Kartę można uzyskać, kontaktując się z miejscową instytucją kompetentną w zakresie ochrony zdrowia, ponieważ każdy kraj jest odpowiedzialny za wytwarzanie i rozpowszechnianie kart na swoim terytorium.

Osoba ubiegająca się o kartę musi być ubezpieczona lub objęta państwowym systemem ubezpieczeń zdrowotnych w którymkolwiek z państw członkowskich UE, Islandii, księstwie Lichtenstein, Norwegii lub Szwajcarii. Każdy z członków rodziny, która odbywa podróż, powinien posiadać własną kartę.

Jedynymi zapisanymi na Europejskiej Karcie Ubezpieczenia Zdrowotnego informacjami dotyczącymi tożsamości posiadacza Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego są: jego imię i nazwisko, osobisty numer identyfikacyjny oraz data urodzenia. Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego nie zawiera danych o charakterze medycznym.

Okres ważności karty jest różny w poszczególnych krajach, w związku z czym jej właściciel powinien sprawdzić, kiedy skontaktował się z kompetentną instytucją w celu jej uzyskania.

Składającemu wniosek o Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego kompetentne instytucje lokalne są zobowiązane wydać kartę lub, w razie jej braku, tymczasowe zaświadczenie zastępcze, jeśli karta nie może być wydana niezwłocznie. W przeciwnym razie wnioskodawca powinien mieć możliwość złożenia odwołania. Komisja Europejska może poinformować wnioskodawcę o sposobie, w jaki może on wyegzekwować swoje prawa; przy tej okazji zasugeruje mu kontakt z systemem Solvit w pierwszej instancji, gdzie może uzyskać informacje dotyczące procedury składania zażaleń.

W zależności od przepisów obowiązujących w kraju pobytu pacjenta ochrona zdrowia może być bezpłatna bądź płatna; w tym ostatnim przypadku pacjentowi przysługuje zwrot kosztów leczenia. Jeśli pacjent musi uiścić opłatę z góry, karta gwarantuje mu zwrot poniesionych wydatków w kraju, w którym był leczony, lub – jeśli nie jest w stanie przeprowadzić procedury zwrotu – wydatki te są mu kompensowane przez właściwe instytucje bezpośrednio po powrocie do kraju. Opieka zdrowotna jest świadczona zgodnie z prawem obowiązującym w kraju, w którym pacjent aktualnie przebywa. Jeśli posiadacz karty ma wątpliwości co do gwarantowanych na podstawie karty rodzajów opieki zdrowotnej i pokrycia jej kosztów, może je wyjaśnić, kontaktując się z właściwymi dla danego kraju instytucjami kompetentnymi w dziedzinie ochrony zdrowia.

W razie potrzeby osoba taka może być poddana niezbędnemu leczeniu, dzięki któremu nie będzie musiała wracać do kraju. Należy jednak pamiętać, że karta ułatwi jej dostęp do bezpłatnej opieki zdrowotnej na miejscu bądź zwrot kosztów płatnego leczenia, za które musiała wnieść opłatę z góry. Dlatego też, udając się prywatnie lub służbowo do innego państwa wchodzącego w skład Europejskiego Obszaru Ekonomicznego lub Szwajcarii, bardzo dobrze jest posiadać Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego.

W myśl etyki lekarskiej lekarz nie może odmówić leczenia osobie, której stan zdrowia tego wymaga. Nie ma jednak gwarancji, iż koszty jej leczenia będą zwrócone na tych samych warunkach co w przypadku poświadczenia o posiadaniu aktualnego ubezpieczenia zdrowotnego poprzez przedłożenie karty lub równorzędnego dokumentu. Lekarz lub zakład medyczny mogą zażądać od pacjenta pokrycia kosztów leczenia w całości bądź uiszczenia z góry pewnej ich części, której nie musiałaby uiszczać osoba ubezpieczona w danym państwie członkowskim UE. W sytuacji krytycznej pacjentowi mogłaby dopomóc odpowiednia instytucja ds. ochrony zdrowia, przesyłając faksem lub pocztą elektroniczną tymczasowe zaświadczenie zastępcze zapewniające mu te same prawa co Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego.

Osoby należące do obu tych kategorii (tj. studenci i pracownicy delegowani) są uprawnione do posiadania Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego, która w ich przypadku zastępuje formularz E 128. Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego daje im dostęp do niezbędnego leczenia z uwzględnieniem czasu trwania ich pobytu w danym kraju. W przypadku delegacji lub studiów okres ten może być stosunkowo długi, zaś zakres dostępnego leczenia szerszy niż w przypadku turysty, którego pobyt w danym kraju trwa jedynie kilka dni.

Dzięki karcie można uzyskać łatwiejszy dostęp do leczenia, lecz nie ma to nic wspólnego z repatriacją. Na podstawie karty nie ma możliwości zapewnienia bezpłatnego przewiezienia jej właściciela, który poważnie zachorował lub ucierpiał na skutek wypadku, do miejsca zamieszkania. Na tę okoliczność wskazane jest posiadanie odrębnego ubezpieczenia.

Tak, w przypadku stanu chronicznego (np. astmy, cukrzycy lub raka) osoba taka w okresie swego czasowego pobytu w innym państwie członkowskim UE ma prawo do leczenia niezbędnego z punktu widzenia jej bieżącego stanu zdrowia. Jeśli jednak stan zdrowia tej osoby wymaga zastosowania wobec niej specjalnego nadzoru lekarskiego, w szczególności specjalnych technik lub urządzeń (np. w przypadku leczenia metodą dializy), pacjent może wyrazić chęć przygotowania z góry swego pobytu, aby mieć pewność, iż wymagane urządzenia lub terapia są dostępne na miejscu. Można to uczynić, kontaktując się przed wyjazdem z miejscową jednostką leczenia specjalistycznego w odwiedzanym kraju.

Tak, jeśli przebywa Pani czasowo w innym kraju, Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego zapewnia wszelkie usługi medyczne mające związek z Pani ciążą, włącznie z odebraniem porodu. Jeśli jednak chce Pani urodzić dziecko w innym kraju, prosimy skontaktować się z właściwymi dla Pani miejsca zamieszkania instytucjami kompetentnymi w dziedzinie zdrowia, ponieważ może to wymagać specjalnego upoważnienia dla Pani (tj. formularza S2).

Osoba, która zapomniała zabrać ze sobą swojej karty lub zgubiła ją, może poprosić właściwą dla swojego miejsca zamieszkania instytucję o przesłanie tymczasowego zaświadczenia zastępczego faksem lub pocztą elektroniczną. Dokument ten zapewnia właścicielowi te same uprawnienia co karta.

Austria, Belgia, Bułgaria, Cypr, Chorwacja, Republika Czeska, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Niemcy, Grecja, Węgry, Irlandia, Włochy, Łotwa, Litwa, Luksemburg, Malta, Niderlandy, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Hiszpania, Szwecja, Zjednoczone Królestwo, Islandia, Liechtenstein, Norwegia i Szwajcaria.

Europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego była wprowadzana stopniowo od 1 czerwca 2004 r. do 31 grudnia 2005 r. Od 1 stycznia 2006 r. jest wydawana i uznawana we wszystkich wyżej wymienionych krajach.

Europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego i tymczasowe zaświadczenie zastępcze pełnią tę samą rolę. Obydwa dokumenty świadczą o tym, że ich posiadacz, zwracający się do Państwa o pomoc, jest ubezpieczony. Należy leczyć takie osoby, jak gdyby były one ubezpieczone w Państwa kraju, i zapewnić im opiekę medyczną, jakiej wymaga ich stan zdrowia, z uwzględnieniem rodzaju leczenia i planowanej długości pobytu w danym kraju. W tym wypadku zastosowanie mają stawki przewidziane w przepisach dotyczących systemu zabezpieczenia społecznego.

Tak. Wszystkie państwa członkowskie korzystają z tego samego wzoru, na którym figuruje symbol UE. Chodzi o to, aby lekarze i zakłady opieki zdrowotnej mogli ją łatwo rozpoznać. Karta musi zawierać kilka informacji, które przedstawione są w jednolity sposób, tak aby można było przeczytać ją, nie znając języka posiadacza. Wspólny wzór obowiązuje na jednej stronie karty. Państwa członkowskie mogą same wybrać wzór, jaki pojawi się na drugiej stronie.

Tymczasowe zaświadczenie zastępcze to dokument równoważny z europejską kartą ubezpieczenia zdrowotnego. W wypadku gdy pacjent zapomni swojej karty lub ją zgubi, lub gdy instytucja ubezpieczenia zdrowotnego nie jest w stanie wydać karty przed wyjazdem za granicę składającego wniosek, zaświadczenie pełni rolę zastępczą. Jest tak samo ważne jak europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego.

Posiadacze europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego mają prawo do wszelkich świadczeń rzeczowych, jakie „stają się niezbędne z medycznego punktu widzenia podczas pobytu na terytorium innego państwa członkowskiego, z uwzględnieniem charakteru korzyści i planowanej długości pobytu”. Należy zatem zapewnić pacjentowi wszelkiego rodzaju opiekę medyczną i leczenie, jakiego wymaga jego stan zdrowia, aby mógł on kontynuować pobyt w danym kraju w warunkach bezpiecznych dla zdrowia. Najważniejsze jest to, aby pacjent nie był zmuszony skracać swojego pobytu, aby wrócić do kraju zamieszkania w celu podjęcia leczenia. Nie mają Państwo jednak obowiązku zapewniać niektórych rodzajów świadczeń medycznych, z którymi pacjent może zaczekać do chwili powrotu do kraju (np. większość zabiegów dentystycznych). Pacjent może mieć również trudności z uzyskaniem zwrotu kosztów za leczenie wychodzące poza zabiegi absolutnie niezbędne w trakcje pobytu czasowego. Niektóre rodzaje zabiegów muszą trwać przez dłuższy okres i wymagają regularnych wizyt kontrolnych – leczenie tego typu nie może odbywać się w trakcie pobytu czasowego w innym kraju. W takich wypadkach, kiedy już pacjent skorzysta z niezbędnych świadczeń medycznych, pożądane jest, aby wrócił do kraju zamieszkania i poddał się dalszym badaniom lub leczeniu innego rodzaju u swojego lekarza.

Pacjent, który zapomniał zabrać ze sobą swoją kartę ubezpieczenia zdrowotnego lub ją zgubił, może zwrócić się do swojej instytucji ubezpieczenia zdrowotnego z prośbą o przesłanie faksem lub e-mailem tymczasowego zaświadczenia zastępczego. Jest ono równoważne z europejską kartą ubezpieczenia zdrowotnego i daje pacjentowi takie samo prawo do usług opieki zdrowotnej i zwrotu związanych z nimi kosztów poniesionych w trakcie czasowego pobytu w innym państwie członkowskim. Takie działania należy podjąć, szczególnie wówczas gdy konieczna jest hospitalizacja.

Studenci i pracownicy oddelegowani mogą otrzymać europejską kartę ubezpieczenia zdrowotnego zamiast formularza E128 umożliwiającego leczenie niezbędne podczas pobytu w innym kraju. Ponieważ tego rodzaju pobyt może być stosunkowo długi, zakres przysługujących świadczeń medycznych również może być szerszy niż w wypadku kilkudniowego pobytu turystycznego.

Celem europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego jest ułatwienie dostępu do opieki medycznej w trakcie czasowego pobytu w innym państwie członkowskim oraz przyspieszenie zwrotu kosztów leczenia. Nie zawiera ona żadnych danych medycznych pacjenta (np. grupa krwi, historia choroby).