Archive:Dane statystyczne dotyczące azylu

Dane pobrano z bazy w dniach 16 marca 2020 r. i 26 maja 2020 r. (części dotyczące wniosków składanych przez nieletnich pozbawionych opieki i decyzji w sprawie wniosków o udzielenie azylu).

Planowana aktualizacja artykułu: lipiec 2021 r.

This Statistics Explained article has been archived on 2 April 2021.

Highlights

W 2019 r. wniosek o ochronę międzynarodową w państwach członkowskich UE-27 złożyło 612 700 osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy.

W 2019 r. O azyl w UE-27 ubiegało się najwięcej Syryjczyków, Afgańczyków i Irakijczyków.

W 2019 r. wydano 38 % pozytywnych decyzji pierwszej instancji dotyczących przyznania azylu w UE-27.

Liczba osób ubiegających się o azyl (obywateli państw spoza UE-27), UE-27, 2008–2019

(¹) 2008-2014: Brak dostępnych danych dotyczących Chorwacji.
(²) 2008: Dane dotyczące Bułgarii, Grecji, Hiszpanii, Francji, Chorwacji, Litwy, Luksemburga, Węgier, Austrii, Rumunii, Słowacji Finlandii nie są dostępne. 2009: Dane dotyczące Bułgarii, Grecji, Hiszpanii, Chorwacji,
Luksemburga, Węgier, Austrii, Rumunii, Słowacji i Finlandii nie są dostępne. 2010: Dane dotyczące Bułgarii, Grecji, Chorwacji, Luksemburga, Węgier, Austrii, Rumunii i Finlandii nie są dostępne.
2011: Dane dotyczące Chorwacji, Węgier, Austrii i Finlandii nie są dostępne. 2012: Dane dotyczące Chorwacji, Węgier i Austrii nie są dostępne. 2013: Dane dotyczące Austrii nie są dostępne.
Źródło: Eurostat (kod danych online: migr_asyappctza)

W niniejszym artykule opisano najnowsze zmiany w zakresie liczby osób ubiegających się o azyl i decyzji w sprawie wniosków o azyl w Unii Europejskiej (UE). Azyl jest formą ochrony międzynarodowej udzielanej przez dane państwo na swoim terytorium. Przyznaje się go osobie, która nie jest w stanie uzyskać ochrony w swoim państwie obywatelstwa lub zamieszkania, w szczególności z powodu obawy przed prześladowaniem ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej lub poglądy polityczne.

Full article

Liczba osób ubiegających się o azyl: wzrost w 2019 r.

Potrzeba ubiegania się o ochronę międzynarodową jest jednym z głównych powodów zmuszających ludzi do przekraczania granic. Wykres 1 pokazuje stopniowy wzrost liczby wniosków o udzielenie azylu w UE-27 w latach 2008–2012, po czym liczba osób ubiegających się o azyl rosła w szybszym tempie: w 2013 r. złożono 400 500 wniosków, w 2014 r. 594 200, a w 2015 r. około 1,3 mln wniosków. W 2016 r. liczba ta ustabilizowała się na poziomie około 1,2 mln. W 2017 r. liczba wniosków o udzielenie azylu spadła znacząco o 44,5 % w porównaniu z 2016 r. i w dalszym ciągu zmniejszała się w 2018 r.

W 2019 r. 676 300 osób ubiegających się o azyl złożyło wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej w 27 obecnych państwach członkowskich Unii Europejskiej (UE-27), o 11,2 % więcej niż w 2018 r. Był to pierwszy wzrost liczby wniosków azylowych w ujęciu rocznym od 2015 r.

Wykres 1: Liczba osób ubiegających się o azyl (obywatele państw spoza UE-27), UE-27, 2008–2019
Źródło: Eurostat (migr_asyappctza)

Osoby ubiegające się o azyl po raz pierwszy: 612 700 w 2019 r.

Liczba osób po raz pierwszy ubiegających się o azyl w UE-27 ^[1] W 2019 r. liczba wniosków wyniosła 612 700. Osoba po raz pierwszy ubiegająca się o azyl to osoba, która złożyła wniosek o udzielenie azylu po raz pierwszy w danym państwie członkowskim UE, a zatem wyklucza się tu osoby ubiegające się o azyl ponownie (w tym państwie członkowskim), a tym samym bardziej dokładnie odzwierciedla się liczbę nowo przybyłych osób ubiegających się o ochronę międzynarodową w zgłaszającym państwie członkowskim. Liczba osób ponownie ubiegających się o azyl (osób, które złożyły więcej niż jeden wniosek) w UE-27 w 2019 r. wyniosła 63 600, a więc 9,4 % łącznej liczby osób ubiegających się o azyl.

Najnowsze dane za 2019 r. wskazują na wzrost o 63 700 liczby osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy w UE-27 w porównaniu z rokiem poprzednim – z 549 000 w 2018 r. do 612 700 w 2019 r. Główną przyczyną tego wzrostu była większa liczba osób ubiegających się o azyl pochodzących z Wenezueli, Kolumbii i Afganistanu (zob. wykres 2).

Wykres 2: Obywatelstwo osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy (obywatele państw spoza UE-27), UE-27, 2018 i 2019 r.
(w tys.)
Źródło: Eurostat (migr_asyappctza)

Obywatelstwo osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy: najwięcej z Syrii, Afganistanu i Wenezueli

Od 2013 r. Syria jest państwem, z którego pochodzi najwięcej osób ubiegających się o azyl w UE-27. W 2019 r. liczba Syryjczyków po raz pierwszy ubiegających się o azyl w UE-27 zmniejszyła się do 74 400 z 80 000 w 2018, zaś odsetek obywateli Syrii wśród osób ubiegających się o azyl w UE-27 ogółem obniżył się z 14,6 % do 12,1 %.

Afgańczycy stanowili 8,6 % łącznej liczby osób po raz pierwszy ubiegających się o azyl, Wenezuelczycy – 7,3 %, natomiast Kolumbijczycy – 5,2 %, zaś Irakijczycy – 4,4 %.

W podziale według obywatelstwa wśród najliczniejszych grup osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy w UE-27 w 2019 r. największy wzrost liczby wniosków w porównaniu z 2018 r. odnotowano w przypadku obywateli Wenezueli (o 22 600 więcej wniosków, tj. +101,9 %), a następnie Kolumbii (wzrost o 21 800, +216,7 %) i Afganistanu (wzrost o 13 600, or +34.8 %). Największe spadki w liczbie wniosków odnotowano w przypadku obywateli Iraku (o 9 500 mniej wniosków, tj. -26,2 %) i Syrii (spadek o 5 700, -7,1 %) ^[2].

Najważniejsze państwa docelowe: Niemcy, Francja i Hiszpania

W Niemczech w 2019 r. zarejestrowano 142 400 osób ubiegających się o azyl, co stanowiło 23,3 % wszystkich osób po raz pierwszy ubiegających się o azyl w państwach członkowskich UE-27. Następne w kolejności najczęściej wybierane państwa docelowe to Francja (119 900, tj. 19,6 %), Hiszpania (115 200, 18,8 %), a następnie Grecja (74 900, 12,2 %) i Włochy (35 000, 5,7 %).

Spośród państw członkowskich, w których w 2019 r. zarejestrowano ponad 5 000 osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy, liczba tych osób w porównaniu z rokiem poprzednim wzrosła najbardziej w Hiszpanii (+118,4 %, tj. o 62 400 więcej osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy w 2019 r. niż w 2018 r.), na Cyprze (+66,8 %, o 5 100 więcej), w Szwecji (+27,9 %, o 5 000 więcej), Belgii (+27,4 %, o 5 000 więcej), Grecji (+15,3 %, o 9 900 więcej), Niderlandach (+9,9 %, o 2 000 więcej) i Francji (+7,6 %, o 8 500 więcej). Największy spadek odnotowano natomiast we Włoszech (-34,5 %, o 18 400 mniej), Niemczech (-12,0 %, o 19 400 mniej) i Austrii (-7,0 %, o 800 mniej), zob. wykres 3.

Wykres 3: Liczba osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy (obywatele państw spoza UE-27), 2018 i 2019 r.
(w tys.)
Źródło: Eurostat (migr_asyappctza)

W tablicy 1 ujęto przegląd pięciu największych grup osób po raz pierwszy ubiegających się o azyl (według obywatelstwa) w każdym z państw członkowskich UE-27, Wielkiej Brytanii i państwach EFTA. W siedmiu z 27 państw członkowskich UE najliczniejszą grupę osób ubiegających się o azyl stanowili Syryjczycy. W Niemczech było to 39 300 osób. Około 40 300 Wenezuelczyków (największa liczba obywateli jednego państwa trzeciego ubiegających się o azyl w państwie członkowskim UE-27 w 2019 r.) i 28 900 Kolumbijczyków złożyło wnioski o ochronę międzynarodową w Hiszpanii, natomiast w Grecji o azyl ubiegało się 23 700 Afgańczyków. Dużą grupę osób ubiegających się o azyl w 2019 r. w Niemczech stanowili też Irakijczycy (13 700) i Turcy (10 800), w Grecji – Syryjczycy (10 800), a we Francji – Afgańczycy (10 000).

Tablica 1: Pięć największych grup osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy, według obywatelstwa (obywatele państw spoza UE-27), 2019 r.
(liczba, wartości zaokrąglone)
Źródło: Eurostat (migr_asyappctza)

Wiek i płeć osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy

W 2019 r. blisko trzy czwarte (77,3 %) osób po raz pierwszy ubiegających się o azyl w UE-27 miało mniej niż 35 lat (zob. wykres 4); osoby w wieku 18–34 lat stanowiły nieco mniej niż połowę (47,0 %) całkowitej liczby osób po raz pierwszy ubiegających się o azyl, zaś prawie jedna trzecia (30,3 %) to byli małoletni w wieku poniżej 18 lat.

Taki rozkład wiekowy osób ubiegających się o azyl był powszechny w prawie wszystkich państwach członkowskich UE-27, przy czym największy odsetek osób ubiegających się o azyl stanowiły osoby w wieku 18–34 lat. Było jednak kilka wyjątków: Niemcy, Estonia, Litwa, Węgry, Austria i Polska zgłosiły wyższy odsetek osób ubiegających się o azyl w wieku poniżej 18 lat.

Wykres 4: Rozkład osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy (obywatele państw spoza UE-27) według grup wiekowych, 2019 r.
(%)
Źródło: Eurostat (migr_asyappctza)

Rozkład osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy według płci wskazuje, że o azyl ubiegało się więcej mężczyzn (61,9 %) niż kobiet (38,1 %). W najmłodszej grupie wiekowej (0–13 lat) chłopcy stanowili 51,2 % wszystkich składających wnioski o azyl w 2019 r. Większe różnice pod względem płci występowały w grupach wiekowych 14–17 lat lub 18–34 lat – w tej pierwszej 67,9 %, a w drugiej 69,0 % stanowili mężczyźni, natomiast w grupie wiekowej 35–64 lata odsetek ten był niższy i wynosił 58,0 %. W 2019 r. w całej UE-27 więcej kobiet niż mężczyzn było jedynie wśród osób w wieku co najmniej 65 lat, ale grupa ta była stosunkowo niewielka i stanowiła zaledwie 0,8 % (0,5 % kobiety i 0,3 % mężczyźni) łącznej liczby osób po raz pierwszy ubiegających się o azyl.

Wykres 5: Odsetek mężczyzn wśród osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy (obywatele państw spoza UE-27) według grup wiekowych, UE-27, 2019 r.
(%)
Źródło: Eurostat (migr_asyappctza)

Wnioski składane przez małoletnich bez opieki

Małoletni bez opieki to osoba w wieku poniżej 18 lat, która przybywa na terytorium państwa członkowskiego UE-27 bez opieki osoby dorosłej odpowiedzialnej za małoletniego, lub małoletni, którego pozostawiono bez opieki po wjeździe na terytorium państwa członkowskiego. W 2019 r. w UE-27 odnotowano 14 100 wniosków od małoletnich bez opieki ^[3]; 7,1 % wszystkich małoletnich nie miało opieki (zob. wykres 6).

W większości państw członkowskich UE-27 odsetek małoletnich bez opieki w 2019 r. był poniżej 20 %. Tylko pięć państw członkowskich odnotowało wyższe poziomy: Rumunia (34,5 %), Cypr (46,9 %), Słowacja (69,8 %), Bułgaria (71,8 %) i Słowenia (80,2 %).

Wykres 6: Rozkład małoletnich ubiegających się o azyl (z państw spoza UE-27) według statusu, 2019 r.
(%)
Źródło: Eurostat (migr_asyappctza) i (migr_asyunaa)

Decyzje w sprawie wniosków o udzielenie azylu

Dane dotyczące decyzji w sprawie wniosków o udzielenie azylu są dostępne dla dwóch instancji, mianowicie decyzji pierwszej instancji oraz decyzji ostatecznych podejmowanych przy odwołaniu lub ponownym rozpatrzeniu sprawy.

W 2019 r. w państwach członkowskich UE-27 wydano 540 800 decyzji pierwszej instancji w sprawie wniosków o udzielenie azylu oraz 296 600 decyzji ostatecznych w następstwie odwołania. Na mocy decyzji pierwszej instancji status ochrony przyznano 206 000 osób, natomiast kolejnych 91 000 otrzymało status ochrony w wyniku odwołania.

Zdecydowanie najwięcej decyzji (zarówno w pierwszej instancji, jak i ostatecznych) wydano w Niemczech (zob. wykres 7) – stanowiły one 28,5 % wszystkich decyzji pierwszej instancji i 44,2 % decyzji ostatecznych podjętych w UE-27 w 2019 r.

Wykres 7: Liczba decyzji pierwszej instancji i decyzji ostatecznych w sprawie wniosków o udzielenie azylu (składanych przez obywateli państw spoza UE-27), 2019 r.
(w tys.)
Źródło: Eurostat (migr_asydcfsta) i (migr_asydcfina)

Decyzje w sprawie wniosków o udzielenie azylu podejmowane w pierwszej instancji

Na wykresie 8 przedstawiono analizę wyników decyzji pierwszej instancji. Choć status uchodźcy i status osoby potrzebującej ochrony uzupełniającej są zdefiniowane w prawie UE, względy humanitarne są właściwe ustawodawstwu krajowemu i w niektórych państwach członkowskich UE nie mają zastosowania.

W 2019 r. 38,1 % decyzji pierwszej instancji w sprawie udzielenia azylu w UE-27 zakończyło się pozytywnym wynikiem, tj. przyznaniem statusu uchodźcy lub statusu osoby potrzebującej ochrony uzupełniającej bądź też udzieleniem zgody na pobyt ze względów humanitarnych. W przypadku decyzji pierwszej instancji w 2019 r. ok. 52,9 % wszystkich pozytywnych decyzji w UE-27 skutkowało przyznaniem statusu uchodźcy.

Wykres 8: Rozkład decyzji pierwszej instancji w sprawie wniosków o udzielenie azylu (składanych przez obywateli państw spoza UE-27) według wyniku, 2019 r.
(%)
Źródło: Eurostat (migr_asydcfsta)

W liczbach bezwzględnych w 2019 r. w UE-27 w pierwszej instancji status uchodźcy przyznano 109 000 osób, 52 000 uzyskało status osoby potrzebującej ochrony uzupełniającej, a 45 100 udzielono zgody na pobyt ze względów humanitarnych.

Spośród państw członkowskich UE-27 w 2019 r. największy odsetek pozytywnych decyzji pierwszej instancji wydano w Hiszpanii (66,2 %), a następnie w Luksemburgu (56,7 %), Austrii (53,5 %), Grecji (53,1 %), Irlandii (52,1 %) i Danii (52,0 %). Z drugiej strony w Chorwacji, Polsce, Czechach i na Węgrzech odnotowano odsetek pozytywnych decyzji pierwszej instancji w przedziale od 19,7 % (Włochy) do 8,5 % (Węgry).

Decyzje ostateczne po złożeniu odwołania

W 2019 r. w UE-27 odsetek pozytywnych decyzji ostatecznych wydanych w następstwie odwołania lub ponownego rozpatrzenia sprawy (30,7 %; zob. wykres 9) był niższy niż odsetek decyzji pierwszej instancji (38,1 %; zob. wykres 8). W 2019 r. około 91 000 osób w UE-27 otrzymało pozytywne decyzje ostateczne w następstwie odwołania lub ponownego rozpatrzenia sprawy, z czego 33 200 osobom przyznano status uchodźcy, 30 000 przyznano status osoby potrzebującej ochrony uzupełniającej, a kolejnym 27 900 udzielono zgody na pobyt ze względów humanitarnych.

Wykres 9: Rozkład decyzji ostatecznych w sprawie wniosków o udzielenie azylu (składanych przez obywateli państw spoza UE-27) według wyniku, 2019 r.
(%)
Źródło: Eurostat (migr_asydcfina)

Spośród państw członkowskich UE-27 w 2019 r. największy odsetek pozytywnych decyzji ostatecznych wydano w Bułgarii (67,7 %), a następnie w Austrii (55,7 %), Irlandii (48,9 %), Niderlandach (48,0 %) i Finlandii (44,9 %). Z drugiej strony w Estonii, na Litwie i w Portugalii wszystkie decyzje ostateczne były negatywne.

Dane źródłowe tablic i wykresów

Dane statystyczne dotyczące azylu: tablice i wykresy (w jęz. angielskim)

Źródła danych

Eurostat przedstawia statystyki na temat szeregu kwestii związanych z międzynarodową migracją. W latach 1986–2007 dane na temat udzielania azylu gromadzono na zasadzie dżentelmeńskiej umowy. Od 2008 r. dane są przekazywane do Eurostatu na mocy przepisów art. 4 rozporządzenia (WE) 862/2007; większość ze statystyk przedstawionych w niniejszym artykule zebrano w powyższych ramach prawnych.

Dane są przekazywane do Eurostatu raz na miesiąc (w przypadku statystyk dotyczących wniosków o azyl), raz na kwartał (w przypadku decyzji pierwszej instancji) lub raz na rok (w przypadku decyzji ostatecznych przy odwołaniu lub ponownym rozpatrzeniu sprawy, przesiedlenia i małoletnich bez opieki). Dane statystyczne pochodzą ze źródeł administracyjnych i są przekazywane do Eurostatu przez urzędy statystyczne, ministerstwa spraw wewnętrznych lub powiązane agencje imigracyjne w państwach członkowskich UE.

Analizując statystyki odnoszące się do azylu, należy wziąć pod uwagę dwie różne kategorie osób. Pierwsza obejmuje osoby ubiegające się o azyl, które złożyły wniosek (o udzielenie azylu) i których wniosek jest rozpatrywany przez właściwy organ. Do drugiej kategorii należą osoby, które, po rozpoznaniu, zostały uznane za uchodźców, otrzymały inny rodzaj ochrony międzynarodowej (ochronę uzupełniającą), uzyskały ochronę na podstawie ustawodawstwa krajowego odnoszącego się do ochrony międzynarodowej (zgodę na pobyt ze względów humanitarnych) lub dostały odmowę jakiejkolwiek ochrony.

Od wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 862/2007 dostępne są statystyki dotyczące decyzji w sprawie udzielenie azylu w odniesieniu do różnych etapów procedury azylowej. Decyzje pierwszej instancji to decyzje podejmowane przez odpowiedni organ występujący w charakterze pierwszej instancji administracyjnej/sądowej procedury azylowej w państwie przyjmującym. Z kolei decyzje ostateczne przy odwołaniu lub ponownym rozpatrzeniu sprawy odnoszą się do decyzji wydanych w ostatniej instancji administracyjnej/sądowej procedury azylowej i wynikających z odwołania złożonego przez osobę ubiegającą się o azyl, której wniosek został odrzucony na wcześniejszym etapie. Ponieważ procedury azylowe oraz liczba/poziomy organów decyzyjnych różnią się w poszczególnych państwach członkowskich, prawdziwą ostateczną instancją może być, zgodnie z krajowym ustawodawstwem i procedurą administracyjną, decyzja najwyższego sądu krajowego. Stosowana metodyka określa jednak, że decyzje ostateczne powinny oznaczać, co faktycznie stanowi ostateczną decyzję w zdecydowanej większości przypadków; innymi słowy, gdy wszystkie normalne tryby odwołania zostały wyczerpane i nie ma możliwości odwołania się co do istoty decyzji, a jedynie z przyczyn proceduralnych.

Kontekst

Konwencja genewska z 1951 r. dotycząca statusu uchodźców (zmieniona Protokołem nowojorskim z 1967 r.) od około 70 lat definiuje, kto jest uchodźcą, oraz wytycza wspólne podejście w stosunku do uchodźców stanowiące podwaliny wspólnego systemu azylowego w UE. Od 1999 r. UE dąży do stworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego zgodnego z konwencją genewską i innymi obowiązującymi aktami międzynarodowymi.

W dniu 5 listopada 2004 r. szefowie państw i rządów przyjęli program haski. Zaproponowano w nim ideę wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA), w szczególności podejmując wyzwanie ustanowienia wspólnych procedur i jednolitego statusu osób, które uzyskały azyl lub ochronę uzupełniającą. W czerwcu 2008 r. Komisja Europejska przedstawiła plan polityki azylowej (COM(2008) 360 final), obejmujący trzy filary służące rozwojowi WESA:

zapewnienie większej harmonizacji norm ochrony poprzez ściślejsze zbliżenie przepisów państw członkowskich UE dotyczących azylu;
efektywna i odpowiednio wspierana praktyczna współpraca;
wyższy poziom solidarności i odpowiedzialności w państwach członkowskich UE, jak również między państwami członkowskimi UE a państwami trzecimi.

Mając na względzie powyższe cele, Komisja Europejska zaproponowała w 2009 r. utworzenie Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO). EASO pomaga państwom członkowskim UE w ich działaniach na rzecz wdrażania bardziej spójnej i sprawiedliwej polityki azylowej. Udziela również technicznego i operacyjnego wsparcia państwom członkowskim borykającym się ze szczególnie poważnymi problemami (innymi słowy państwom członkowskim przyjmującym znaczne liczby osób ubiegających się o azyl). EASO uzyskał pełną zdolność działania w czerwcu 2011 r. i dąży do zwiększenia swojej sprawności, aktywności i oddziaływania we współpracy z Komisją Europejską i Wysokim Komisarzem Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR).

W maju 2010 r. Komisja Europejska przedstawiła plan działania w zakresie małoletnich bez opieki (COM(2010) 213 final), których uznaje się za najbardziej narażone i zagrożone ofiary migracji. Celem tego planu jest stworzenie skoordynowanego podejścia i zaangażowanie wszystkich państw członkowskich UE w zakresie zapewnienia wysokich standardów przyjmowania, ochrony i integracji małoletnich bez opieki. W uzupełnieniu powyższego planu działania Europejska Sieć Migracyjna sporządziła kompleksowe opracowanie UE dotyczące polityki przyjmowania oraz zasad powrotu i integracji małoletnich bez opieki.

Opracowano szereg dyrektyw w tej dziedzinie. Cztery główne akty prawne dotyczące azylu (wszystkie są obecnie przedmiotem wniosków dotyczących zastąpienia lub przekształcenia):

dyrektywa 2011/95/UE w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej;
dyrektywa 2013/32/UE w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej;
dyrektywa 2013/33/UE w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową;
rozporządzenie dublińskie (UE) nr 604/2013 w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca.

Wsparcie operacyjne i finansowe UE odegrało zasadniczą rolę, pomagając państwom członkowskim sprostać wyzwaniom związanym z migracją. W szczególności Komisja Europejska oferuje państwom członkowskim stałą pomoc finansową w ramach Funduszu Azylu, Migracji i Integracji (FAMI). Fundusz ten skutecznie i z powodzeniem wspierał wspólne działania Unii w reakcji na kryzys migracyjny, a jednocześnie okazywał solidarność państwom członkowskim na pierwszej linii tego kryzysu.

W kwietniu 2016 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat (COM(2016) 197 final) uruchamiający proces reformy WESA. Ujęto w nim kwestie sprawiedliwego i zrównoważonego systemu rozdziału osób ubiegających się o azyl wśród państw członkowskich UE; dalszej harmonizacji procedur azylowych i norm w tym zakresie w celu stworzenia równych szans w całej UE, a tym samym ograniczenia czynników przyciągających, sprzyjających nielegalnym przepływom wtórnym; oraz rozszerzenia uprawnień EASO.

W maju 2016 r. Komisja Europejska przedstawiła pierwszy pakiet reform, zawierający wnioski w sprawie ustanowienia zrównoważonego i sprawiedliwego systemu dublińskiego (COM(2016) 270 final), wzmocnienia systemu EURODAC (COM(2016) 272 final) oraz utworzenia prawdziwej europejskiej agencji ds. azylu (COM(2016) 271 final).

W lipcu 2016 r. Komisja Europejska zaproponowała drugi zestaw wniosków dotyczących reformy WESA, na przykład ustanowienia ram UE w zakresie przesiedleń (COM(2016) 468 final), wspólnej procedury ochrony międzynarodowej (COM(2016) 467 final), jak również przekształcenia ustawodawstwa w zakresie norm dotyczących przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową (COM(2016) 465 final).

W marcu 2019 r. Komisja Europejska podsumowała postępy poczynione w ciągu ostatnich czterech lat oraz określiła działania konieczne, by sprostać bezpośrednim i przyszłym wyzwaniom w zakresie migracji (COM/2019/126 final).

Direct access to

Uwagi

↑ . Całkowitą liczbę dla UE oblicza się jako sumę danych dla państw członkowskich. Dane dla państw członkowskich odnoszą się do liczby osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy w danym państwie członkowskim. Osoby mogą jednak ubiegać się o ochronę międzynarodową w więcej niż jednym państwie członkowskim w danym roku referencyjnym. W rezultacie całkowita liczba dla UE może obejmować wnioski wielokrotne.
↑ Do celów tej analizy uwzględniono tylko 30 państw, z których pochodzi najwięcej osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy.
↑ Dane zagregowane dla UE-27 obejmują dane z 2018 r. dla Hiszpanii.

[1] . Całkowitą liczbę dla UE oblicza się jako sumę danych dla państw członkowskich. Dane dla państw członkowskich odnoszą się do liczby osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy w danym państwie członkowskim. Osoby mogą jednak ubiegać się o ochronę międzynarodową w więcej niż jednym państwie członkowskim w danym roku referencyjnym. W rezultacie całkowita liczba dla UE może obejmować wnioski wielokrotne.

[2] Do celów tej analizy uwzględniono tylko 30 państw, z których pochodzi najwięcej osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy.

[3] Dane zagregowane dla UE-27 obejmują dane z 2018 r. dla Hiszpanii.

[1]

[2]

[3]