Archiwum:Spadek liczby małżeństw i urodzeń żywych w Polsce
This Statistics Explained article is outdated and has been archived - for recent articles on Population see here.
Ten artykuł jest nieaktualny i został zarchiwizowany - dla najnowszych artykułów na temat Populacji patrz tutaj.
- Autorzy: Joanna Stańczak, Karina Stelmach, Magdalena Urbanowicz (GUS – Statystyka Ludności)
- Dane z listopada 2015 r.
Poniższy artykuł na temat małżeństw i urodzeń jest częścią projektu pilotażowego realizowanego przez Eurostat wraz z państwami członkowskimi UE. Celem projektu pilotażowego jest lepsze zaspokojenie potrzeb użytkownika, uzupełnienie artykułu prezentującego dane Eurostatu na poziomie UE bardziej szczegółowymi informacjami na ten temat, ale na poziomie krajowym. Artykuły państw członkowskich uczestniczących w projekcie są dostępne w języku danego kraju oraz w języku angielskim i tworzą wraz z artykułem Eurostatu publikację online.
Małżeństwo i rodzina są silnie osadzone w systemie wartości współczesnych Polaków. W opracowaniu przedstawiono krótką informację o trendach w zawieraniu i rozpadzie małżeństw oraz o urodzeniach w perspektywie minionych 25 lat, tj. od rozpoczęcia w Polsce transformacji ekonomiczno-społecznej w 1989 roku. Pierwsza połowa lat 90. XX wieku była przełomowa dla obserwowanych do tej pory trendów demograficznych. Przedstawione zmiany wskazują na przeobrażenia, jakie zachodzą w zachowaniach ludzi młodych, którzy wchodząc w dorosłość i planując przyszłość najpierw inwestują w siebie – w edukację, pracę, a dopiero później w rodzinę i jej powiększenie.
Opracowanie zawiera również informacje o strukturze ludności Polski według faktycznego stanu cywilnego.
_w_Polsce_w_latach_1990,_1995,_2000-2013.png)
_w_Polsce_w_latach_1990,_1995,_2000-2013.png)
_w_Polsce_w_latach_1990,_1995,_2000-2013.png)
.png)
_pozostaj%C4%85ce_w_zwi%C4%85zkach_kohabitacyjnych_wed%C5%82ug_p%C5%82ci,_wieku_i_stanu_cywilnego_prawnego_w_2011_roku_(w_%25).PNG)
Główne ustalenia statystyczne
Spadek liczby małżeństw
Liczba zawieranych małżeństw w Polsce maleje od 2008 r. – w 2013 r. powstało nieco ponad 180 tys. nowych związków małżeńskich, tj. o ponad 23 tys. mniej niż rok wcześniej oraz 77 tys. mniej niż w 2008 r. Współczynnik wyniósł ok. 4,7‰, natomiast w latach 2006-2010 kształtował się na poziomie 6-6,8‰. Niekorzystna tendencja dotycząca liczby nowo zawieranych małżeństw zapewne będzie mieć wpływ na zmniejszenie liczby urodzeń w kolejnych latach.
W okresie transformacji w Polsce zdecydowanie zwiększył się wiek nowożeńców. Najczęściej mężczyźni żenią się „przed trzydziestką” (w wieku - średnio - 29 lat), a mediana wieku dla kobiet wynosi ok. 27 lat. W 1990 roku prawie połowa mężczyzn zawierających małżeństwo nie przekroczyła 25 lat, a w 2013 roku – już tylko niespełna 17%. Wśród kobiet udział ten zmniejszył się z 73% do 34%. W konsekwencji nastąpiło przesunięcie grupy wieku najczęstszego zawierania małżeństwa z 20-24 na 25-29 lat; jej udział (mężczyźni i kobiety razem) wynosi obecnie 40% (w 1990 r. było to ok. 20%, a w 2000 r. - 28%).
Niezmiennie wśród nowozawartych związków ok. 82% stanowią małżeństwa pierwsze, tj. panien z kawalerami. W 2013 r. mediana wieku kawalerów wyniosła prawie 28 lat, tj. o 4 lata więcej niż na początku lat 90-tych (w 2000 r. mieli średnio po 25 lat). Zawierające małżeństwo panny miały w 2013 roku - średnio - po 26 lat, wobec 22 lat na początku lat 90-tych i nieco ponad 23 lat w 2000 roku.
Wraz ze wzrostem wieku zawierania małżeństw zmianie uległa także struktura poziomu wykształcenia nowożeńców. W 2013 r. aż 47% panien młodych legitymowało się wykształceniem wyższym (w 1990 r. – udział ten wynosił tylko 4%, natomiast w 2000 r. - już 15%). Wśród mężczyzn dominowało wykształcenie średnie (40%), a studia wyższe ukończyło ponad 33% nowożeńców (wobec 5% na początku lat 90-tych oraz 13% w 2000 r.).
Przedstawione zmiany stanowią przykład przeobrażeń zachodzących w zachowaniach ludzi młodych, którzy planując przyszłość najpierw inwestują w siebie – w edukację, pracę, a dopiero potem w rodzinę.
Stała liczba rozwodów
W ostatnich latach rozpada się w Polsce ponad 200 tys. małżeństw rocznie, w tym około 30% w wyniku rozwodu, a pozostałe prawie 70% w wyniku śmierci współmałżonka. W latach 90. ub. wieku oraz na początku bieżącego stulecia proporcje wynosiły: niespełna 20 do ponad 80.
Od kilkunastu lat notuje się ok. 65 tys. rozwodów rocznie - w 2013 r. orzeczono ich około 66 tys. (tj. o 24 tys. więcej niż w 1990 roku); współczynnik rozwodów wyniósł 1,7‰ (w 1990 r. wynosił 1,1‰). W 2013 r. na każde 10 tys. istniejących małżeństw 73 zostały rozwiązane orzeczeniem sądu, podczas gdy na początku lat 90-tych było ich niespełna 50.
Rozwiedzeni małżonkowie przeżywają ze sobą średnio ok. 14 lat (staż małżeński nieznacznie się wydłuża); z roku na rok są też trochę starsi. Statystyczny rozwiedziony mężczyzna miał w 2013 r. – średnio – 40-41 lat, kobiety były o ponad 2 lata młodsze.
Niezmiennie w ponad 2/3 przypadków powództwo o rozwód wnosi kobieta. Natomiast orzeczenie rozwodu z winy żony następuje w ponad 3% przypadków (wina męża orzekana jest w 18% rozwodów), ale przeważnie sąd nie orzeka winy (ok. 74% rozwodów). Najczęściej jako przyczynę rozwodu małżonkowie deklarują niezgodność charakterów (ponad 1/3 wszystkich rozwodów), kolejne przyczyny to zdrada lub trwały związek uczuciowy z inną osobą (1/4 rozwodów) oraz alkoholizm (19%).
Wyznaczając opiekę nad nieletnimi dziećmi (w wieku poniżej 18 lat) pozostającymi z rozwiedzionego małżeństwa sąd najczęściej przyznaje opiekę wyłącznie matce (60% przypadków w 2013 r.), wyłącznie ojcu jedynie w ok. 5% przypadków, a w stosunku do 34% rozwiedzionych małżeństw orzeka wspólne wychowywanie dzieci.
Spadek liczby urodzeń żywych w Polsce
W pierwszych latach transformacji w Polsce rodziło się około 550 tys. dzieci rocznie, a współczynnik urodzeń (na 1000 ludności) wynosił 10,2-10,6‰. Od 1992 r. rozpoczął się spadek liczby urodzeń - w 2013 r. zarejestrowano ich niespełna 370 tys. (współczynnik wyniósł 9,6‰), tj. o ponad 16 tys. mniej niż w 2012 r. i 9 tys. mniej niż w 2000 roku.
Obecnie liczba urodzeń jest prawie o połowę niższa w stosunku do wielkości rejestrowanych podczas ostatniego wyżu demograficznego, tj. w pierwszej połowie lat 80. XX wieku (współczynnik urodzeń kształtował się wówczas na poziomie ponad 19‰).
Po spadkowym okresie bezpośrednio po wyżu demograficznym liczba urodzeń powinna zacząć rosnąć już w połowie lat 90. ubiegłego stulecia. Byłaby to naturalna konsekwencja wejścia wówczas w wiek najwyższej płodności licznych roczników kobiet urodzonych w latach 70-tych oraz w pierwszej połowie lat 80-tych ubiegłego wieku. Tymczasem obserwowano głęboką depresję urodzeniową, która trwała aż do 2003 r. (urodziło się wówczas 351 tys. dzieci – najmniej w całym okresie powojennym). W latach 2004-2009 liczba urodzeń wzrosła do niespełna 418 tys., był to wzrost spowodowany przede wszystkim realizacją urodzeń „odłożonych”. Odnotowano także zwiększenie liczby i odsetka urodzeń drugich i kolejnych - w efekcie znacząco zwiększyła się liczba matek w wieku 30-40 lat. Kolejne cztery lata ponownie przyniosły mniejszą liczbę urodzeń.
Niska liczba urodzeń nie gwarantuje - już od ponad 20 lat - prostej zastępowalności pokoleń. Od 1990 roku utrzymuje się okres depresji urodzeniowej, a wartość współczynnika dzietności kształtuje się poniżej 2 – wyniósł on wówczas 1,99. W 2013 r. współczynnik dzietności obniżył się do 1,29.
Wzrost wieku kobiet rodzących dziecko
Zapoczątkowane w latach 90. ubiegłego wieku przemiany demograficzne spowodowały przede wszystkim przesunięcie najwyższej płodności kobiet z grupy wieku 20-24 lata do grupy 25-29 lat. Spowodowały też znaczący wzrost płodności w grupie wieku 30-34 lata, który – jak wspomniano wcześniej – w głównej mierze jest realizacją „odłożonych” urodzeń.
W konsekwencji nastąpiło podwyższenie (w szczególności w minionych 10 latach) mediany wieku kobiet rodzących dziecko, która w 2013 r. wyniosła nieco ponad 29 lat wobec 26 lat w roku 2000. W tym okresie zwiększyła się także mediana wieku urodzenia pierwszego dziecka z niespełna 24 lat w 2000 r. do nieco ponad 27 lat obecnie. do nieco ponad 27 lat obecnie.
Obserwowane zmiany to kolejny efekt wyboru dokonywanego przez młode pokolenia Polaków, którzy decydując się najpierw na osiągnięcie określonego poziomu wykształcenia oraz stabilizacji ekonomicznej, a dopiero potem (około 30-tki) na założenie rodziny oraz jej powiększenie.
Ponad 20% urodzeń w Polsce to urodzenia pozamałżeńskie
Dzietność kobiet w istotnym stopniu jest determinowana liczbą zawieranych małżeństw. Obecnie ok. 80% dzieci rodzi się w rodzinach tworzonych przez prawnie zawarte związki małżeńskie, przy czym ponad połowa tych dzieci urodziła się w okresie pierwszych trzech lat trwania małżeństwa rodziców. Mimo okresowego wzrostu liczby zawieranych związków małżeńskich (w latach 1997-2000 oraz 2005-2008) od kilkunastu lat systematycznie rośnie odsetek urodzeń pozamałżeńskich. W 2000 r. ze związków pozamałżeńskich urodziło się ok. 12% dzieci, zaś w roku 2013 - ponad 23%.
Rosnący współczynnik dzietności pozamałżeńskiej wynika głównie ze wzrostu liczby rodzin tworzonych przez związki partnerskie. Niemniej wskaźnik urodzeń pozamałżeńskich w Polsce nadal pozostaje jednym z niższych w Europie.
Struktura ludności Polski według stanu cywilnego faktycznego
Polska jest krajem o silnej tradycji rodzinnej co znajduje odzwierciedlenie w strukturze ludności według stanu cywilnego faktycznego.[1] W 2011 r. wśród ludności w wieku 20 lat i więcej (jest to populacja licząca 30,3 mln.) blisko 60% pozostawało w prawnie zawartych związkach małżeńskich; wśród mężczyzn odsetek ten wyniósł ponad 62%, a wśród kobiet nieco mniej – prawie 57%. Dodatkowo, kolejne ponad 2% populacji 20 lat+ deklarowało pozostawanie w związkach nieformalnych (kohabitacyjnych[2]).
Następna najliczniejsza grupa ze względu na faktyczny stan cywilny to kawalerowie i panny, którzy razem stanowili 22% ogółu ludności w wieku co najmniej 20 lat. W tym przypadku wyraźnie widoczne jest zróżnicowanie według płci, tj. odsetek panien wśród kobiet wyniósł niespełna 18%, a kawalerów wśród mężczyzn aż 27%. Osoby rozwiedzione to prawie 5% ludności w wieku 20 lat i więcej, a pozostające w separacji stanowią poniżej 1%.
Największe zróżnicowanie według płci dotyczy grupy osób owdowiałych, które w 2011 r. stanowiły niewiele ponad 10% badanej populacji - ale wdowców wśród mężczyzn było tylko nieco ponad 3%, natomiast wdowy stanowiły ponad 16% kobiet. Zróżnicowanie to pogłębia się w miarę przechodzenia do starszych grup wieku – w rezultacie starsi mężczyźni najczęściej do końca życia pozostają żonaci, a starsze kobiety są wdowami.
Wyniki spisu 2011 w zakresie stanu cywilnego faktycznego ukazały strukturę populacji zbliżoną do uzyskanej w spisie 2002. Dodatkowo, zaobserwowane na przestrzeni tych lat zmiany były analogiczne jak w stanie cywilnym prawnym. W stosunku do 2002 r. wzrosła liczba i odsetek (o ponad 2 pkt. proc.) kawalerów/panien, a także osób rozwiedzionych (o ponad 1 pkt proc.). Wzrosła też liczba osób deklarujących pozostawanie w prawnym związku małżeńskim, ale zmalał ich udział w populacji w wieku 20 lat i więcej. Podobnie wzrosła liczba osób owdowiałych, natomiast ich odsetek pozostał na poziomie zbliżonym do notowanego w 2002 r.
Największe zmiany nastąpiły w przypadku osób pozostających w związkach kohabitacyjnych. Liczba partnerek/partnerów wzrosła o prawie 2/3 (z ok. 392 tys. w 2002 r. do prawie 638 tys. w 2011 r.) – co oznacza wzrost liczby związków kohabitacyjnych z prawie 200 tys. w 2002 r. do ok. 320 tys. w 2011 r. Aczkolwiek nadal jest to jedna z najmniej licznych grup faktycznego stanu cywilnego.
Struktury ludności według wieku w poszczególnych kategoriach stanu cywilnego faktycznego są zbliżone do struktur właściwych dla stanu cywilnego prawnego.
Różnice między obiema kategoriami stanu cywilnego są najbardziej znaczące dla tych grup wieku, w których obserwowany jest wzrost udziału osób pozostających w kohabitacji, tj. dla kawalerów i panien w wieku poniżej 40 lat, a także 40- i 50-letnich osób rozwiedzionych.
Z badania populacji osób pozostających w związkach kohabitacyjnych pod względem ich stanu cywilnego prawnego wynika, że dominującą część – ponad 61% związków – stanowią osoby o stanie cywilnym prawnym kawaler/panna. Drugą grupą są osoby rozwiedzione (stanowią blisko 29% kohabitantów), a osoby pozostające z prawnego punktu widzenia w małżeństwie oraz osoby owdowiałe stanowią po 5% ogółu partnerek i partnerów.
Jest to niewątpliwie związane z wiekiem osób kohabitujących. Wśród osób poniżej 40. roku życia związki partnerskie tworzą przede wszystkim kawalerowie i panny, w tym - wśród dwudziestolatków stanowią 95%, ale już wśród trzydziestoletnich kohabitantów drugą istotną grupę tworzą osoby rozwiedzione (26%). Rozwiedzeni stanowią także ponad połowę spośród 40- i 50-letnich partnerek oraz 40-, 50- i 60-letnich partnerów. Im starsze grupy wieku tym bardziej - wśród par kohabitujących - zaczynają dominować osoby owdowiałe, szczególnie wśród kobiet.
Z analizy wyników spisów powszechnych przeprowadzonych w Polsce na przestrzeni kilkudziesięciu lat wynika, że zmiany w strukturze ludności w wieku 20 lat i więcej według stanu cywilnego nie są gwałtowne. Powoli, ale sukcesywnie maleje udział osób pozostających w małżeństwie – szczególnie wśród mężczyzn, natomiast zdecydowanie rośnie odsetek osób rozwiedzionych, chociaż – z punktu widzenia prawnego stanu cywilnego – nadal pozostają najmniej liczną grupą. Najmniejsze zmiany dotyczą osób owdowiałych – ich odsetek w ogólnej populacji w wieku 20 lat i więcej pozostaje praktycznie bez zmian. Z kolei w przypadku kawalerów i panien ich udział ulega wahaniom uzależnionym od wyżów i niżów demograficznych. W przypadku faktycznego stanu cywilnego wzrasta liczba związków kohabitacyjnych.
Zobacz także
Linki zewnętrzne
Uwagi