52021DC0486

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 20.8.2021

COM(2021) 486 final

SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z działalności Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w latach 2019 i 2020

STRESZCZENIE

W 2007 r. utworzono Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) w celu wspierania pracowników, którzy tracą pracę w wyniku globalizacji i zmian w kierunkach handlu. Następnie Fundusz dostosowano w celu wspierania pracowników zwolnionych w wyniku światowego kryzysu finansowego i gospodarczego.

Celem Funduszu jest lepsze rozdzielnie korzyści z globalizacji poprzez pomoc zwalnianym pracownikom, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji w problematycznych okresach przejściowych, w dostosowaniu ich umiejętności i znalezieniu nowej pracy. W regionach charakteryzujących się wysokim bezrobociem młodzieży EFG może zapewniać wsparcie młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (młodzieży NEET).

EFG współfinansuje do 60 % kosztów środków zaproponowanych przez państwa członkowskie, które złożyły wnioski o przyznanie wsparcia ze środków EFG. Środki obejmowały zindywidualizowaną pomoc i doradztwo w zakresie poszukiwania pracy, różnorodne dostosowane do potrzeb możliwości szkolenia i podnoszenia kwalifikacji, wsparcie na rzecz przedsiębiorczości i zakładania przedsiębiorstw, a także tymczasowe zachęty finansowe i dodatki.

Niniejsze sprawozdanie zawiera przegląd działań prowadzonych w ramach EFG oraz jego wyniki w latach 2019–2020.

ØW tym okresie sześć państw członkowskich złożyło osiem wniosków, z których jeden wycofano w późniejszym terminie. Wspomniane osiem wniosków opiewało na łączną kwotę 34,6 mln EUR (wkład krajowy i z EFG) i były one skierowane do 10 505 pracowników i 330 osób młodych niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się. Najwięcej pracowników zatrudnionych było w sektorze transportu lotniczego, a następnie w sektorze magazynowania i działalności usługowej wspomagającej transport oraz w sektorze produkcji pojazdów samochodowych.

ØParlament Europejski i Rada przyjęły decyzję 1 o uruchomieniu środków z EFG na łączną kwotę 2 mln EUR w celu wsparcia 500 beneficjentów.

ØPaństwa członkowskie przedstawiły sprawozdania dotyczące 16 spraw dotyczących wsparcia z EFG w latach 2016–2018. Wyniki wskazywały, że średnio 56 % pracowników korzystających ze środków znalazło nowe zatrudnienie do końca okresu realizacji. Szczególnie wysokie poziomy reintegracji odnotowano w następujących sprawach: Microsoft (Finlandia) 92 %, Retail (Finlandia) 84 %, Financial service activities (Niderlandy) 78 % oraz Norte Centro Lisboa wearing apparel (Portugalia) 77 %.

Pod koniec 2020 r. osiągnięto porozumienie polityczne w kwestii rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2021–2027. Rozporządzenie to weszło w życie wiosną 2021 r. 2 Rozszerzono w nim wykorzystanie funduszu, tak aby możliwe było prowadzenie skuteczniejszych interwencji na rzecz wspierania większej liczby pracowników, którzy stracili pracę. EFG będzie oferował wsparcie dla pracowników nie tylko w przypadku poważnych zmian strukturalnych w światowym handlu spowodowanych globalizacją oraz światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, ale również innymi przyczynami, takimi jak automatyzacja, cyfryzacja lub przejście na gospodarkę niskoemisyjną. Dotyczy to również nowych wyzwań związanych ze zmieniającym się światem pracy.

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Analiza działań prowadzonych w ramach EFG w latach 2019 i 2020

2.1. Złożone wnioski

2.1.1. Wnioski złożone z powodu zwolnień i kryterium interwencji

2.1.2. Wnioski złożone według sektorów (NACE Rev. 2)

2.1.3. Wnioski złożone według liczby beneficjentów objętych pomocą

2.1.4. Złożone wnioski wg wnioskowanych kwot

2.1.5. Złożone wnioski wg wnioskowanych kwot w podziale na beneficjentów

2.2. Przyjęte decyzje i przyznane wkłady

2.2.1. Działania finansowane przy wsparciu z EFG

2.2.2. Komplementarność z działaniami finansowanymi z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS)

2.3. Wnioski niezatwierdzone

2.4. Wyniki osiągnięte w ramach EFG

2.4.1. Podsumowanie wyników zgłoszonych w latach 2019 i 2020

2.4.2. Poziom reintegracji beneficjentów, którzy otrzymali pomoc

2.4.3. Ocena jakościowa sprawozdań końcowych przedstawionych w latach 2019 i 2020

2.5. Wykonanie finansowe

2.5.1. Wkłady z EFG

2.5.2. Pomoc techniczna

2.5.3. Zgłoszone nieprawidłowości

2.5.4. Zamknięcie wkładów finansowych EFG

2.6. Działania w zakresie pomocy technicznej podjęte przez Komisję

2.6.1. Informacje i jawność: strona internetowa

2.6.2. Spotkania z organami krajowymi i zainteresowanymi stronami EFG

2.6.3. System elektronicznej wymiany danych (SFC2014)

2.6.4. Ocena ex post EFG za lata 2014–2020

3. Rozporządzenie w sprawie EFG 2021–2027

1. Wprowadzenie

Poprzez Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) 3 UE wyraża solidarność z pracownikami, których zwolniono w wyniku poważnych zmian w strukturze światowego handlu spowodowanych globalizacją lub światowym kryzysem gospodarczym i finansowym, i osobami, które zaprzestały prowadzenia działalności na własny rachunek z tego samego powodu, a także zapewnia wsparcie na rzecz wspomnianych pracowników i osób samozatrudnionych.

Aby pomóc zwalnianym pracownikom w znalezieniu nowej pracy, EFG umożliwia współfinansowanie aktywnych środków rynku pracy wdrażanych przez państwa członkowskie. Fundusz stanowi uzupełnienie krajowych środków w przypadku nagłych zwolnień grupowych spowodowanych wyżej wymienionymi przyczynami, zapewniając bardziej zindywidualizowane i ukierunkowane podejście do najbardziej narażonych zwolnionych pracowników.

Zgodnie z art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) 4 Komisja kieruje niniejsze sprawozdanie do Parlamentu Europejskiego i Rady, przedstawiając ilościową i jakościową ocenę działalności EFG w poprzednich dwóch latach.

Niniejsze sprawozdanie dotyczy głównie wyników osiągniętych w ramach EFG i zawiera w szczególności informacje na temat:

·złożonych wniosków;

·przyjętych decyzji;

·finansowanych działań, w tym ich komplementarności z działaniami finansowanymi z innych instrumentów unijnych, w szczególności z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS);

·danych statystycznych dotyczących poziomu reintegracji beneficjentów w poszczególnych państwach członkowskich;

·zamknięcia wypłacanej pomocy finansowej; oraz

·wniosków odrzuconych z powodu braku kwalifikowalności.

Na końcu sprawozdania przedstawiono najważniejsze ustalenia badania wspierającego ocenę ex post obejmującą lata 2014–2020 oraz główne cechy zmienionego rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2021–2027.

2. Analiza działań prowadzonych w ramach EFG w latach 2019 i 2020

2.1. Złożone wnioski

W latach 2019 i 2020 Komisja otrzymała osiem wniosków od sześciu państw członkowskich 5 : Belgii, Hiszpanii, Estonii, Niemiec, Niderlandów i Finlandii. Wspomniane osiem wniosków opiewało na łączną kwotę 34,6 mln EUR (wkład krajowy i z EFG) i były one skierowane do 10 505 pracowników i 330 osób młodych niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się. Wszystkie z nich złożyły już wcześniej wnioski o finansowanie z EFG. Szczegółowe informacje na temat tych wniosków podano w tabeli 1 poniżej.

Tabela 1: Wnioski złożone w latach 2019 i 2020

Spośród tych ośmiu wniosków państwa członkowskie złożyły pięć pod sam koniec 2020 r. w następstwie epidemii COVID-19, która ma poważny wpływ na gospodarki państw członkowskich. Cztery państwa członkowskie (Estonia, Belgia, Finlandia i Niderlandy) 6 złożyły wnioski związane ze zwolnieniami w trzech sektorach, które szczególnie ucierpiały wskutek epidemii COVID-19:transportu lotniczego i działań związanych z turystyką. Ponadto Hiszpania złożyła wniosek na podstawie kryterium globalizacji handlu (EGF/2020/006 ES/Cataluña automotive). Hiszpania wycofała jednak swój wniosek w dniu 4 maja 2021 r., więc nie został on uwzględniony w poniższej analizie.

2.1.1. Wnioski złożone z powodu zwolnień i kryterium interwencji

Siedem wniosków złożonych w latach 2019 i 2020 było objętych rozporządzeniem (UE) nr 1309/2013, które ma zastosowanie do zwolnień z pracy wynikających z:

vpoważnych zmian strukturalnych wpływających na kierunki światowego handlu, spowodowanych globalizacją

W odniesieniu do tego kryterium dotyczącego handlu przedstawiono trzy wnioski, z których jeden (EGF/2020/001 ES/Galicia shipbuilding ancilliary sectors) uzasadniono, przytaczając wyjątkowe okoliczności 7 .

vSkutki światowego kryzysu gospodarczego

Cztery wnioski złożono z powodu światowego kryzysu gospodarczego, a jeden z nich (EGF/2020/002 EE/Estonian tourism industry) również był uzasadniony wyjątkowymi okolicznościami 8 .

2.1.2. Wnioski złożone według sektorów (NACE Rev. 2) 9

Siedem złożonych wniosków dotyczyło zwolnień w 22 różnych sektorach:

Trzy wnioski – złożone przez Belgię, Estonię i Hiszpanię – dotyczyły więcej niż jednego sektora działalności.

Wnioski dotyczyły następujących sektorów:

1)Produkcja metali (dwa wnioski)

2)Produkcja gotowych wyrobów metalowych, z wyjątkiem maszyn i urządzeń

3)Produkcja pozostałego sprzętu transportowego

4)Produkcja wyrobów, pozostała

5)Naprawa i instalowanie maszyn i urządzeń

6)Roboty budowlane specjalistyczne

7)Handel hurtowy i detaliczny pojazdami samochodowymi i motocyklami; naprawa pojazdów samochodowych i motocykli

8)Handel detaliczny

9)Transport lądowy oraz transport rurociągowy

10)Transport wodny

11)Transport lotniczy (trzy wnioski)

12)Magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport (dwa wnioski)

13)Zakwaterowanie

14)Działalność usługowa związana z wyżywieniem

15)Działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, pozostała

16)Wynajem i dzierżawa

17)Działalność organizatorów turystyki, pośredników i agentów turystycznych oraz pozostała działalność usługowa w zakresie rezerwacji i działalności z nią związane

18)Działalność usługowa związana z utrzymaniem porządku w budynkach i zagospodarowaniem terenów zieleni

19)Działalność twórcza związana z kulturą i rozrywką

20)Działalność bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostała działalność związana z kulturą

21)Działalność związana z grami losowymi i zakładami wzajemnymi oraz

22)Działalność sportowa, rozrywkowa i rekreacyjna. Działalność związana ze sportem.

Po raz pierwszy od czasu uruchomienia EFG złożono wnioski dotyczące następujących sektorów (w nawiasie podano numer sektora w klasyfikacji NACE):

·Handel hurtowy i detaliczny pojazdami samochodowymi i motocyklami; naprawa pojazdów samochodowych i motocykli (45)

·Transport wodny (50)

·Magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport (52)

·Zakwaterowanie (55)

·Działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, pozostała (74)

·Działalność organizatorów turystyki, pośredników i agentów turystycznych oraz pozostała działalność usługowa w zakresie rezerwacji i działalności z nią związane (79)

·Działalność usługowa związana z utrzymaniem porządku w budynkach i zagospodarowaniem terenów zieleni (81)

·Działalność twórcza związana z kulturą i rozrywką (90)

·Działalność bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostała działalność związana z kulturą (kod NACE 91),

·Działalność związana z grami losowymi i zakładami wzajemnymi (92)

·Działalność sportowa, rozrywkowa i rekreacyjna (93)

Najwięcej pracowników objętych pomocą zatrudnionych było w sektorze transportu lotniczego (1 715), a następnie w sektorze magazynowania i działalności usługowej wspomagającej transport (1 340) oraz w sektorze zakwaterowania (775) (zob. wykres 1 poniżej).

Wykres 1: Liczba pracowników objętych pomocą wg sektorów* (NACE Rev. 2) w latach 2019–2020

*Na wykresie nie uwzględniono czterech sektorów (77 10 , 91, 92 i 93), gdyż na etapie składania wniosków liczba zwolnionych pracowników w tych sektorach (sprawa z Estonii) była nieznana. Liczbę pracowników objętych pomocą według sektorów w dwóch sprawach dotyczących wielu sektorów (Estonia i Hiszpania) oszacowano na podstawie liczby zwolnionych pracowników.

2.1.3. Wnioski złożone według liczby beneficjentów objętych pomocą

Siedem wniosków złożonych w latach 2019–2020 dotyczyło 16 387 zwolnień. Całkowita liczba beneficjentów (pracowników i młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się) objętych wsparciem z EFG wyniosła 9 935. Wśród tych 9 935 beneficjentów objętych pomocą znajdowało się 9 605 zwolnionych pracowników oraz 330 osób zaliczonych do młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (zob. tabela 1 powyżej). O objęcie wsparciem z EFG największej liczby pracowników wnioskowała Estonia (5 060), a w dalszej kolejności Belgia (1 868) i Niderlandy (1 201). We wniosku Belgii przewidziano również objęcie wsparciem 330 osób zaliczonych do młodzieży NEET. Średnio na jeden wniosek przypadało 1 419 beneficjentów objętych pomocą (zob. wykres 2 poniżej).

Wykres 2: Liczba beneficjentów objętych pomocą w podziale na państwa członkowskie w latach 2019–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

*2 wnioski z BE: EG/2019/001 BE/Carrefour i EGF/2020/005 BE/Swissport

Całkowita liczba beneficjentów objętych pomocą: 9 935

Średnia liczba beneficjentów objętych pomocą: 1 419

Spośród pracowników objętych pomocą 55 % stanowili mężczyźni, 62 % było w wieku od 25 do 54 lat, a 88 % stanowili obywatele Unii. Profil pracowników w podziale według płci znacznie różni się jednak w poszczególnych sprawach. Odsetek kobiet objętych pomocą w przypadku wniosku belgijskiego (handel detaliczny) wyniósł 71 %, a w przypadku wniosku estońskiego (turystyka) – w 61 %. Z kolei w przypadku wniosku niemieckiego i hiszpańskiego odsetek ten wyniósł odpowiednio 4 % i 6 %. Wnioski te dotyczyły sektorów przetwórstwa przemysłowego, które tradycyjnie są zdominowane przez mężczyzn (metale i pojazdy).

Liczba pracowników dotkniętych zwolnieniami i liczba osób przewidzianych do objęcia wsparciem z EFG mogą się różnić, ponieważ państwo członkowskie może zdecydować o skoncentrowaniu się na określonych grupach ludzi, takich jak pracownicy o słabszej pozycji na rynku, borykający się z wyjątkowymi trudnościami na rynku pracy lub najbardziej potrzebujący wsparcia. W niektórych przypadkach standardowe wsparcie dostępne dla zwolnionych pracowników w państwach członkowskich może wystarczyć na potrzeby szybkiej reintegracji zawodowej lub też pracownicy mogą niekiedy zdecydować się na wcześniejsze przejście na emeryturę.

Wykres 3: Profil pracowników objętych pomocą według płci i w ramach poszczególnych wniosków

Wykres 4: Profil pracowników objętych pomocą według płci

Wykres 5: Profil pracowników objętych pomocą według obywatelstwa

Wykres 6: Profil pracowników objętych pomocą według wieku

2.1.4. Złożone wnioski wg wnioskowanych kwot

Wkład finansowy EFG stanowi uzupełnienie środków przyjętych przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym. Państwo członkowskie składające wniosek musi zapewnić, aby na środki, na które przeznaczono wkład finansowy EFG, nie przeznaczono innego wsparcia finansowego z budżetu UE oraz aby takie środki były zgodne z zasadami pomocy państwa. Środki wspierane w ramach EFG nie zastępują środków, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych.

Każde państwo członkowskie składające wniosek o wsparcie ze strony EFG musi zaplanować skoordynowany pakiet środków, który najlepiej odpowiada profilom beneficjentów objętych pomocą, oraz ustalić wnioskowaną kwotę pomocy. Rozporządzenie (UE) nr 1309/2013 stanowi, że maksymalna stopa dofinansowania z EFG wynosi 60 %.

W odniesieniu do przedmiotowych siedmiu spraw ubiegano się o wsparcie z EFG na łączną kwotę 19 733 416 EUR. Państwem, które ubiegało się o największą kwotę, była Belgia (dwa wnioski opiewające na 5 351 252 EUR), następnie Niderlandy (jeden wniosek opiewający na 5 019 218 EUR) i Estonia (jeden wniosek opiewający na 4 474 480 EUR). Wnioski o wkład EFG opiewały na kwoty od 1 081 706 EUR do 5 019 218 EUR, a średnia kwota wynosiła 3 288 903 EUR na jedno państwo członkowskie i 2 819 059 EUR na jeden wniosek.

Wykres 7: Łączne wnioskowane kwoty (w EUR) z EFG w podziale na państwa członkowskie w latach 2019–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Łączna kwota z EFG, o którą ubiegały się państwa członkowskie: 19 733 416 EUR

Średnia wnioskowana kwota z EFG w przeliczeniu na jedno państwo członkowskie: 3 288 903 EUR

2.1.5. Złożone wnioski wg wnioskowanych kwot w podziale na beneficjentów

W rozporządzeniu (UE) nr 1309/2013 nie ogranicza się łącznej wnioskowanej kwoty. Wnioskowana kwota w przeliczeniu na beneficjenta objętego pomocą może być różna, zależnie od sytuacji na danym rynku pracy, indywidualnej sytuacji beneficjentów objętych pomocą, środków już wprowadzonych przez państwo członkowskie oraz kosztów świadczenia usług w danym państwie członkowskim.

Zależność ta pozwala na wyjaśnienie, dlaczego proponowane kwoty wsparcia EFG w przeliczeniu na beneficjenta wyniosły w latach 2019 i 2020 od 884 EUR do 4 179 EUR, przy średniej wynoszącej 1 986 EUR. Państwem, które ubiegało się o najwyższą kwotę w przeliczeniu na jednego beneficjenta, były Niderlandy (4 179 EUR), natomiast państwem, które ubiegało się o najniższą kwotę w przeliczeniu na jednego beneficjenta, była Estonia (884 EUR).

Wykres 8: Wnioskowana kwota wsparcia z EFG (w EUR) w przeliczeniu na beneficjenta i państwo członkowskie w latach 2019–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Średnia wnioskowana kwota z EFG w przeliczeniu na jednego beneficjenta: 1 986 EUR

2.2. Przyjęte decyzje i przyznane wkłady

W latach 2019–2020 Parlament Europejski i Rada przyjęły jedną decyzję o uruchomieniu środków z EFG. Łącznie w ramach dofinansowania z EFG przyznano kwotę 2 054 400 EUR przeznaczoną na pracowników objętych pomocą zwolnionych w sektorach pomocniczych przemysłu stoczniowego w Hiszpanii. Wniosek odnosił się do 960 pracowników zwolnionych w sześciu sektorach i 38 przedsiębiorstwach zlokalizowanych w zaliczanym do poziomu NUTS 2 regionie Galicji. Spośród 500 pracowników objętych pomocą, co do których zakłada się, że skorzystają ze środków (stanowiących 52 % zwolnionych pracowników) 94 % stanowili mężczyźni, 78 % było w wieku od 30 do 54 lat, a 97 % stanowili obywatele Unii.

2.2.1. Działania finansowane przy wsparciu z EFG

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 wkład finansowy z EFG może być przekazany na aktywne środki rynku pracy, które stanowią część skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług mających na celu ułatwienie reintegracji zawodowej beneficjentów objętych pomocą, a w szczególności osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji oraz starszych i młodych osób bezrobotnych, i podjęcie przez nich zatrudnienia lub działalności na własny rachunek.

Na środki aktywnego zatrudnienia zatwierdzone w 2020 r. do przyznania wkładu z EFG składały się głównie:

·poradnictwo zawodowe;

·intensywna indywidualna pomoc w poszukiwaniu pracy i dopasowaniu umiejętności do stanowiska;

·różnorodne szkolenia umożliwiające zmianę kwalifikacji, szkolenia podnoszące kwalifikacje i szkolenia zawodowe; szkolenia z umiejętności przekrojowych i miękkich oraz szkolenia z przedsiębiorczości;

·doradztwo i mentoring ukierunkowane na ponowne zatrudnienie oraz mentoring na początkowym etapie wykonywania nowej pracy;

·środki zachęcające w związku ze zwolnieniami monitorowanymi; oraz

·różne dodatki (pomoc w poszukiwaniu pracy, szkolenia) i dofinansowania (dojazdy do pracy, opiekunowie osób pozostających na utrzymaniu).

Opracowując pakiety wsparcia, państwa członkowskie uwzględniły profile, doświadczenia i poziom wykształcenia poszczególnych beneficjentów, ich zdolność do mobilności oraz obecne lub oczekiwane możliwości pracy w danym regionie.

2.2.2. Komplementarność z działaniami finansowanymi z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS)

Celem EFG jest zwiększanie zdolności do zatrudnienia i zapewnianie reintegracji zawodowej beneficjentów objętych pomocą poprzez aktywne środki rynku pracy. Tym samym fundusz ten stanowi uzupełnienie EFS będącego głównym instrumentem służącym wspieraniu zatrudnienia w UE.

Komplementarność obu funduszy polega na tym, że umożliwiają one zajęcie się tymi kwestiami w dwóch różnych perspektywach czasowych. Z EFG zwolnionym pracownikom lub osobom prowadzącym działalność na własny rachunek udziela się wsparcia w odpowiedzi na konkretny przypadek zwolnień grupowych na dużą skalę, które nastąpiły w krótkim czasie. W ten sposób zapewnia się konkretne europejskie wsparcie w sytuacji kryzysowej.

EFG umożliwia państwom członkowskim zapewnienie beneficjentom objętym pomocą bardziej szczegółowej i lepiej dostosowanej do ich potrzeb pomocy, w tym środków, do których w innym przypadku nie mieliby dostępu (np. kształcenia na poziomie średnim lub wyższym). EFG daje szansę na opracowanie zindywidualizowanych usług dostosowanych do potrzeb poszczególnych zwolnionych pracowników i wykraczających poza standardowe kursy i działania. Z kolei wsparcie z EFS jest zwykle skierowane do szerszej grupy społeczeństwa (zarówno osób pracujących, jak i bezrobotnych).

Ponadto pracownikami, co do których uznaje się, że najbardziej skorzystali z pomocy z EFG, byli dotknięci pracownicy należący do grup pracowników o najsłabszej pozycji na rynku, w tym pracownicy starsi, pracownicy o niskich umiejętnościach, pracownicy ze środowisk migracyjnych oraz kobiety (szczególnie samotne matki). Dzięki EFG państwa członkowskie mogą zapewnić wsparcie przy korzystniejszym stosunku liczby doradców do liczby beneficjentów oraz przez dłuższy okres. W ten sposób zwiększa się szanse beneficjentów na poprawę ich sytuacji.

Wsparcie ze środków EFS przeznaczone jest – z wyprzedzeniem – na osiągnięcie strategicznych celów długoterminowych (np. zwiększenie kapitału ludzkiego i zarządzanie zmianą) w ramach programów wieloletnich.

Środki EFG i EFS są niekiedy stosowane przez państwa członkowskie w komplementarny sposób, aby zapewnić zarówno rozwiązania krótkoterminowe, jak i długoterminowe. Na poziomie indywidualnych spraw EFG bazuje zazwyczaj na istniejących już środkach krajowych lub środkach EFS, poprzez ich uzupełnienie lub poprzez zaoferowanie innych, dodatkowych środków. Decydującym kryterium jest potencjał dostępnych instrumentów pod względem udzielania pomocy beneficjentom objętym pomocą, a do państw członkowskich należy wybór oraz zaplanowanie instrumentów i działań najlepiej dostosowanych do osiągnięcia założonych celów.

Zgodnie z zasadą pomocniczości decyzja, czy wystąpić o finansowanie z EFS czy EFG, jest podejmowana na poziomie państwa członkowskiego. Do państwa członkowskiego należy zapewnienie komplementarności między tymi dwoma funduszami w jak najlepszy sposób, z uwzględnieniem warunków panujących w danych czasie.

Jak określono w art. 9 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013, wszystkie państwa członkowskie muszą ustanowić niezbędne mechanizmy, aby uniknąć ryzyka podwójnego finansowania z instrumentów finansowych UE. W większości państw członkowskich instytucja zarządzająca EFS jest również odpowiedzialna za wdrażanie EFG. Pozwala to państwom członkowskim na zapewnienie komplementarności poszczególnych interwencji.

2.3. Wnioski niezatwierdzone

W latach 2019–2020 jeden wniosek przedstawiony przez Belgię (EGF/2019/001 BE/Carrefour) odrzucono, gdyż Rada 11 uznała, że nie wykazano w wystarczającym stopniu związku między zwolnieniami a poważnymi zmianami strukturalnymi wpływającymi na kierunki światowego handlu, spowodowanymi globalizacją, co stanowi wymóg określony w art. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1309/2013. Parlament Europejski w pełni poparł wniosek Komisji, ale władza budżetowa i tak nie osiągnęła porozumienia w tej sprawie.

2.4. Wyniki osiągnięte w ramach EFG

Głównymi źródłami informacji o wynikach osiągniętych w ramach EFG są sprawozdania końcowe przedstawiane przez państwa członkowskie najpóźniej sześć miesięcy po zakończeniu procesu realizacji. Uzupełnieniem do sprawozdań końcowych są informacje przekazywane przez państwa członkowskie w bezpośrednich kontaktach z Komisją, w trakcie odbywających się spotkań i konferencji oraz w wyniku ocen i audytów. Podsumowanie głównych wyników i danych zgłoszonych przez państwa członkowskie w latach 2019 i 2020 przedstawiono w niniejszej sekcji i w tabeli 2.

2.4.1. Podsumowanie wyników zgłoszonych w latach 2019 i 2020

W latach 2019 i 2020 Komisja otrzymała 16 sprawozdań końcowych dotyczących spraw dotyczących współfinansowania ze środków EFG wdrożonego przez 11 państw członkowskich od lipca 2016 r. do czerwca 2020 r. Wszystkie te sprawy poddano ocenie ex post 12 .

Z tych sprawozdań końcowych wynika, że 6 235 pracowników (56 % z pracowników, którzy otrzymali pomoc) i 112 osób zaliczanych do młodzieży NEET, czyli 55 % z 11 511 beneficjentów EFG, znalazło nowe miejsca pracy do końca okresu wdrażania EFG (5 695 jako pracownicy, 652 jako osoby prowadzące działalność na własny rachunek). Około 5 % beneficjentów nadal kształciło się lub szkoliło, 27 % pozostawało bezrobotnymi lub biernymi zawodowo z różnych przyczyn, a w przypadku 13 % beneficjentów status zatrudnienia był niedostępny. Średni wskaźnik dotarcia do beneficjentów (tj. liczba beneficjentów, którzy otrzymali pomoc z EFG, w stosunku do liczby osób, do których początkowo środki były skierowane) wyniósł 74 % i wahał się znacznie od 9 do 100 %.

W sprawozdaniach końcowych państw członkowskich przedstawia się, w jaki sposób zwolnieni pracownicy zostają objęci spersonalizowanymi i dostosowanymi do potrzeb środkami, dzięki którym uzyskują pomoc w znalezieniu alternatywnych ścieżek zatrudnienia. W sprawozdaniach tych potwierdzono również, że EFG stanowi wartość dodaną w stosunku do tego, co państwa członkowskie mogłyby same uczynić, by wesprzeć beneficjentów objętych pomocą w poszukiwaniu nowego zatrudnienia i zmianie statusu na rynku pracy.

Tabela 2: Sprawozdania końcowe otrzymane w latach 2019 i 2020

* Pozycja beneficjentów na rynku pracy przedstawiona w poniższej tabeli zasadniczo odzwierciedla sytuację na koniec okresu wdrażania.
** Wyrażenie „osoby bierne zawodowo” oznacza osoby, które nie są już dostępne na rynku pracy z różnych względów osobistych, np. z powodu przejścia na emeryturę.

2.4.2. Poziom reintegracji beneficjentów, którzy otrzymali pomoc

Ze sprawozdań końcowych otrzymanych w latach 2019 i 2020 wynika, że średnio 55 % beneficjentów podjęło nową pracę w terminie sześciu miesięcy od zakończenia interwencji w ramach EFG. Poziom reintegracji pracowników, którzy otrzymali pomoc, waha się jednak od 28 % (we Francji) do 92 % (w Finlandii). Zob. tabela 2.

Ze sprawozdań końcowych wynika, że zazwyczaj poziom wykształcenia beneficjentów EFG jest stosunkowo niższy niż średni poziom wykształcenia, przez co osoby te posiadają mniej umiejętności możliwych do wykorzystania w różnych dziedzinach. W normalnych okolicznościach fakt ten oznacza mniejsze szanse na zatrudnienie i gorszą sytuację na rynku pracy. Ponadto celem EFG jest oferowanie wsparcia w szczególności w regionach, które szczególnie dotkliwie odczuwają skutki działań restrukturyzacyjnych. W związku z tym średni poziom reintegracji 56 % pracowników, którzy otrzymali pomoc, na koniec okresu realizacji, w porównaniu z 47 % w poprzednim okresie programowania, jest zachęcającym wynikiem. Interpretując tę poprawę sytuacji, należy jednak zachować ostrożność, gdyż okres realizacji w latach 2014–2020 (okres 24 miesięcy lub dłuższy, jeżeli realizację rozpoczęto wcześnie) jest tylko częściowo porównywalny z okresem realizacji w okresie programowania 2007–2013 13 .

Spośród sprawozdań końcowych otrzymanych w latach 2019 i 2020 zaledwie trzy sprawy dotyczyły młodzieży NEET. Do czasu przedłożenia sprawozdań końcowych 29 % osób zaliczonych do młodzieży NEET i objętych pomocą z EFG znalazło zatrudnienie lub rozpoczęło działalność na własny rachunek, a kolejne 11 % powróciło do kształcenia.

W wyniku oceny śródokresowej 14 ustalono, że nie istniała korelacja między wydatkami w ramach jednej sprawy a poprawą wskaźnika ponownego zatrudnienia. Z uwag przedstawionych przez państwa członkowskie w sprawozdaniach końcowych wynika, że wpływ na reintegrację mają następujące czynniki:

Ødobrobyt gospodarczy i zdolności absorpcyjne lokalnych i regionalnych rynków pracy. W związku z tym poziom reintegracji może się znacznie różnić w zależności od sektora gospodarki i danego obszaru;

Øwykształcenie i umiejętności zwolnionych pracowników;

Øelastyczność środków pozwalająca na ich dostosowanie do potrzeb zwolnionych pracowników;

Østopień, w jakim beneficjenci lub ich przedstawiciele od samego początku uczestniczą w projektowaniu i realizacji pomocy w ramach EFG;

Øzdolność instytucjonalna i doświadczenie państw członkowskich w zakresie udzielania pomocy w przypadku działań restrukturyzacyjnych.

Ponadto poziom reintegracji odnotowuje się na koniec okresu realizacji środków. W rezultacie pokazuje on jedynie „chwilowy” stan zatrudnienia beneficjentów w czasie gromadzenia danych.

Powyższe czynniki mają znaczny wpływ na liczbę beneficjentów, którzy znajdują nowe zatrudnienie do końca okresu realizacji. Sukces EFG należy zatem oceniać nie tylko na podstawie liczby pracowników ponownie zatrudnionych, ale również na podstawie trwalszych efektów, takich jak nowe umiejętności, kwalifikacje, pewność siebie, poczucie sprawczości oraz sieci relacji społecznych utworzone dzięki uczestnictwu w środkach EFG. Zgodnie z informacjami otrzymanymi od państw członkowskich poziom reintegracji na ogół wzrasta w ciągu sześciu miesięcy po zakończeniu okresu realizacji i dalszy wzrost odnotowuje się w perspektywie średnioterminowej (18 miesięcy po zakończeniu okresu realizacji). Tendencja ta świadczy o tym, że trwałe efekty środków EFG wiążą się z aktywniejszym poszukiwaniem pracy.

Ponadto doświadczenia zyskane na etapie projektowania i wdrażania uwzględniono na szczeblu krajowym i regionalnym, aby udoskonalić wsparcie udzielane pracownikom w przyszłości.

Wykres 9: Poziom reintegracji beneficjentów 15 , którzy otrzymali pomoc, w poszczególnych państwach członkowskich

Liczbę spraw dotyczących wsparcia z EFG podano w nawiasach.

2.4.3. Ocena jakościowa sprawozdań końcowych przedstawionych w latach 2019 i 2020

Pakiety wsparcia, jakie państwa członkowskie zapewniły beneficjentom objętym pomocą, obejmują szereg środków z zakresu indywidualnego poszukiwania pracy, zwolnienia monitorowanego i przekwalifikowania. Największe kwoty przeznaczono na trzy kategorie:

·Pomoc przy szukaniu zatrudnienia i doradztwo indywidualne: 12,3 mln EUR (28 % całkowitej kwoty zindywidualizowanych usług).

Był to jeden z najczęściej oferowanych środków. Obejmował on ogólne usługi informacyjne dla pracowników/młodzieży NEET, poradnictwo zawodowe, usługi doradcze, mentoring, zwolnienia monitorowane, indywidualne rozmowy z beneficjentami w celu określenia spersonalizowanej ścieżki reintegracji lub oceny ich umiejętności, warsztaty poświęcone tworzeniu CV oraz pewności siebie, doradztwo psychologiczne, grupy wsparcia oraz wsparcie w przejściu do nowej pracy. Środek ten zaoferowano 15 022 beneficjentom w 18 z 19 spraw.

·Szkolenia, w tym szkolenia umożliwiające zmianę kwalifikacji: 12,4 mln EUR (28 % całkowitej kwoty zindywidualizowanych usług).

Środek ten był równie często stosowany co środek pierwszy, i został on zaoferowany 5 525 beneficjentom w ramach wszystkich zgłoszonych spraw. Środek ten jest dostosowany do potrzeb i zamiarów beneficjentów EFG, z uwzględnieniem wymogów lokalnych lub regionalnych rynków pracy oraz sektorów potencjalnie tworzących miejsca pracy. Zakres szkoleń zwykle wykracza poza ofertę szkoleń zapewnianą zazwyczaj na szczeblu krajowym. Takie szkolenia mogą obejmować zarówno szkolenie zawodowe, jak i pełne studia wyższe, kursy językowe itp.

·Promowanie przedsiębiorczości: 8,7 mln EUR (20 % całkowitej kwoty zindywidualizowanych usług).

Był to trzeci co do częstości stosowania środek zaoferowany w 16 sprawach, w ramach którego wsparciem objęto 1 020 beneficjentów. Takie wsparcie obejmowało tworzenie przedsiębiorstw, spotkania w ramach opieki dydaktycznej, działania z zakresu mentoringu oraz zachęty finansowe w postaci dotacji dla przedsiębiorstw typu start-up.

Głównymi czynnikami odpowiedzialnymi za znaczne różnice między poszczególnymi sprawami pod względem wskaźnika docierania do beneficjentów (od 9 % do 100 %) są względy osobiste (brak chęci uczestnictwa ze strony beneficjentów) i ogólne okoliczności (sytuacja na rynku pracy). Pewien wpływ mógł mieć jednak również sposób zaprojektowania i wdrożenia środków.

Na przykład w sprawie szwedzkiej dotyczącej firmy Ericsson rynek pracy był silniejszy niż przewidywano w czasie składania wniosku, dzięki czemu wsparcie z EFG było potrzebne w mniejszym stopniu, gdyż wielu pracowników samodzielnie znalazło nową pracę. W Estonii (sprawa dotycząca sektora produktów naftowych i chemikaliów) korzystna sytuacja na rynku pracy oraz fakt, że kilka zaproponowanych środków było zbliżonych do środków oferowanych na szczeblu krajowym, skutkowały spadkiem zapotrzebowania na wsparcie z EFG. W Hiszpanii niższy poziom uczestnictwa wynikał głównie z opóźnień w realizacji spowodowanych procedurami krajowymi (sprawa Comunidad Valenciana automotive) oraz powszechnego braku zaufania, utraty motywacji i niskiej samooceny, co stanowiło efekt długiego okresu bez wsparcia (sprawa Galicia wearing apparel).

Jeżeli chodzi o skuteczność operacyjną, sprawę dotyczącą EFG w Finlandii (Microsoft 2) można uznać za bardzo udany przykład najlepszych praktyk. Pod koniec okresu realizacji 92 % pracowników znalazło ponowne zatrudnienie. Wskaźnik absorpcji 16 również był wysoki: wykorzystano 83 % środków z EFG. Do kluczowych elementów, które odegrały ważną rolę w osiągnięciu tak dobrych wyników, należą:

1)bardzo szybka reakcja na zwolnienia oraz wczesne rozpoczęcie realizacji środków w ramach finansowania krajowego;

2)ścisła współpraca między poprzednim pracodawcą, władzami regionalnymi i krajowymi, publicznymi służbami zatrudnienia i usługodawcami;

3)łączne doświadczenia zyskane w ramach poprzednich projektów EFG, wykorzystywane w ramach istniejących grup sterujących projektami i sieci ekspertów EFG 17 ; oraz

4)dostosowanie szkoleń do indywidualnych potrzeb każdego beneficjenta.

Ze sprawozdań końcowych wynika, że za sprawą wsparcia z EFG:

1)następuje wzrost liczby i różnorodności oferowanych usług;

2)więcej pracowników otrzymuje pomoc;

3)możliwe jest wypróbowanie środków „innowacyjnych”; oraz

4)ma miejsce umocnienie partnerstw między zainteresowanymi stronami (np. organami rządowymi i organizacjami pracowników lub organizatorami szkoleń).

W ramach EFG promuje się możliwości z zakresu uczenia się przez całe życie dla wszystkich poprzez zindywidualizowane szkolenia zwiększające i uaktualniające umiejętności. Do objęcia finansowaniem w ramach EFG kwalifikują się również długoterminowe programy edukacyjne. Na przykład w Szwecji i Finlandii beneficjenci EFG otrzymali szeroką ofertę edukacyjną od jednorazowych szkoleń po pełny program studiów wyższych. Finansowanie z EFG pozwoliło na zapewnienie usług, których nie zostałyby zapewnić publiczne służby zatrudnienia.

W Niemczech (sprawa Goodyear) grupom w niekorzystnej sytuacji i o słabszej pozycji na rynku zaoferowano dodatkowe, bardzo zindywidualizowane środki, w tym pomoc psychologiczną, pomoc w radzeniu sobie ze stresem, konsultacje dotyczące problemów osobistych, w tym długów i uzależnień, kursy językowe i kursy umiejętności czytania i pisania dla dorosłych itp. Osoby te nie otrzymałyby takiej pomocy bez EFG. Pracownikom w wieku co najmniej 60 lat zapewniono możliwość skorzystania z różnych form wzajemnego wsparcia, w ramach których promuje się wolontariat i wymianę społeczną, przy czym działania te zostały bardzo pozytywnie przyjęte.

W ramach środków EFG bierze się pod uwagę kontekst społeczno-ekonomiczny – beneficjentom umożliwia się uczestnictwo w tego rodzaju środkach poprzez zapewnienie dodatków na koszty przeniesienia lub wspieranie świadczenia usług opieki nad dziećmi. Miało to miejsce w Hiszpanii, w której pokryto koszty opieki nad dziećmi w przypadku pracowników biorących udział w szkoleniach.

Dobrym przykładem jest włoska sprawa Almaviva, w której wsparcie z EFG umożliwiło wypróbowanie innowacyjnych środków, takich jak bon na zmianę pracy, który osoby poszukujące pracy mogły wydać w publicznych i prywatnych biurach pośrednictwa pracy na zakup usług intensywnej pomocy w poszukiwaniu pracy.

W Belgii w ramach spraw dotyczących wsparcia z EFG przetestowano kilka innowacji. Szczególnie wiele różnorodnych rozwiązań zaproponowano pracownikom w sprawie Caterpillar. Najbardziej innowacyjnym środkiem było przeznaczenie znacznych zasobów ludzkich i finansowych na wspieranie przedsiębiorczości, w wyniku czego zrealizowano 117 projektów. Ponadto szereg innowacji włączono do „standardowej” oferty dla zwolnionych pracowników, w szczególności zwiększono uwagę poświęcaną czynnikom psychologicznym i emocjonalnym oraz wprowadzono projekt Coup de Boost skierowany do młodzieży NEET.

2.5. Wykonanie finansowe

2.5.1. Wkłady z EFG

Zgodnie z art. 12 rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 18 środki EFG nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 150 mln EUR (w cenach z 2011 r.).

Wkład z EFG jest wypłacany na rzecz państwa członkowskiego w jednej racie w formie płatności zaliczkowej na pełną kwotę w terminie 15 dni od zatwierdzenia przez władzę budżetową decyzji o uruchomieniu środków z EFG.

W okresie sprawozdawczym władza budżetowa zatwierdziła jeden wkład z EFG na łączną kwotę 2 054 400 EUR 19 . W ramach szacowanego kosztu zindywidualizowanych usług 20 8 % stanowiły wydatki z tytułu warsztatów przygotowawczych, 8 % – wydatki z tytułu poradnictwa zawodowego, 52 % – wydatki z tytułu szkoleń, 12 % – wydatki z tytułu intensywnej pomocy w poszukiwaniu pracy, 18 % stanowiły dodatki i zachęty, a 2 % – wydatki związane z opieką dydaktyczną zapewnianą po powrocie na rynek pracy.

2.5.2. Pomoc techniczna

Zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 z inicjatywy Komisji najwyżej 0,5 % zasobów finansowych EFG dostępnych na dany rok może być wykorzystane w formie pomocy technicznej. Kwota ta ma być wykorzystana na finansowanie działań niezbędnych do wdrożenia rozporządzenia, takich jak przygotowanie, monitorowanie, gromadzenie danych, tworzenie bazy wiedzy, wsparcie administracyjne i techniczne, działania o charakterze informacyjno-komunikacyjnym oraz audyt, kontrola i ocena.

Władza budżetowa przeznaczyła na pomoc techniczną 610 000 EUR na rok 2019 i 345 000 EUR na rok 2020 r.

Tabela 3.1: Wydatki na pomoc techniczną w 2019 r.

Tabela 3.2: Wydatki na pomoc techniczną w 2020 r.

2.5.3. Zgłoszone nieprawidłowości

W latach 2019 i 2020 nie zgłoszono do Komisji żadnych nieprawidłowości na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1309/2013.

2.5.4. Zamknięcie wkładów finansowych EFG

Procedury zamknięcia wkładów finansowych EFG określa art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013. Wniosek EFG jest zamykany z chwilą wysłania do Komisji sprawozdania końcowego zawierającego wszystkie wymagane informacje, dokonania wszystkich należnych zwrotów i gdy nie zachodzi potrzeba podejmowania dalszych działań przez państwo członkowskie lub Komisję. Warunkiem pozostaje spełnienie obowiązku zapewnienia Komisji i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu dostępu do wszystkich dokumentów pomocniczych przez trzy lata (art. 21 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013).

W latach 2019 i 2020 zamknięto 19 spraw dotyczących wsparcia wdrożonego w okresie od marca 2012 r. do września 2019 r. Średni wskaźnik absorpcji wyniósł 58 %, przy czym najniższa wartość tego wskaźnika wyniosłą 20 %, a najwyższa – 85 %. Łączna kwota niewydanych środków finansowych zwróconych Komisji wyniosła 26 512 409 EUR, co stanowiło 42 % przyznanych wkładów z EFG. Szczegółowe informacje na temat tych wniosków podano w tabeli 4 poniżej.

Odnotowano znaczne różnice między państwami członkowskimi pod względem wskaźnika absorpcji wkładów finansowych EFG (zob. wykres 10), i tak najniższe średnie wskaźniki odnotowano we Włoszech (24 %), w Grecji (28 %) i w Hiszpanii (30 %), a najwyższe w Finlandii (84 %), we Francji (74 %) i w Irlandii (72 %).

Wykres 10: Średni wskaźnik absorpcji w poszczególnych państwach członkowskich (% przyznanego wkładu z EFG)

Liczbę spraw dotyczących wsparcia z EFG podano w nawiasach.

Istnieje kilka przyczyn, dla których państwa członkowskie nie wykorzystały całości przyznanych wkładów. Chociaż państwa członkowskie zachęca się do sporządzania realistycznych oszacowań budżetowych w odniesieniu do skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, dokładne planowanie nie zawsze jest możliwe na etapie składania wniosku. Mają one również tendencję do przeszacowania budżetu i uwzględniania wysokiego marginesu bezpieczeństwa we wstępnych obliczeniach w celu obniżenia ryzyka nadwyżki wydatków lub ze względu na liczne niewiadome na etapie składania wniosków, takie jak na przykład profile i potrzeby potencjalnych beneficjentów.

Na etapie planowania z reguły dochodzi do przeszacowania liczby pracowników pragnących uczestniczyć w proponowanych środkach. Niższy niż oczekiwany poziom uczestnictwa może wynikać z nieprzewidzianych czynników osobowych, tj. samodzielne znalezienie pracy przez pracowników, brak motywacji lub decyzja o wcześniejszym przejściu na emeryturę. Ponadto niektórzy pracownicy mogą zdecydować się na tańsze środki zamiast droższych lub na środki krótkoterminowe zamiast długoterminowych.

Innymi przyczynami niskich wydatków były opóźnienia w rozpoczęciu wdrażania środków, brak wystarczającej liczby pracowników na potrzeby wdrażania oraz niedostateczne wykorzystanie dostępnej elastyczności w zakresie realokacji kwot finansowania między różnymi pozycjami budżetu lub dostępność większych środków finansowych na szczeblu państwa członkowskiego niż początkowo zakładano.

Już na etapie składania wniosków Komisja nadal udziela państwom członkowskim wskazówek, aby zachęcić je do optymalnego zarządzania funduszami i poprawy osiąganego przez nie poziomu wykonania budżetu. Oczekuje się, że wraz ze zdobywaniem doświadczenia coraz trafniej będą opracowywane budżety środków i coraz skuteczniej przewidywane będzie wykorzystanie środków przez pracowników w okresie 24 miesięcy. Komisja dostrzega również poprawę pod względem wydajności różnych struktur ds. koordynacji i wdrażania oraz jakości komunikacji między szczeblem krajowym a regionalnym/lokalnym.

Tabela 4: Sprawy zamknięte w latach 2019 i 2020

2.6. Działania w zakresie pomocy technicznej podjęte przez Komisję

2.6.1. Informacje i jawność: strona internetowa

Zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 Komisja jest zobowiązana do stworzenia, prowadzenia i aktualizowania strony internetowej dostępnej we wszystkich językach UE.

W latach 2019 i 2020 Komisja regularnie aktualizowała stronę internetową dotyczącą EFG 21 w celu uwzględnienia stosownych informacji. Przedmiotowa strona internetowa zawiera wskazówki dotyczące składania wniosków oraz podstawowe fakty i dane liczbowe dotyczące poprzednich wniosków EFG. Użytkownicy mogą również znaleźć dane osób wyznaczonych do kontaktów w ramach EFG w państwach członkowskich oraz linki do publikacji, wiadomości i wydarzeń związanych z EFG organizowanych przez Komisję i państwa członkowskie.

2.6.2. Spotkania z organami krajowymi i zainteresowanymi stronami EFG

W marcu 2019 r. (w Atenach) i w październiku 2019 r. (w Brukseli) zorganizowano 23. i 24. spotkanie osób wyznaczonych do kontaktów w ramach EFG 22 . Spotkania poświęcono na omówienie bieżących i planowanych wniosków o pomoc z EFG, systemu zarządzania funduszami w Unii Europejskiej (SFC2014), oceny ex post EFG za lata 2014–2020, kwestii prawnych i kwestii związanych z audytem, kwestii ochrony danych, uproszczonych metod rozliczania kosztów oraz wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia po 2020 r., a także najlepszych praktyk stosowanych w sprawach dotyczących wsparcia z EFG i szeregu innych istotnych kwestii.

W tym samym czasie co spotkania osób wyznaczonych do kontaktów zorganizowano dwa seminaria w sprawie tworzenia sieci kontaktów EFG poświęcone kwestii monitorowania i oceny EFG po roku 2020 oraz tematowi zielonych miejsc pracy w kontekście EFG.

Uzupełnieniem seminarium w Atenach były wizyty w miejscach realizacji projektów stanowiące okazję do partnerskiej wymiany doświadczeń i spotkań z beneficjentami. W obu seminariach uczestniczyło wielu przedstawicieli państw członkowskich, zainteresowanych stron i organów wdrażających EFG.

Wydarzenia związane z EFG zaplanowane na marzec i październik 2020 r. zostały odwołane z powodu pandemii COVID-19. W dniu 17 marca 2020 r. odbyło się jednak posiedzenie online poświęcone ocenie ex post.

2.6.3. System elektronicznej wymiany danych (SFC2014)

W 2014 r. Komisja podjęła dalsze działania w celu uproszczenia procedur, włączając EFG do systemu zarządzania funduszami w Unii Europejskiej (SFC2014), który stanowi system elektronicznej wymiany danych z państwami członkowskimi. Od kwietnia 2015 r. państwa członkowskie składają wnioski o wsparcie z EFG przez internet przy użyciu wspomaganej procedury składania wniosków, a od sierpnia 2016 r. składają również sprawozdania końcowe dotyczące EFG za pośrednictwem SFC2014. Korzystanie z SFC2014 w odniesieniu do EFG doprowadziło do składania większej liczby poprawnie wypełnionych i kompletnych wniosków. W ten sposób gromadzenie i przetwarzanie danych stało się łatwiejsze, a zgłaszanie wyników EFG – szybsze. Ubieganie się o wsparcie EFG poprzez SFC2014 przyczyniło się do ograniczenia czasu od chwili przedłożenia wniosku przez państwo członkowskie do chwili przyjęcia przez Parlament Europejski i Radę wniosku przedłożonego przez Komisję.

2.6.4. Ocena ex post EFG za lata 2014–2020

Zgodnie z art. 20 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 Komisja jest w trakcie przeprowadzania oceny ex post EFG. Celem oceny jest zbadanie skuteczności, trwałości, wydajności, spójności, przydatności i europejskiej wartości dodanej EFG. Ocena obejmowała wszystkie sprawy dotyczące wsparcia z EFG, w przypadku których wnioski otrzymano w okresie od 2014 r. do dnia 31 grudnia 2019 r..

W 2019 r. Komisja powierzyła zewnętrznemu usługodawcy przeprowadzenie w 2020 r. badania wspierającego ocenę i przedstawienie w wyniku tego badania sprawozdania zawierającego odpowiedzi na pytania ewaluacyjne w formie ustaleń, wniosków i zaleceń. Dowody gromadzono w drodze badania dokumentacji, ukierunkowanych ankiet i wywiadów pogłębionych z zainteresowanymi stronami na szczeblu unijnym i krajowym i z beneficjentami EFG, oraz internetowych konsultacji publicznych. Przygotowano indywidualne analizy wszystkich spraw poddanych ocenie 23 i przekazano je wraz ze sprawozdaniem. W grudniu 2020 r. Komisja zaakceptowała sprawozdanie wykonawcy. Sprawozdanie to zostanie wykorzystane w ocenie, która zostanie opublikowana w formie dokumentu roboczego służb Komisji (SWD) do końca 2021 r.

Z ustaleń badania zewnętrznego 24 wynika, że (podobnie jak w przypadku oceny śródokresowej za lata 2014–2020) zasadniczo w ramach EFG skutecznie zapewniono wsparcie pracownikom, osobom prowadzącym działalność na własny rachunek i (w niektórych sprawach) osobom młodym odczuwającym skutki istotnych działań restrukturyzacyjnych oraz dano wyraz solidarności z takimi osobami.

Ponadto EFG stworzył rzeczywistą europejską wartość dodaną poprzez zwiększenie liczby i różnorodności usług oferowanych zwolnionym pracownikom, a także poziomu intensywności tych usług. Oferowana pomoc pomogła zwiększyć poczucie własnej wartości beneficjentów, którzy następnie przyjęli bardziej proaktywne podejście w poszukiwaniu pracy. Jeżeli chodzi o ocenę skuteczności EFG, głównym ustaleniem z badania był wzrost średniego wskaźnika ponownego zatrudnienia zwolnionych pracowników. Wskaźnik ten wzrósł z 49 % (w latach 2007–2013) do około 60 % (w latach 2014–2020), choć w poszczególnych sprawach waha się od zaledwie 18 % do aż 94 %. Ponadto fundusz nadal jest istotny i przydatny, chociaż można by przemyśleć jego zakres pod względem osób, do których jest kierowana pomoc, i warunków udzielania takiej pomocy; uprościć lub skrócić procedury administracyjne; zwiększyć widoczność wyników; oraz lepiej monitorować wyniki interwencji w ramach EFG.

3. Rozporządzenie w sprawie EFG 2021–2027 25

W dniu 28 kwietnia 2021 r. Parlament Europejski i Rada przyjęły rozporządzenie w sprawie EFG na lata 2021–2027, które stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r. Fundusz został przekształcony w Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji dla Zwalnianych Pracowników. W ramach tej zmiany podkreślono główny cel EFG, jakim jest okazywanie unijnej solidarności pracownikom, którzy stracili pracę, i pomaganie im w dostosowaniu się zmiany strukturalnej.

Biorąc pod uwagę, że celem EFG jest zapewnienie wsparcia finansowego w nagłych i nieprzewidzianych okolicznościach, fundusz nadal ma charakter szczególnego instrumentu poza pułapami budżetowymi przewidzianymi w wieloletnich ramach finansowych. EFG nie dysponuje zatem rocznym budżetem, lecz finansowaniem do maksymalnego rocznego pułapu, który może zostać uruchomiony w razie potrzeby. Maksymalna kwota, którą można wykorzystać w ramach EFG w okresie 2021–2027, wynosi 1,467 mld EUR (w cenach bieżących) przy średniej rocznej kwocie 209,6 mln EUR (w cenach bieżących).

Aby zapewnić większą skuteczność interwencji w ramach EFG oraz jego większą inkluzywność i elastyczność w celu umożliwienia reagowania na bieżące i przyszłe wyzwania gospodarcze i zmiany na rynku pracy, w rozporządzeniu na lata 2021–2027 wprowadzono następujące udoskonalenia:

§szerszy zakres – zwalniani pracownicy oraz osoby prowadzące działalność na własny rachunek, które zaprzestały prowadzenia takiej działalności w trakcie istotnego działania restrukturyzacyjnego spowodowanego nie tylko wyzwaniami związanymi z globalizacją lub kryzysami finansowymi lub gospodarczymi, ale również przejściem na gospodarkę niskoemisyjną, cyfryzację, automatyzację itp.;

§obniżenie progu – co najmniej 200 26 zwolnionych pracowników lub osób prowadzących działalność na własny rachunek spowoduje uruchomienie funduszu, co lepiej odzwierciedla średnią wielkość dzisiejszych przedsiębiorstw, jako że w wielu państwach członkowskich większość pracowników jest zatrudniania przez małe i średnie przedsiębiorstwa. Zwolnienie 200 pracowników ma znaczący wpływ na rynek pracy w większości regionów;

§dostosowanie stopy dofinansowania z EFG do najwyższej stopy dofinansowania z EFS+ 27 dla danego państwa członkowskiego, co zachęci państwa do ubiegania się o finansowanie w najbardziej efektywny sposób;

§szybszy proces składania wniosków i procedura uruchamiania – uproszczone stosowanie spowoduje zmniejszenie obciążenia administracyjnego dla państw członkowskich.

Kryzys związany z COVID-19 uwidocznił, że nieoczekiwane wydarzenia mogą skutkować utratą znacznej liczby miejsc pracy, co ponownie świadczy o znaczeniu zdolności UE do szybkiego i elastycznego reagowania. EFG jest funduszem kryzysowym, który ma szybko zapewniać unijne wsparcie w przypadku nieoczekiwanych masowych zwolnień w sytuacji, w której krajowe administracje miałyby ogromne trudności w podjęciu skutecznego działania.

Zgodnie z nowymi przepisami dotyczącymi EFG w latach 2021–2027 z funduszu będzie mogło skorzystać więcej pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek, a środki z funduszu będą przeznaczane na koszty usług wsparcia według wyższych stawek. EFG nadal będzie wnosił europejską wartość dodaną dzięki podnoszeniu umiejętności i szans na zatrudnienie europejskiej siły roboczej – co będzie skutkowało wyższej jakości zatrudnieniem – oraz dzięki zwiększeniu spójności społeczno-ekonomicznej między regionami i państwami członkowskimi.

(1)

W 2019 r. do Komisji złożono jeden wniosek o wsparcie z EFG (EGF/2019/001 BE/Carrefour), który został odrzucony przez Radę. W 2020 r. złożono siedem wniosków o wsparcie z EFG (zob. tabela 1 poniżej), z czego sześć pod sam koniec 2020 r. Spośród siedmiu wniosków tylko jeden został zatwierdzony w 2020 r., pięć z sześciu wniosków złożonych pod koniec 2020 r. zostało zatwierdzonych przez Parlament Europejski i Radę w 2021 r., a jeden został wycofany przez Hiszpanię w 2021 r. (EGF/2020/006 ES/Cataluña automotive).

(2)

https://eur-lex.europa.eu/eli/reg/2021/691

(3)

Utworzony rozporządzeniem (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiającym Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji, zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 546/2009 z dnia 18 czerwca 2006 r. i podlegającym rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006.

(4)

Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855.

(5)

Sześć państw członkowskich wymieniono w kolejności składania wniosków.

(6)

Cztery państwa członkowskie wymieniono w kolejności składania wniosków.

(7)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG wymagane jest zwolnienie co najmniej 500 pracowników w ciągu dziewięciomiesięcznego okresu odniesienia w przedsiębiorstwach działających w jednym sektorze gospodarki według klasyfikacji NACE Rev. 2 i zlokalizowanych w jednym regionie lub w dwóch sąsiadujących ze sobą regionach zaliczonych do poziomu NUTS 2 w państwie członkowskim. Zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie EFG dopuszcza się odstępstwo wniosku od tego kryterium z uwagi na wyjątkowe okoliczności lub na fakt, że dana sytuacja miała miejsce na niewielkim rynku pracy.

(8)

Zob. poprzedni przypis.

(9)

NACE Rev.2 – statystyczna klasyfikacja działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej: https://ec.europa.eu/eurostat/web/products-manuals-and-guidelines/-/KS-RA-07-015

(10)

Sektor 77 w klasyfikacji NACE Rev. 2 to wynajem i dzierżawa.

(11)

Zob.: https://data.consilium.europa.eu/doc/document/ST-13418-2019-INIT/en/pdf

(12)

https://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=738&langId=en&pubId=8371&furtherPubs=yes

(13)

W latach 2009–2011 okres realizacji wynosił 12 miesięcy, natomiast w latach 2012–2023 – 24 miesiące.

(14)

SWD(2018) 192 dostępny pod adresem: https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?qid=1562591970533&uri=CELEX:52018SC0192

(15)

Poziom reintegracji pokazuje status zatrudnienia po upływie sześciu miesięcy od zakończenia okresu realizacji środków.

(16)

Wskaźnik absorpcji to odsetek wkładu finansowego EFG, który został wydany przez państwo członkowskie w okresie realizacji wskazanym we wniosku.

(17)

Wielu takich ekspertów to byli beneficjenci EFG, którzy obecnie pracują w biurach publicznych służb zatrudnienia i dla dostawców usług prywatnych.

(18)

Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r., Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884.

(19)

Kwota ta nie uwzględnia decyzji o udzieleniu pomocy technicznej z inicjatywy Komisji Europejskiej.

(20)

Działania na podstawie art. 7 ust. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia w sprawie EFG.

(21)

https://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=326&langId=pl

(22)

Osoby wyznaczone do kontaktów są nominowane przez organy państwa członkowskie odpowiedzialne za Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji. Jest to organ każdego państwa członkowskiego decydujący o tym, kto będzie je reprezentować.

(23)

Sprawozdania z indywidualnych analiz nie zostały i nie zostaną opublikowane.

(24)

https://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=738&langId=en&pubId=8371&furtherPubs=yes

(25)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/691 z dnia 28 kwietnia 2021 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji dla Zwalnianych Pracowników (EFG) oraz uchylenia rozporządzenia (UE) nr 1309/2013.

(26)

Od tego przepisu może obowiązywać odstępstwo w przypadku małych rynków pracy i w wyjątkowych okolicznościach.

(27)

Europejski Fundusz Społeczny Plus.

Top

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 20.8.2021

COM(2021) 486 final

ZAŁĄCZNIKI

SPRAWOZDANIA KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z działalności Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) w latach 2019 i 2020

SPIS TREŚCI

1. Dane zbiorcze za bieżący okres programowania (1 stycznia 2014 r. – 31 grudnia 2020 r.)

Wykres 1: Liczba wniosków złożonych w latach 2014–2020

Wykres 2: Liczba wniosków złożonych w latach 2014–2020 wg sektorów* (NACE Rev. 2)

Wykres 3: Liczba pracowników objętych pomocą wg sektorów* (NACE Rev. 2) w latach 2014–2020

Wykres 4: Liczba beneficjentów objętych pomocą w podziale na państwa członkowskie w latach 2014–2020

Wykres 5: Liczba pracowników zwolnionych, objętych pomocą oraz pracowników, którzy otrzymali pomoc*, w latach 2014–2020

Wykres 6: Liczba pracowników zwolnionych, objętych pomocą oraz pracowników, którzy otrzymali pomoc*, w podziale na państwa członkowskie

w latach 2014–2020

Wykres 7: Kwoty z EFG (w EUR), o które ubiegały się państwa członkowskie w latach 2014–2020

Wykres 8: Średnia wnioskowana kwota wsparcia z EFG (w EUR) w przeliczeniu na beneficjenta i państwo członkowskie w latach 2014–2020

Tabela 1: Sprawozdania końcowe złożone w latach 2014–2020

2. Łączne dane za okres od 2007 r. do 2020 r.

Wykres 9: Liczba wniosków złożonych w latach 2007–2020

Wykres 10: Liczba pracowników objętych pomocą w podziale na państwa członkowskie w latach 2007–2020

Wykres 11: Kwota z EFG (w EUR), o którą ubiegały się państwa członkowskie w latach 2007–2020

Wykres 12: Średnia wnioskowana kwota wsparcia z EFG (w EUR) w przeliczeniu na beneficjenta i państwo członkowskie

Tabela 2: Wnioski o pomoc z EFG złożone do dnia 31 grudnia 2020 r. (z wyłączeniem wniosków odrzuconych i wycofanych)

Tabela 3: Wnioski o pomoc z EFG wg sektorów złożone do dnia 31 grudnia 2020 r.

Wykres 13: Liczba beneficjentów objętych pomocą wg sektorów* (NACE Rev. 2) w latach 2007–2020

1. Dane zbiorcze za bieżący okres programowania
(1 stycznia 2014 r. – 31 grudnia 2020 r.)

Każdego roku zwiększa się ilość dostępnych danych umożliwiających identyfikację tendencji w składanych wnioskach oraz przedstawienie ogólnego zarysu kierunków działań w ramach EFG. Dane na poniższych wykresach (wykresy 1–8) i w tabeli 1 odnoszą się do 54 wniosków 1 złożonych przez państwa członkowskie w latach 2014–2020 na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006. W ramach EFG wnioskowano o przyznanie łącznie 173 400 703 EUR na środki przeznaczone dla 58 267 beneficjentów objętych pomocą 2 .

Wykres 1: Liczba wniosków złożonych w latach 2014–2020

W latach 2014–2020 Komisja otrzymała 23 wnioski powiązane z kryzysem i 31 wniosków powiązanych ze zmianami w strukturze handlu. Całkowita liczba wniosków otrzymywanych każdego roku jest zmienna i wynosi średnio około 8 wniosków rocznie. Z tabeli 2 wynika, że największą liczbę wniosków w obecnym okresie programowania (po 8) złożyły Grecja i Finlandia, a w dalszej kolejności plasują się Belgia (7) i Hiszpania (6).

Wykres 2: Liczba wniosków złożonych w latach 2014–2020 wg sektorów* (NACE Rev. 2)

* Cztery wnioski dotyczą więcej niż jednego sektora działalności, w związku z czym zostały uwzględnione kilkukrotnie.

Całkowita liczba sektorów: 40

W latach 2014–2020 Komisja otrzymała 54 wnioski dotyczące wielu różnych sektorów (40). Najwięcej wniosków dotyczyło sektora handlu detalicznego (6), a następnie sektora pojazdów samochodowych, przyczep i naczep (5) oraz sektora transportu lotniczego (5).

W tabeli 3 przedstawiono szczegółowe informacje dotyczące złożonych wniosków w podziale na sektory.

Wykres 3: Liczba pracowników objętych pomocą wg sektorów* (NACE Rev. 2) w latach 2014–2020

* Liczbę pracowników objętych pomocą według sektorów w czterech sprawach dotyczących wielu sektorów 3 oszacowano na podstawie liczby zwolnionych pracowników.

Całkowita liczba pracowników objętych pomocą: 54 168

W latach 2014–2020 Komisja otrzymała wnioski o pomoc z EFG złożone przez 12 państw członkowskich w odniesieniu do 54 168 pracowników objętych pomocą w 40 4 różnych sektorach. Najwięcej pracowników objętych pomocą było w sektorze produkcji pojazdów samochodowych, przyczep i naczep (10 299), a w dalszej kolejności w sektorze handlu detalicznego (4 943) i sektorze transportu lądowego oraz transportu rurociągowego (4 676).

Łączna liczba objętych pomocą młodych osób niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się (młodzież NEET): 4 099

12 wniosków złożonych przez pięć państw członkowskich w okresie 2014–2020 dotyczyło udzielenia pomocy 4 099 osobom zaliczanym do młodzieży NEET. O wsparcie dla osób zaliczanych do młodzieży NEET wystąpiły następujące państwa członkowskie: Grecja (4 wnioski – 2 098 osób zaliczonych do młodzieży NEET), Belgia (3 wnioski – 700 osób zaliczonych do młodzieży NEET), Irlandia (3 wnioski – 446 osób zaliczonych do młodzieży NEET), Portugalia (1 wniosek – 730 osób zaliczonych do młodzieży NEET) i Hiszpania (1 wniosek – 125 osób zaliczonych do młodzieży NEET).

Wykres 4: Liczba beneficjentów objętych pomocą w podziale na państwa członkowskie w latach 2014–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Całkowita liczba beneficjentów objętych pomocą: 58 267

Średnia liczba beneficjentów objętych pomocą w podziale na państwa członkowskie: 4 856

W latach 2014–2020 wnioski złożone przez 12 państw członkowskich dotyczyły 58 267 beneficjentów (pracowników i młodzieży NEET). O objęcie wsparciem największej liczby beneficjentów wnioskowała Belgia (11 393), a w dalszej kolejności Francja (9 620) i Finlandia (7 527).

Liczba beneficjentów objętych pomocą obejmuje pracowników i młodzież NEET. W tabeli 2 przedstawiono szczegółowe informacje dotyczące złożonych wniosków w podziale na lata i państwa członkowskie.

Wykres 5: Liczba pracowników zwolnionych, objętych pomocą oraz pracowników, którzy otrzymali pomoc*, w latach 2014–2020

* W przypadku ośmiu spraw sprawozdania końcowe nie zostały przedłożone do dnia 31 grudnia 2020 r., w związku z czym dane dotyczące łącznej liczby pracowników, którzy otrzymali pomoc, są dostępne tylko częściowo za 2018 r. i nie są dostępne za 2020 r.

Całkowita liczba zwolnionych pracowników: 75 021

Całkowita liczba pracowników objętych pomocą: 54 168

Całkowita liczba pracowników, którzy otrzymali pomoc*: 34 940

W latach 2014–2020 złożono 54 wnioski o dofinansowanie z EFG dla łącznie 54 168 pracowników objętych pomocą (w tym 36 521 mężczyzn i 17 647 kobiet), co stanowi 72 % wszystkich 75 021 zwolnionych pracowników.

Wykres 6: Liczba pracowników zwolnionych, objętych pomocą oraz pracowników, którzy otrzymali pomoc*, w podziale na państwa członkowskie

w latach 2014–2020

* W państwach członkowskich oznaczonych gwiazdką nadal prowadzone są sprawy dotyczące wsparcia z EFG, w związku z czym całkowita liczba pracowników, którzy otrzymali pomoc, nie jest jeszcze zamknięta.

Całkowita liczba zwolnionych pracowników: 75 021

Całkowita liczba pracowników objętych pomocą: 54 168

Całkowita liczba pracowników, którzy otrzymali pomoc*: 34 940

W latach 2014–2020 o zapewnienie wsparcia dla największej liczby pracowników objętych wsparciem wnioskowała Belgia (10 693 pracowników, co stanowi 89 % zwolnionych pracowników), a następnie Francja (9 620 pracowników, co stanowi 71 % zwolnionych pracowników) i Finlandia (7 527 pracowników, co stanowi 81 % zwolnionych pracowników).

Wykres 7: Kwoty z EFG (w EUR), o które ubiegały się państwa członkowskie w latach 2014–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Łączna kwota z EFG, o którą ubiegały się państwa członkowskie: 173 400 703 EUR

Średnia wnioskowana kwota z EFG w przeliczeniu na jedno państwo członkowskie: 14 450 059 EUR

W latach 2014–2020 w ramach EFG 12 państw członkowskich ubiegało się o łączną kwotę 173 400 703 EUR. Państwem, które ubiegało się o największą kwotę, była Grecja (8 wniosków opiewających na 40 349 250 EUR), następnie Francja (5 wniosków opiewających na 34 716 088 EUR) i Finlandia (8 wniosków opiewających na 21 192 607 EUR).

W tabeli 2 przedstawiono szczegółowe informacje dotyczące złożonych wniosków w podziale na lata i państwa członkowskie.

Wykres 8: Średnia wnioskowana kwota wsparcia z EFG (w EUR) w przeliczeniu na beneficjenta i państwo członkowskie w latach 2014–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Średnia wnioskowana kwota z EFG w przeliczeniu na jednego beneficjenta: 2 976 EUR

Średnio każde z 12 państw członkowskich ubiegających się o wsparcie ze strony EFG w latach 2014–2020 wnioskowało o przyznanie kwoty 2 976 EUR w przeliczeniu na jednego beneficjenta objętego pomocą. Państwem, które ubiegało się o najwyższą kwotę w przeliczeniu na jednego beneficjenta, była Grecja (5 429 EUR), a następnie Irlandia (4 707 EUR) i Francja (3 609 EUR).

Tabela 1: Sprawozdania końcowe złożone w latach 2014–2020

* Pozycja beneficjentów na rynku pracy przedstawiona w poniższej tabeli zasadniczo odzwierciedla sytuację na koniec okresu wdrażania.

** Wyrażenie „osoby bierne zawodowo” oznacza osoby, które nie są już dostępne na rynku pracy ze względów osobistych, np. z powodu przejścia na emeryturę.

* Pozycja beneficjentów na rynku pracy przedstawiona w poniższej tabeli zasadniczo odzwierciedla sytuację na koniec okresu wdrażania.

** Wyrażenie „osoby bierne zawodowo” oznacza osoby, które nie są już dostępne na rynku pracy ze względów osobistych, np. z powodu przejścia na emeryturę.

* Pozycja beneficjentów na rynku pracy przedstawiona w poniższej tabeli zasadniczo odzwierciedla sytuację na koniec okresu wdrażania.

** Wyrażenie „osoby bierne zawodowo” oznacza osoby, które nie są już dostępne na rynku pracy ze względów osobistych, np. z powodu przejścia na emeryturę.

* Pozycja beneficjentów na rynku pracy przedstawiona w poniższej tabeli zasadniczo odzwierciedla sytuację na koniec okresu wdrażania.

** Wyrażenie „osoby bierne zawodowo” oznacza osoby, które nie są już dostępne na rynku pracy ze względów osobistych, np. z powodu przejścia na emeryturę.

* Pozycja beneficjentów na rynku pracy przedstawiona w poniższej tabeli zasadniczo odzwierciedla sytuację na koniec okresu wdrażania.

** Wyrażenie „osoby bierne zawodowo” oznacza osoby, które nie są już dostępne na rynku pracy ze względów osobistych, np. z powodu przejścia na emeryturę.

2. Łączne dane za okres od 2007 r. do 2020 r.

Wykres 9: Liczba wniosków złożonych w latach 2007–2020

W latach 2007–2020 Komisja otrzymała 85 wnioski powiązane z kryzysem i 81 wniosków powiązanych ze zmianami w strukturze handlu. Całkowita liczba wniosków otrzymywanych każdego roku jest zmienna i wynosi średnio około 12 wniosków rocznie.

Wykres 10: Liczba pracowników objętych pomocą w podziale na państwa członkowskie w latach 2007–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Całkowita liczba pracowników objętych pomocą: 159 198

Średnia liczba pracowników objętych pomocą w podziale na państwa członkowskie: 7 960

W latach 2007–2020 166 wniosków przedłożonych (z wyłączeniem wniosków wycofanych lub odrzuconych) przez 20 państw członkowskich dotyczyło udzielenia pomocy 159 198 pracownikom. Francja wnioskowała o objęcie wsparciem największej liczby pracowników (19 444 w ramach 9 spraw), a w dalszej kolejności uplasowały się Belgia (17 915 w ramach 14 spraw) i Niemcy (15 639 w ramach 11 spraw).

Wykres 11: Kwota z EFG (w EUR), o którą ubiegały się państwa członkowskie w latach 2007–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Łączna kwota z EFG, o którą ubiegały się państwa członkowskie: 652 002 420 EUR

Średnia wnioskowana kwota z EFG: 32 600 121 EUR

W latach 2007–2020 w ramach EFG 20 państw członkowskich ubiegało się o łączną kwotę 652 002 420 EUR. Państwem, które ubiegało się o największą kwotę współfinansowania w ramach EFG, była Francja (99 655 342 EUR, 9 wniosków), a w dalszej kolejności Irlandia (67 720 204 EUR, 10 wniosków) i Włochy (63 885 181 EUR, 14 wniosków).

Wykres 12: Średnia wnioskowana kwota wsparcia z EFG (w EUR) w przeliczeniu na beneficjenta i państwo członkowskie

w latach 2007–2020

Liczbę złożonych wniosków podano w nawiasach.

Średnia wnioskowana kwota z EFG w przeliczeniu na jednego beneficjenta: 3 993 EUR

Średnio każde z 20 państw członkowskich ubiegających się o wsparcie ze strony EFG w latach 2007–2020 wnioskowało o przyznanie kwoty 3 993 EUR w przeliczeniu na jednego beneficjenta objętego pomocą. Państwem, które ubiegało się o największą średnią kwotę w przeliczeniu na beneficjenta, była Austria (14 343 EUR w ramach 6 spraw i dla 1 952 beneficjentów), a następnie Dania (10 215 EUR w ramach 10 spraw i dla 6 234 beneficjentów), a następnie Irlandia (6 042 EUR w ramach 10 spraw i dla 10 763 beneficjentów).

Tabela 2: Wnioski o pomoc z EFG złożone do dnia 31 grudnia 2020 r. (z wyłączeniem wniosków odrzuconych i wycofanych)

Tabela 3: Wnioski o pomoc z EFG wg sektorów złożone do dnia 31 grudnia 2020 r.

* Wnioski dotyczyły zwolnień w więcej niż jednym sektorze, dlatego w tabeli wymieniono je kilkukrotnie.

Tabela 4: Liczba wniosków* złożonych w latach 2007–2020 wg sektorów (NACE Rev. 2)

* Cztery wnioski dotyczą więcej niż jednego sektora działalności, w związku z czym zostały uwzględnione kilkukrotnie.

W latach 2007–2020 Komisja otrzymała 166 wniosków o pomoc z EFG z wielu różnych sektorów (49). Najwięcej wniosków dotyczyło sektora produkcji pojazdów samochodowych, przyczep i naczep (23), a następnie sektora produkcji komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (17) oraz sektora produkcji maszyn i urządzeń (15).

Wykres 13: Liczba beneficjentów objętych pomocą wg sektorów* (NACE Rev. 2) w latach 2007–2020

* Liczbę beneficjentów objętych pomocą według sektorów w czterech sprawach dotyczących wielu sektorów 5 oszacowano na podstawie liczby zwolnionych pracowników.

Na wykresie nie uwzględniono czterech sektorów (77, 91, 92 i 93), gdyż na etapie składania wniosków liczba zwolnionych pracowników w tych sektorach była nieznana 6 .

Łączna liczba beneficjentów objętych pomocą w 49 sektorach: 163 297

W latach 2007–2020 Komisja otrzymała wnioski o pomoc z EFG złożone przez 20 państw członkowskich w odniesieniu do 163 297 zwolnionych pracowników i zwolnionej młodzieży NEET. Najwięcej pracowników objęto pomocą w sektorze produkcji pojazdów samochodowych, przyczep i naczep (33 202), a następnie w sektorze produkcji komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (21 263) oraz sektorze produkcji maszyn i urządzeń (11 657).

(1)

Jeżeli uwzględni się cztery wycofane sprawy i jedną sprawę odrzuconą, liczba ta wyniesie 59. W statystykach nie uwzględniono jednak ani spraw wycofanych, ani odrzuconych.

(2)

Liczba beneficjentów objętych pomocą według szacunków państw członkowskich na etapie składania wniosków.

(3)

EGF/2016/003 EE/petroleum and chemicals, EGF/2020/001 ES/Galicia shipbuilding ancillary sectors, EGF/2020/005 EE/Estonia tourism.

(4)

Na wykresie nie uwzględniono czterech sektorów (77, 91, 92 i 93), gdyż na etapie składania wniosków liczba zwolnionych pracowników w tych sektorach była nieznana (EGF/2020/005 EE/Estonia tourism).

(5)

EGF/2016/003 EE/Petroleum and chemicals, EGF/2020/001 ES/Galicia shipbuilding ancillary sectors, EGF/2020/005 EE/Estonia tourism, EGF/2020/005 BE/Swissport.

(6)

EGF/2020/005 EE/Estonia tourism.

Top