Archive:Statystyka bilansu płatniczego

This Statistics Explained article has been archived - for recent articles on Balance of payment statistics see here

Dane pobrano z bazy w kwietniu 2016 r. Najnowsze dane: Więcej informacji z Eurostatu, główne tabele i baza danych. Planowana aktualizacja artykułu: wrzesień 2017 r.

Wykres 1: Transakcje na rachunku obrotów bieżących, UE-28, lata 2005–2015 (¹)
(mld EUR)
źródło: Eurostat (bop_eu6_q)

Wykres 2: Saldo obrotów bieżących z wybranymi partnerami, UE-28, 2015 r.
(mld EUR)
źródło: Eurostat (bop_eu6_q)

Tablica 1: Saldo obrotów bieżących z zagranicą, lata 2005–2015 (¹)
(mld EUR)
źródło: Eurostat (bop_eu6_q) i (bop_c6_q)

Tablica 2: Rachunki bieżące i kapitałowe, 2015 r.
(mld EUR)
źródło: Eurostat (bop_eu6_q) i (bop_c6_q)

Tablica 3: Rachunki bieżące i kapitałowe w stosunku do PKB, 2015 r.
(% PKB)
źródło: Eurostat (bop_gdp6_q)

Tablica 4: Wybrane składniki salda rachunku finansowego, 2015 r. (¹)
(mld EUR)
źródło: Eurostat (bop_eu6_q) i (bop_c6_q)

Tablica 5: Wybrane składniki salda rachunku finansowego w stosunku do PKB, 2015 r.
(% PKB)
źródło: Eurostat (bop_c6_q), (bop_gdp6_q) i (nama_10_gdp)

W bilansie płatniczym rejestrowane są wszystkie transakcje gospodarcze zawierane między rezydentami a nierezydentami w danym okresie. Poniższy artykuł zawiera dane dotyczące rachunków bieżących i rachunków finansowych bilansu płatniczego Unii Europejskiej (UE) i jej państw członkowskich. Dane przedstawia się w odniesieniu do nowego standardu zestawiania rachunków, określonego IMF’s w szóstym wydaniu podręcznika do bilansu płatniczego MFW (BPM6).

Saldo obrotów bieżących i saldo rachunku kapitałowego określają kontakty danej gospodarki z zagranicą, natomiast rachunek finansowy wyjaśnia, w jaki sposób są one finansowane. W optymalnej sytuacji saldo obrotów bieżących i saldo rachunku kapitałowego powinny odpowiadać łącznej wartości netto rachunku finansowego; w przeciwnym razie na rachunku zarejestrowano błędy i opuszczenia netto. Artykuł dotyczący zagranicznych inwestycji bezpośrednich zawiera więcej informacji na temat jednego składnika rachunku finansowego, natomiast artykuł na temat międzynarodowego handlu usługami skupia się na jednym składniku rachunku obrotów bieżących.

Główne ustalenia statystyczne

Rachunek obrotów bieżących

W 2015 r. nadwyżka na rachunku obrotów bieżących w UE-28 wyniosła 161,6 mld EUR (zob. wykres 1), co odpowiadało 1,1 % produktu krajowego brutto (PKB). Dla porównania, w 2014 r. nadwyżka na rachunku obrotów bieżących wyniosła 129,6 mld EUR. Ostatnie tendencje na rachunku obrotów bieżących UE-28 ukazują kontynuację trendu, który ukształtował się, począwszy od 2008 r. Wprawdzie w 2008 r. deficyt na rachunku obrotów bieżących osiągnął maksymalny poziom 2,1 % PKB, później jednak jego wartość stopniowo malała, aż w 2012 r. osiągnięto nadwyżkę równą 0,6 % PKB. W 2013 r. nadwyżka wyniosła 1,1 % PKB, zaś w 2014 r. stanowiła 0,9 % PKB. Na nadwyżkę na rachunku obrotów bieżących w 2015 r. składały się deficyt dochodów pierwotnych i wtórnych (0,1 % i 0,5 % GDP) oraz nadwyżki na rachunku obrotów bieżących w odniesieniu do towarów (0,7 % PKB) i usług (1,0 %) — zob. tablica 3.

Spośród państw i regionów partnerskich przedstawionych na wykresie 2 w 2015 r. UE-28 odnotowała największy deficyt obrotów bieżących z Chinami (145,7 mld EUR), a w dalszej kolejności z Rosją (33,2 mld EUR). Największe nadwyżki na rachunku obrotów bieżących odnotowano w obrocie ze Stanami Zjednoczonymi (101,0 mld EUR) i Szwajcarią (70,6 mld EUR), poza tym nadwyżki osiągnięto też w obrocie z Brazylią, Hongkongiem, Kanadą i Indiami. Saldo obrotów bieżących UE-28 z Japonią, po niewielkiej nadwyżce w 2014 r., wróciło do deficytu w 2015 r. (spadek z 4,5 mld EUR w 2014 r. do -32,2 mld EUR w 2015 r.).

W 2015 r. dziesięć państw członkowskich odnotowało deficyt obrotów bieżących, zaś 18 państw – nadwyżkę (zob. tablice 1–3). Największy deficyt (w stosunku do PKB) zaobserwowano w Zjednoczonym Królestwie (5,2 %) i na Cyprze (3,6 %), natomiast największe nadwyżki w stosunku do PKB zgłosiły Malta i Niderlandy (9,9 % i 9,1 %), a następnie Niemcy (8,5 %), które odnotowały również największą nadwyżkę na rachunku obrotów bieżących w wartościach bezwzględnych (257,0 mld EUR).

Niemcy, Irlandia, Niderlandy, Włochy i Finlandia były jedynymi państwami członkowskimi UE, które w 2015 r. odnotowały deficyt obrotów bieżących w odniesieniu do usług, natomiast stosunkowo duże nadwyżki w stosunku do PKB zgłosiły: Luksemburg (39,7 % PKB), Malta (23,8 %), Chorwacja (17,9 %) i Cypr (16,8 %).

Połowa państw członkowskich UE-28 zgłosiła deficyt w obrocie towarami – w tym, w szczególności, te same cztery państwa członkowskie, które odnotowały największe nadwyżki w odniesieniu do usług. Spośród 14 państw członkowskich, które zarejestrowały nadwyżki w obrocie towarami, największe nadwyżki (w stosunku do PKB) odnotowały: Irlandia (30,7 %), Niderlandy (11,5 %) i Niemcy (8,7 %).

Z państw EFTA Norwegia i Szwajcaria zgłosiły znaczne nadwyżki na rachunku obrotów bieżących w 2015 r. (Szwajcaria – 68,5 mld EUR, Norwegia – 31,8 mld EUR). Oba państwa odnotowały znaczne nadwyżki w obrocie towarami (Szwajcaria – 50,3 mld EUR, Norwegia – 25,2 mld EUR) oraz znaczący napływ przepływów dochodów pierwotnych; ponadto Szwajcaria zarejestrowała nadwyżkę w odniesieniu do usług (15,4 mld EUR).

Rachunek kapitałowy

Tradycyjnie na rachunku kapitałowym UE-28 notuje się deficyt, z uwagi na znaczące transfery kapitałowe na rzecz zagranicy. W 2015 r. ten trend był kontynuowany i na rachunku kapitałowym odnotowano deficyt wynoszący 45,0 mld EUR, co odpowiadało 0,3 % PKB i było głównie wynikiem dużego deficytu rachunku kapitałowego Niderlandów (35,2 mld EUR).

Jedynym państwem EFTA, które zgłosiło znaczące transakcje na rachunku kapitałowym, była Szwajcaria: w 2015 r. odnotowała deficyt wynoszący 13,2 mld EUR.

Rachunek finansowy

Trzy rodzaje inwestycji (bezpośrednie inwestycje zagraniczne lub BIZ, inwestycje portfelowe i pozostałe inwestycje) stanowią skonsolidowany rachunek finansowy wraz z pochodnymi instrumentami finansowymi netto i aktywami rezerwowymi. Aktywa i zobowiązania są interpretowane jako wartości netto (nabycie netto aktywów, zaciągnięcie netto zobowiązań). Zgodnie z tym rachunek finansowy netto jest interpretowany jako wierzytelności netto wobec zagranicy, jeśli jest dodatni, a jako zadłużenie netto wobec zagranicy, jeśli jest ujemny.

W 2015 r. łącznie 23 państwa członkowskie UE były wierzycielami netto wobec zagranicy, wykazując nadwyżki na swoich rachunkach finansowych netto, przy czym najwyższą wartość w stosunku do PKB zgłosiła Malta (10,4 % PKB). Pięć państw członkowskich UE okazało się być pożyczkobiorcami netto, w szczególności: Zjednoczone Królestwo i Francja: należy jednak zaznaczyć, że żadne z tych państw członkowskich nie publikuje wartości ekspozycji netto w swoich rachunkach finansowych – zob. tablice 4 i 5.

W ujęciu bezwzględnym zdecydowanie największym wierzycielem netto w UE-28 były Niemcy, której wierzytelności netto w 2015 r. wyniosły 232,2 mld EUR, (zob. tablica 4). Także strefa euro była wierzycielem netto wobec zagranicy w 2015 r. Jej wierzytelności netto wyniosły 306,6 mld EUR, co stanowiło 2,9 % PKB. Tę nadwyżkę podtrzymało znaczące nabycie netto aktywów zagranicznych w 2015 r. w zakresie inwestycji bezpośrednich i portfelowych (odpowiednio 601,5 mld EUR i 394,5 mld EUR), które było znacznie wyższe niż odpowiadające mu zaciągnięcie netto zobowiązań w zakresie tych składników. Najnowsze dane potwierdzają również, że w 2015 r. głównymi ośrodkami transakcji rachunku finansowego w UE-28 były Niemcy, Luksemburg, Irlandia i Zjednoczone Królestwo.

Niemcy, jako największy wierzyciel netto w UE-28, wykazały się wysokim poziomem nabycia netto aktywów w zakresie inwestycji bezpośrednich i portfelowych i w ciągu 2015 r. dynamicznie zwiększały swoją wartość aktywów zagranicznych. Z drugiej strony Zjednoczone Królestwo odnotowało szczególnie wysoki poziom zaciągnięcia netto zobowiązań w zakresie inwestycji portfelowych za pośrednictwem nowej działalności emisyjnej na rynkach papierów wartościowych wyemitowanych przez rezydentów, z czego finansowane było nabycie (netto) innych aktywów inwestycyjnych, takich jak pożyczki dla zagranicy.

Luksemburg i Irlandia odnotowały wysoki poziom działalności zarówno w zakresie udzielania, jak i zaciągania pożyczek, wykazując stosunkowo wysoki poziom ekspozycji w stosunku do PKB w ramach wszystkich trzech głównych składników rachunku finansowego. W UE-28 transakcje netto w zakresie inwestycji bezpośrednich osiągnęły zdecydowanie najwyższe poziomy w Luksemburgu, gdzie nabycie netto aktywów wyniosło 279,8 mld EUR (536,9 % PKB), zaś zaciągnięcie netto zobowiązań wobec zagranicy – 231,6 mld EUR (444,5 % PKB). Podobną sytuację odnotowano w zakresie transakcji inwestycji portfelowych: w 2015 r. wartość netto nabycia aktywów inwestycji portfelowych wyniosła 256,5 mld EUR (492,2 % PKB), zaś zaciągnięcie netto zobowiązań w zakresie inwestycji portfelowych – 355,4 mld EUR (681,9 % PKB). Te wysokie poziomy działalności emisyjnej w Luksemburgu podtrzymuje częściowo krajowy sektor funduszy wspólnego inwestowania ze znacznymi skutkami ubocznymi w zakresie transakcji portfelowych. Podobnie, w 2015 r. Irlandia odnotowała 213,1 mld EUR zaciągnięcia netto zobowiązań w zakresie inwestycji portfelowych (99,3 % PKB), przy czym w ujęciu bezwzględnym wyższą wartość odnotowało Zjednoczone Królestwo (349,7 mld EUR, 13,6 % PKB).

Dla porównania, w 2015 r. w UE-28 poziomy transakcji w przypadku innych inwestycji były znacznie niższe, co wynikało z mniejszego nabycia nowych aktywów a większego wykupu istniejących zobowiązań. Nabycie netto innych aktywów inwestycyjnych zmniejszyło się o 202,0 mld EUR, zaś zaciągnięcia netto zobowiązań w zakresie pozostałych inwestycji spadło o 446,1 mld EUR. Największy wpływ na tę dekapitalizację miało Zjednoczone Królestwo, choć w sumie 13 państw członkowskich UE zgłosiło dekapitalizację zarówno w zakresie aktywów, jak i zobowiązań. Niemniej jednak w 2015 r. UE-28 pozostała znaczącym wierzycielem netto kapitału (np. kredytów i pożyczek) wobec zagranicy (wierzytelności netto równe 1,7 % PKB), co pozwoliło jej sfinansować zadłużenie netto z operacji inwestycji bezpośrednich i portfelowych.

Jeśli chodzi o transakcje dotyczące pochodnych instrumentów finansowych i opcji na akcje dla pracowników, w 2015 r. UE-28 była wierzycielem netto (14,9 mld EUR), choć jedynie do poziomu 0,1 % swojego PKB. Głównie Irlandia i Niemcy odnotowały największe nadwyżki, przy znaczącej ekspozycji Irlandii w stosunku do jej PKB (15,3 %). Luksemburg natomiast był pożyczkobiorcą netto, a jego deficyt w tym samym roku wynosił 12,1 % PKB.

Nie dziwi fakt, że najbardziej znaczącą ekspozycję w zakresie transakcji finansowych wśród państw EFTA zaobserwowano w Szwajcarii. Szwajcaria i Norwegia były w 2015 r. wierzycielami netto (Szwajcaria – 57,8 mld EUR, a Norwegia 29,2 mld EUR), przy czym Szwajcaria odnotowała w tym okresie dynamiczną działalność w odniesieniu do inwestycji bezpośrednich; zarówno w przypadku nabycia netto aktywów, jak i zaciągnięcia netto zobowiązań w zakresie inwestycji bezpośrednich odnotowano nadwyżki przekraczające 100 mld EUR. Z drugiej strony Islandia zgłosiła dekapitalizację w zakresie inwestycji portfelowych, odnotowując deficyty zarówno w zakresie nabycia netto aktywów (17,6 % PKB), jak i zaciągnięcia netto zobowiązań (40,6 % PKB), podczas gdy w przypadku pozostałych zobowiązań inwestycyjnych wykazano nadwyżkę (17,1 % PKB).

Źródła i dostępność danych

Głównym źródłem w zakresie metodologii wykorzystanym do tworzenia statystyk bilansu płatniczego jest szósty podręcznik do bilansu płatniczego (BPM6) Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) (w jęz. angielskim). Ten nowy zestaw norm międzynarodowych został opracowany częściowo w odpowiedzi na istotne zmiany gospodarcze, w tym rosnącą rolę globalizacji, coraz większą innowacyjność i złożoność rynków finansowych, a także większy nacisk na wykorzystywanie bilansu jako narzędzia umożliwiającego zrozumienie działalności gospodarczej (zasada aktywa–zobowiązania).

Przekazywanie danych dotyczących bilansu płatniczego Eurostatowi reguluje rozporządzenie nr 184/2005 w sprawie statystyki Wspólnoty w zakresie bilansu płatniczego, międzynarodowego handlu usługami i zagranicznych inwestycji bezpośrednich. Nowe wymogi dotyczące danych zgodnie z podręcznikiem BPM6 zawarto w rozporządzeniu Komisji nr 555/2012 z dnia 22 czerwca 2012 r. w formie nowelizacji wspomnianego wyżej rozporządzenia.

W kwietniu 2016 r. dostępne stały się pierwsze wstępne dane za IV kwartał 2015 r., na podstawie których wyliczono pierwsze dane szacunkowe rocznych wyników za 2015 r.

Rachunek obrotów bieżących

Rachunek bieżący bilansu płatniczego dostarcza informacji nie tylko na temat międzynarodowego handlu towarami (zazwyczaj najszerszej kategorii), ale również na temat transakcji międzynarodowych w zakresie usług oraz dochodów pierwotnych i wtórnych. Dla wszystkich tych transakcji bilans płatniczy odnotowuje wartość wpływów (eksportu) i wydatków (importu). Saldo dodatnie – nadwyżka na rachunku obrotów bieżących (którą odnotowano dla UE-28 w 2014 i 2015 r.) – pokazuje, że dana gospodarka więcej zarabia na swoich międzynarodowych transakcjach wywozowych niż wydaje za granicą na transakcje przywozowe z innymi gospodarkami, a więc jest wierzycielem netto wobec zagranicy.

Rachunek bieżący decyduje o pozycji gospodarczej danego państwa w świecie, obejmując wszystkie transakcje, które mają miejsce pomiędzy podmiotami będącymi rezydentami a podmiotami niebędącymi rezydentami. Bardziej szczegółowo cztery główne składniki rachunku obrotów bieżących definiuje się według BPM6 w następujący sposób:

Międzynarodowy handel towarami obejmuje towary ogólne, eksport netto towarów będących przedmiotem pośrednictwa handlowego (merchantingu) oraz złoto niemonetarne. Wywóz i przywóz towarów jest rejestrowany na podstawie wartości FOB – innymi słowy według wartości rynkowej na granicy celnej gospodarek eksportujących, a więc zawierającej opłaty za ubezpieczenie i usługi transportowe do granicy państwa wywozu. W rezultacie dla przywozu konieczne jest dostosowanie FOB, aby odliczyć wartość frachtu i opłat za ubezpieczenie poniesionych w odniesieniu do transportu do granicy państwa przywozu.
Międzynarodowy handel usługami obejmuje następujące elementy: usługi związane z produkcją świadczone z wykorzystaniem nakładów rzeczowych należących do innych podmiotów (towary do celów obrotu uszlachetniającego), usługi konserwacji i naprawy, usługi transportowe świadczone przez rezydentów UE podmiotom niebędącym rezydentami UE lub odwrotnie, w tym przewóz pasażerów, przewóz towarów oraz usługi pomocnicze, takie jak obsługa ładunków, pakowanie i przepakowywanie, holowanie nieobjęte usługami przewozów towarowych, pilotaż i pomoc nawigacyjna dla przewoźników, kontrola ruchu lotniczego, usługi ratownicze, opłaty dla pośredników itp.; podróże, które zasadniczo obejmują towary i usługi, które podróżujący, będący obywatelami UE, nabywają od nierezydentów UE, lub odwrotnie; oraz pozostałe usługi, do których należą usługi budowlane, usługi ubezpieczeniowe i emerytalne, usługi finansowe, opłaty za wykorzystanie własności intelektualnej gdzie indziej nieujęte, usługi telekomunikacyjne, komputerowe i informacyjne, pozostałe usługi biznesowe (które obejmują usługi w zakresie badań i rozwoju, usługi doradcze związane z zarządzaniem, usługi techniczne i inne usługi związane z handlem, usługi indywidualne, kulturalne i rekreacyjne, a także usługi administracji publicznej gdzie indziej nieujęte).
Dochody pierwotne obejmują zasadniczo trzy rodzaje transakcji: wynagrodzenia dla pracowników wypłacane pracownikom niebędącym rezydentami lub otrzymane od pracodawców niebędących rezydentami, dochody z inwestycji bezpośrednich, portfelowych i pozostałych oraz aktywów rezerwowych, a także pozostałe dochody pierwotne (podatki związane z produkcją i importem). Wszystkie składniki dochodów z inwestycji obejmują dochody kapitałowe i jednostki uczestnictwa funduszy inwestycyjnych (z podziałem na dochód podzielony i naliczony) oraz odsetki z inwestycji w dłużne papiery wartościowe, depozyty lub kredyty i pożyczki, a także dochód podzielony jednostek typu przedsiębiorstwo.
Dochody wtórne obejmują transfery bieżące w ramach sektora instytucji rządowych i samorządowych, na przykład płatności podatków bieżących od dochodów i majątku, składki na ubezpieczenia społeczne i świadczenia społeczne, transfery związane ze współpracą międzynarodową oraz transfery bieżące związane z instytucjami finansowymi i przedsiębiorstwami niefinansowymi, gospodarstwami domowymi lub organizacjami niekomercyjnymi.

Rachunek kapitałowy

Rachunek kapitałowy bilansu płatniczego dostarcza informacji na temat nabycia aktywów niefinansowych przez rezydentów za granicą lub przez nierezydentów w gospodarce sprawozdającej, na przykład inwestycji w nieruchomości. Obejmuje też transfery kapitałowe dokonywane przez sektor instytucji rządowych i samorządowych, instytucje finansowe, przedsiębiorstwa niefinansowe, gospodarstwa domowe lub organizacje niekomercyjne.

Rachunek finansowy

Rachunek finansowy bilansu płatniczego obejmuje wszystkie transakcje związane ze zmianami własności zagranicznych aktywów finansowych i zobowiązań finansowych danej gospodarki. Rachunek finansowy dzieli się według BPM6 na pięć podstawowych elementów: inwestycje bezpośrednie, inwestycje portfelowe, pochodne instrumenty finansowe, pozostałe inwestycje i aktywa rezerwowe. Wszystkie te składniki są teraz rejestrowane na zasadzie aktywa–zobowiązania, co sprzyja pełnemu wdrożeniu podejścia bilansowego w rachunku finansowym. W tym względzie wartości netto są rejestrowane i muszą być interpretowane z uwzględnieniem operacji brutto leżących u podstaw rozliczeń – nabycie netto aktywów opiera się na nabyciu nowych aktywów minus zmniejszenie aktywów w badanym okresie, zaś zaciągnięcie netto zobowiązań składa się z emisji nowych zobowiązań minus wykup nieuregulowanych zobowiązań. Wynikające z tego saldo aktywów netto minus zobowiązania netto jest interpretowane jako wierzytelności netto wobec zagranicy, jeśli jest dodatnie, lub zadłużenie netto, jeśli jest ujemne.

Inwestycje bezpośrednie oznaczają, że będący rezydentem inwestor bezpośredni dokonuje inwestycji, która daje mu kontrolę lub znaczący wpływ na zarządzanie przedsiębiorstwem w innej gospodarce. W tej klasyfikacji rozróżnia się bezpośrednie inwestycje zagraniczne w akcje/jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych (plus reinwestowane zyski w stosownych przypadkach) oraz w dłużne papiery wartościowe. Wymagany jest podział transakcji według inwestora bezpośredniego w podmioty bezpośredniego inwestowania, inwestycje odwrotne oraz transakcje międzynarodowe między powiązanymi przedsiębiorstwami, w przypadku gdy ostateczna spółka dominująca jest rezydentem bądź nierezydentem. Więcej aspektów omówiono w specjalnym artykule na temat bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

Inwestycje portfelowe obejmują transakcje przy użyciu zbywalnych papierów wartościowych, z wyjątkiem transakcji, które wchodzą w zakres definicji inwestycji bezpośrednich lub aktywów rezerwowych. Rozróżnia się dwa główne składniki: kapitałowe papiery wartościowe i dłużne papiery wartościowe (obligacje i skrypty dłużne lub instrumenty rynku pieniężnego).

Pochodne instrumenty finansowe (inne niż rezerwy) są instrumentami finansowymi powiązanymi z innym określonym instrumentem finansowym, wskaźnikiem lub towarem i za ich pośrednictwem można obracać ściśle określonym ryzykiem finansowym na rynkach finansowych. Transakcje dotyczące pochodnych instrumentów finansowych traktuje się raczej jako oddzielne transakcje, a nie jako integralną część składową wartości operacji leżących u ich podstaw, z którymi mogą być powiązane. Są one upowszechniane tylko jako wartość netto aktywów i zobowiązań.

Pozostałe inwestycje to kategoria obejmująca pozostałe elementy, które nie są rejestrowane w innych pozycjach rachunku finansowego (inwestycje bezpośrednie, inwestycje portfelowe, pochodne instrumenty finansowe lub aktywa rezerwowe). Zasadniczo zalicza się do nich cztery rodzaje instrumentów: walutę i depozyty (z reguły jest to najbardziej znacząca pozycja), kredyty handlowe i zaliczki, pożyczki oraz pozostałe aktywa i zobowiązania.

Aktywa rezerwowe to zagraniczne aktywa finansowe, którymi dysponują władze monetarne i które są przez nie kontrolowane; są one wykorzystywane do finansowania i regulowania nierównowagi w płatnościach lub do innych celów.

Kontekst

UE odgrywa ważną rolę w gospodarce światowej pod względem międzynarodowego handlu towarami i usługami, jak również inwestycji zagranicznych. Statystyki bilansu płatniczego pozwalają uzyskać pełny obraz wszystkich transakcji zagranicznych UE i poszczególnych państw członkowskich. Statystyki te mogą być rzeczywiście wykorzystywane jako narzędzie do badania międzynarodowego narażenia poszczególnych części unijnej gospodarki i określenia jej zalet i wad w porównaniu do reszty świata, a także do oceny wynikającego z tego ryzyka makroekonomicznego dla gospodarki. Kryzys finansowy i gospodarczy uwypuklił znaczenie opracowywania takich statystyk gospodarczych, ponieważ poprawa dostępności danych dotyczących gospodarek realnych i finansowych na świecie mogła pomóc decydentom i analitykom podczas kryzysu; przykładowo, gdyby wcześniej dostępne były porównywalne w skali międzynarodowej informacje na temat transakcji finansowych i ryzyka w przypadku poszczególnych aktywów i zobowiązań.

W następstwie kryzysu finansowego i gospodarczego Komisja Europejska przedstawiła nowe propozycje polityczne w tej dziedzinie, mające na celu ustanowienie prawodawstwa służącego pobudzeniu ożywienia gospodarczego (jak wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (COM(2015) 10) oraz podejmowanie regularnych inicjatyw w zakresie pomiaru ryzyka makroekonomicznego w państwach członkowskich UE (jak procedura dotycząca zakłóceń równowagi makroekonomicznej. Więcej szczegółów na temat inicjatyw Komisji Europejskiej można znaleźć na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Gospodarczych i Finansowych, gdzie można znaleźć bardziej dokładne informacje na temat szeregu najnowszych priorytetów, w szczególności planu inwestycyjnego dla Europy oraz europejskiego semestru.