Statistics Explained

Archive:Dane statystyczne dotyczące przestępczości

Dane ze stycznia 2014 roku. Najnowsze dane: Więcej informacji z Eurostatu, Główne tabele i Baza danych. Planowana aktualizacja artykułu: wrzesień 2016 r. Angielska wersja językowa jest bardziej aktualna.'
Wykres 1: Liczba odnotowanych przestępstw, UE–28, lata 2002–2012 (1)
(w mln) - źródło: Eurostat (crim_gen)
Wykres 2: Wykroczenia odnotowane przez policję, UE-28, lata 2007–2012 (1)
(2007 = 100) – źródło: Eurostat (crim_gen)
Tablica 1: Przestępstwa odnotowane przez policję, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_gen)
Tablica 2: Przestępstwa z użyciem przemocy odnotowane przez policję, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_gen)
Tablica 3: Zabójstwa odnotowane przez policję, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_gen)
Wykres 3: Średnia liczba zabójstw rocznie, lata 2007–2009 i 2010–2012
(na 100 000 mieszkańców) – źródło: Eurostat (crim_gen), (demo_pjan) i (demo_r_d2jan)
Tablica 4: Rozboje odnotowane przez policję, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_gen)
Tablica 5: Włamania do mieszkań odnotowane przez policję, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_gen)
Tablica 6: Kradzieże pojazdów silnikowych odnotowane przez policję, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_gen)
Tablica 7: Handel narkotykami odnotowany przez policję, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_gen)
Tablica 8: Funkcjonariusze policji, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_plce)
Wykres 4: Średnia liczba funkcjonariuszy policji rocznie, lata 2007–2009 i 2010–2012
(na 100 000 mieszkańców) – źródło: Eurostat (crim_plce), (demo_pjan) i (demo_r_d2jan)
Tablica 9: Liczba więźniów, lata 2002–2012 – źródło: Eurostat (crim_pris)
Wykres 5: Średnia liczba więźniów rocznie, lata 2007–2009 i 2010–2012
(na 100 000 mieszkańców) – źródło: Eurostat (crim_pris), (demo_pjan) i (demo_r_d2jan)

W poniższym artykule przedstawiono dane statystyczne dotyczące przestępstw oraz wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii Europejskiej (UE). Obecnie dostępne statystyki odzwierciedlają różnorodność systemów policyjnych i prawnych w UE, dlatego porównując dane statystyczne dotyczące przestępczości z różnych państw członkowskich UE, należy się skupiać raczej na tendencjach w czasie niż na bezpośrednim zestawianiu poziomów przestępczości w poszczególnych państwach w danym roku, gdyż na takie dane może wpływać cały szereg czynników, w tym różne zakresy kryminalizacji, skuteczność systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych i policyjne praktyki sprawozdawcze. Ponadto nie wszystkie przestępstwa są odnotowywane przez policję.

Główne ustalenia statystyczne

Przestępstwa odnotowywane przez policję

Statystyki przestępczości przedstawione w tym artykule dotyczą przestępstw i wykroczeń odnotowywanych przez policję w państwach członkowskich UE i kilku innych państwach europejskich. Dane te nie są wyczerpującym opisem przestępczości w Europie: nie wszystkie przestępstwa są zgłaszane, a zmiany wskaźników poszczególnych przestępstw i wykroczeń mogą być skutkiem nowych strategii policyjnych lub zmian metodologicznych.

Na ogół nie da się w prosty sposób porównać rodzajów i poziomów przestępczości w różnych krajach, ponieważ systemy prawne i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych różnią się w takich kwestiach, jak definicje przestępstw. [1] metody zgłaszania, rejestrowania i liczenia przypadków przestępstw, a także wskaźniki wyrażające stosunek przestępstw zgłaszanych i niezgłaszanych – zob. sekcja pt. Źródła i dostępność danych.

Dane krajowe zostały zagregowane, aby przedstawić wartości szacunkowe dla całej UE i określić ogólne tendencje. Wszelkie wnioski dotyczące UE lub państw członkowskich należy wyciągać na podstawie zmian w czasie.

Przestępstwa odnotowane ogółem

Dane dotyczące ogółu odnotowanych przestępstw pokazują tylko przestępstwa objęte kodeksem karnym, mniej poważne wykroczenia (występki) nie są uwzględnione. Liczba przestępstw odnotowywanych w UE–28 zmniejsza się stale, począwszy od 2003 r. (zob. wykres 1). W 2012 r. w UE–28 zarejestrowano o 12 % mniej przestępstw niż dziewięć lat wcześniej. Należy zaznaczyć, że te dane dotyczące całkowitej liczby odnotowanych przestępstw obejmują znacznie większy zakres przestępstw niż szczegółowe analizy przedstawione poniżej, które dotyczą tylko wybranych kategorii przestępstw (przestępstw z użyciem przemocy, zabójstw, rozbojów, przestępstw przeciwko mieniu oraz przestępstw związanych z narkotykami), dlatego suma tych wybranych przestępstw nie równa się całkowitej liczbie wszystkich odnotowanych przestępstw.

W ostatnich latach zaobserwowano ogólną tendencję spadkową w poziomie przestępczości: między rokiem 2007 a 2012 spadła liczba większości rodzajów przestępstw odnotowywanych przez policję w UE-28, co widać na wykresie  2. Podczas gdy liczba przestępstw związanych z handlem narkotykami, rozbojów i przestępstw z użyciem przemocy zmniejszyła się w latach 2007–2012 o 4 % do 10 %, liczba kradzieży pojazdów silnikowych spadała w tym okresie jeszcze szybciej (-37 %), co potwierdza, że mamy do czynienia z tendencją bardziej długoterminową. Rośnie natomiast liczba włamań do mieszkań w UE–28: w 2012 r. zgłoszono o 14 % więcej takich przypadków niż w 2007 r.

Z tablicy 1 wynika, że w 10 państwach członkowskich UE liczba przestępstw wzrosła między rokiem 2007 a 2012 (ten szereg czasowy nie jest dostępny w przypadku Irlandii i Francji), natomiast w pozostałych 16 państwach członkowskich UE liczba odnotowanych przestępstw ogółem zmniejszyła się. Najbardziej wyraźne zmiany zaobserwowano w Grecji (-54 %), w części Zjednoczonego Królestwa (-25 % w Anglii i Walii oraz -29 % w Szkocji), Estonii (-19 %) i na Słowacji (-18 %); w przypadku Grecji należy zwrócić uwagę na przerwę w szeregu, która może częściowo tłumaczyć ten wyjątkowo duży spadek.

Na ogólną tendencję spadkową w UE–28 w tym okresie największy wpływ miała sytuacja w Anglii i Walii, gdzie zaobserwowano największy spadek liczby zarejestrowanych przypadków przestępstw – o ponad 1,2 mln między 2007 a 2012 r. Spośród państw nienależących do Unii, uwzględnionych w tablicy  1, łączna liczba przestępstw odnotowanych przez policję w Turcji wzrosła o 96 % w latach 2007–2012.

Przestępstwa z użyciem przemocy

Dane dotyczące przestępstw z użyciem przemocy obejmują przemoc wobec osób (jak napaść fizyczna), rozbój (kradzież z użyciem siły lub pod groźbą użycia siły) oraz przestępstwa seksualne (w tym gwałt i napaść na tle seksualnym). Szczegółowa analiza tej kategorii przestępstw jest trudna, ponieważ nie wszystkie państwa członkowskie UE stosują tę standardową definicję. Ponadto z uwagi na to, że dane dotyczące przestępstw z użyciem przemocy w 2012 r. we Francji nie uwzględniają przestępstw odnotowanych przez żandarmerię (przerwa w szeregu czasowym), porównania z łączną liczbą przestępstw z użyciem przemocy zarejestrowanych dla roku referencyjnego 2011 byłyby mylące.

Niemniej jednak ogólna tendencja dla UE-28 wykazuje spadek o około 10 % liczby przestępstw z użyciem przemocy odnotowanych między rokiem 2007 i 2012. Na tę ogólną tendencję malejącą istotny wpływ wywierają dane z Anglii i Walii, gdzie w latach 2007–2012 odnotowano spadek o 166 tys. liczby przestępstw z użyciem przemocy (tablica 2). Jeśli chodzi o pozostałe państwa członkowskie UE, to sytuacja wydaje się zróżnicowana: znaczny przyrost takich przestępstw w latach 2007–2012 odnotowano w Luksemburgu (38 %), na Węgrzech (26 %) i w Danii (23 %), zaś duże spadki na Litwie (-42 %), w Chorwacji (-33 %), Szkocji (-32 %), na Łotwie i Słowacji (po -30 %) oraz na Malcie (-27 %).

Zabójstwa

Zabójstwo definiuje się jako umyślne pozbawienie życia człowieka i obejmuje morderstwo, zabójstwo, eutanazję i dzieciobójstwo. Wyklucza się z tej kategorii niebezpieczne prowadzenie pojazdu, aborcję i pomoc przy popełnieniu samobójstwa. Zabójstwa są zgłaszane dość systematycznie, a definicje stosowane w poszczególnych państwach nie różnią się tak bardzo, jak w przypadku innych przestępstw. Przedstawione wyniki dotyczą zabójstw, które doszły do skutku, z wyjątkiem danych z Łotwy, które obejmują przypadki usiłowania zabójstwa. W niektórych państwach policja rejestruje jako zabójstwa wszystkie przypadki zgonów, których nie da się przypisać innym przyczynom; liczba przestępstw w tej kategorii może więc być zawyżona.

Liczbę zabójstw odnotowanych w poszczególnych państwach przedstawiono w tablicy 3. Porównanie średniej liczby zabójstw na 100 tys. mieszkańców (zob. wykres 3) dla lat 2007–2009 ze średnimi wskaźnikami dla lat 2010–2012 pokazuje tendencję malejącą: spadek odnotowały wszystkie kraje z wyjątkiem Grecji, Malty i Austrii. Choć wskaźnik zabójstw w trzech bałtyckich państwach członkowskich zmniejszył się, to jednak liczba zabójstw na 100 tys. mieszkańców jest w tych krajach wyższa niż we wszystkich pozostałych państwach członkowskich.

Rozboje

Rozbój to szczególny rodzaj przestępstwa z użyciem przemocy, definiowany jako kradzież z użyciem siły lub pod groźbą użycia siły. Do tej kategorii zalicza się rozbój uliczny (np. kradzież torebki) oraz kradzież z użyciem przemocy. Z uwagi na to, że dane dotyczące rozbojów w 2012 r. we Francji nie uwzględniają przestępstw odnotowanych przez żandarmerię (przerwa w szeregu czasowym), porównania z łączną liczbą rozbojów zarejestrowanych dla roku referencyjnego 2011 byłyby mylące.

W całej UE-28 liczba rozbojów utrzymuje się na dość stałym poziomie, choć z latach 2007–2012 odnotowano niewielki spadek o 4 %. Pomimo znaczącego spadku liczby rozbojów w bałtyckich państwach członkowskich (średnio o -46 % w latach 2007–2012) oraz Szkocji (-40 %) kilka państw odnotowało duży wzrost tego rodzaju przestępstw. Między rokiem 2007 a 2012 liczba rozbojów zwiększyła się ponad dwukrotnie na Cyprze, w Danii i w Grecji (zob. tablica 4).

Przestępstwa przeciwko mieniu

Do przestępstw przeciwko mieniu zalicza się kradzież lub zniszczenie mienia. Dane dotyczące włamań do mieszkań i kradzieży pojazdów silnikowych przedstawiono w tablicach 5 i 6; widać na nich różne trendy. Z uwagi na to, że dane dotyczące włamań do mieszkań i kradzieży pojazdów silnikowych w 2012 r. we Francji nie uwzględniają przestępstw odnotowanych przez żandarmerię (przerwa w szeregu czasowym), porównania z łączną liczbą włamań do mieszkań i kradzieży pojazdów silnikowych, zarejestrowanych dla roku referencyjnego 2011, byłyby mylące.

Włamanie do mieszkania definiuje się jako wtargnięcie z użyciem siły do lokalu mieszkalnego w celu dokonania kradzieży. W latach 2007–2012 liczba takich przestępstw w całej UE-28 wzrosła o 14 % (wykres 2). Spośród państw członkowskich dysponujących nieprzerwanym szeregiem danych z tego okresu największy wzrost liczby odnotowanych włamań do mieszkań miał miejsce w Grecji (76 %), Hiszpanii (74 %), Włoszech (42 %), Rumunii (41 %) i Chorwacji (40 %). Znaczne spadki odnotowano natomiast na Litwie (-36 %) i Słowacji (-29 %) w tym samym pięcioletnim okresie ujętym w tablicy 5; należy zaznaczyć, że przerwa w szeregu danych dla Hiszpanii może częściowo tłumaczyć wyjątkowo duży wzrost.

Kradzież pojazdów silnikowych obejmuje kradzież samochodów, motocykli, autobusów i ciężarówek, jak również pojazdów stosowanych w budownictwie i rolnictwie. W ostatnich latach stale zmniejszała się liczba przypadków kradzieży pojazdów silnikowych w UE, częściowo na skutek technicznych usprawnień środków chroniących pojazdy przed kradzieżą. Liczba przestępstw odnotowanych w UE-28 i zaliczanych do tej kategorii spadła o 37 % w latach 2007–2012, przy czym w Anglii i Walii oraz Szkocji liczba kradzieży pojazdów silnikowych zmniejszyła się ponad dwukrotnie (po -53 %). W Grecji natomiast liczba kradzieży pojazdów silnikowych w okresie między 2007 a 2012 r. zwiększyła się o 38 % (tablica 6).

Przestępstwa związane z narkotykami

Handel narkotykami stanowi podzbiór szerszej klasy przestępstw związanych z narkotykami. Do kategorii tej należą: nielegalne posiadanie, uprawa, produkcja, dostawa, transport, import i eksport narkotyków oraz finansowanie operacji związanych z narkotykami. Z uwagi na to, że dane dotyczące przestępstw związanych z narkotykami, odnotowanych w 2012 r. we Francji, nie uwzględniają przestępstw odnotowanych przez żandarmerię (przerwa w szeregu czasowym), porównania z łączną liczbą przestępstw związanych z narkotykami, zarejestrowanych dla roku referencyjnego 2011, byłyby mylące.

W porównaniu z trendami odnotowanymi w przypadku innych rodzajów przestępstw liczba przestępstw związanych z narkotykami zmniejszyła się stosunkowo niewiele (-5 %) w całej EU-28 w latach 2007–2012 (zob. wykres 2). Znaczny spadek przestępstw dotyczących handlu narkotykami odnotowano w Szkocji (-48 %) i Estonii (-40 %), a w mniejszym stopniu także w paru największych państwach członkowskich UE, zwłaszcza w Niemczech (-26 %) – zob. tablica 7. Szczególnie znaczący spadek odnotowano na Węgrzech, ale przypisuje się go głównie przerwie w szeregu danych. Większość państw członkowskich (18 państw członkowskich UE oraz Irlandia Północna, Anglia i Walia) odnotowała jednak wzrost łącznej liczby przestępstw związanych z handlem narkotykami w latach 2007–2012, z czego w największym stopniu na Litwie i w Szwecji, gdzie liczba przypadków handlu narkotykami podniosła się ponad dwukrotnie między 2007 a 2012 r. Ponadto spośród państw nienależących do UE, których dane ujęto w tablicy 7, liczba przestępstw związanych z handlem narkotykami w Turcji wzrosła ponad trzykrotnie w latach 2007–2012.

Nie zmieniła się liczba funkcjonariuszy policji

Do funkcjonariuszy policji zalicza się policję kryminalną, drogową i graniczną, żandarmerię, policję umundurowaną, straż miejską i policję miejską, natomiast nie zalicza się do nich personelu cywilnego, funkcjonariuszy celnych, policji skarbowej, wojskowej, służb specjalnych, funkcjonariuszy rezerwowych do zadań specjalnych, uczniów szkół policyjnych oraz policji sądowej. Należy jednak zaznaczyć, że istnieją różnice w zakresie tej definicji między poszczególnymi jurysdykcjami.

W ostatnich latach łączna liczba funkcjonariuszy policji w UE-28 utrzymywała się na stałym poziomie. Nie uwzględniając Irlandii Północnej i Bułgarii, liczba funkcjonariuszy policji w UE zwiększyła się o 2,3 % w latach 2007–2012 (zob. Tablica 8). W 2012 r. największą liczbą funkcjonariuszy policji ze wszystkich państw członkowskich UE dysponowały Włochy, Hiszpania i Niemcy; w sumie funkcjonariusze z tych trzech państw stanowili 45 % wszystkich funkcjonariuszy policji w UE.

W stosunku do liczby ludności najwięcej funkcjonariuszy policji w latach 2010–2012 pracowało na Cyprze (631 na 100 tys. mieszkańców), zaś najmniej w Finlandii (151 na 100 tys. mieszkańców) – zob. wykres 4. Między okresem 2007–2009 a 2010–2012 liczba funkcjonariuszy policji w stosunku do liczby ludności zwiększyła się znacząco na Węgrzech i w Estonii (w obu tych państwach jednak zaistniały przerwy w szeregu danych z tego okresu), a także w Belgii, Hiszpanii i Grecji. We Francji i na Cyprze natomiast w tym samym okresie odnotowano największą redukcję liczby funkcjonariuszy policji w porównaniu do liczby mieszkańców tych państw.

Stale rośnie liczba więźniów

Dane dotyczące liczby więźniów uwzględniają dorosłych i nieletnich więźniów skazanych oraz aresztowanych tymczasowo, przebywających we wszystkich rodzajach zakładów karnych. Statystyki te nie obejmują więźniów niekryminalnych, osadzonych z przyczyn administracyjnych (jak dochodzenia w sprawach statusu imigracyjnego).

W 2012 r. w zakładach karnych na terenie UE-28 (z wyłączeniem Szkocji) przebywało 643 000 więźniów; ich liczba w latach 2007–2012 (w UE-28 z wyłączeniem Szkocji) wzrosła o 7 % (zob. tablica 9). W tym okresie populacja więźniów na Malcie podwoiła się (53 %), zaś we Włoszech i Słowacji zwiększyła się o ponad jedną trzecią (kolejno o 35 % i 34 %). Spośród państw nienależących do UE, ujętych w tablicy 9, znaczący wzrost (w wartościach względnych) odnotowano w Liechtensteinie (97 %), Czarnogórze (51 %) i Turcji (41 % między 2007 a 2011 r.); należy zaznaczyć, że przerwa w szeregu danych może częściowo tłumaczyć duży wzrost w Czarnogórze.

Analizę liczby więźniów w stosunku do wielkości populacji przedstawiono na wykresie 5 jako średnie wartości dla lat 2007–2009 oraz 2010–2012. W obu tych okresach trzy bałtyckie państwa członkowskie zarejestrowały najwyższą liczbę więźniów w stosunku do liczby mieszkańców, przy czym na Łotwie wskaźnik ten nie zmienił się między jednym a drugim okresem, natomiast na Litwie wzrósł, zaś w Estonii się obniżył. Nie uwzględniając Szkocji, w latach 2010–2012 średni wskaźnik dla UE-28 wynosił 128 więźniów na 100 tys. mieszkańców, w porównaniu z 125 w okresie 2007-2009. Najniższe wartości tego wskaźnika dla okresu 2010–2012 odnotowano w państwach skandynawskich należących do UE oraz w Słowenii (między 60 a 72 więźniów na 100 tys. mieszkańców).

Źródła i dostępność danych

Eurostat publikuje statystyki dotyczące przestępczości i systemów sądownictwa karnego – od 1950 r. w odniesieniu do łącznej liczby odnotowanych przestępstw, zaś od 1993 r. w odniesieniu do zbiorów określonych przestępstw. Baza danych zawiera także dane statystyczne dotyczące liczby więźniów, począwszy od 1987 r., oraz liczby funkcjonariuszy policji, począwszy od 1993 r.

Dane ze Zjednoczonego Królestwa są zgłaszane dla osobnych jurysdykcji Anglii i Walii, Szkocji oraz Irlandii Północnej.

Co do zasady porównania danych statystycznych dotyczących przestępczości i systemów sądownictwa karnego powinny opierać się raczej na tendencjach niż poziomach, przy założeniu, że charakterystyka systemu sprawozdawczego w danym państwie pozostaje w dużej mierze niezmienna w czasie. Występuje jednak znaczna liczba przerw w szeregach czasowych oraz innych zmian w metodyce/definicjach.

Na porównanie statystyk przestępczości poszczególnych krajów mogą wpływać różne czynniki, w tym:

  • różne systemy prawne i sądownictwa karnego;
  • odsetek przestępstw zgłaszanych policji i przez nią odnotowywanych;
  • różnice w czasie odnotowywania przestępstw (np. z chwilą zgłoszenia policji, identyfikacji podejrzanego itp.);
  • różnice w zasadach liczenia wielokrotnych wykroczeń;
  • różnice w wykazie wykroczeń uwzględnianych w danych dotyczących całkowitej liczby przestępstw.

Z tego względu należy zachować ostrożność podczas analizy przedstawionych informacji.

Różne czynniki mogą również wpływać na dane dotyczące liczby więźniów, w tym:

  • liczba spraw rozpatrywanych przez sądy;
  • odsetek przestępców skazanych na karę pozbawienia wolności;
  • długość nakładanych kar;
  • liczba osób aresztowanych tymczasowo;
  • data przeprowadzenia badania (zwłaszcza w przypadkach, kiedy mogą mieć zastosowanie amnestie lub inne ustalenia przewidujące przedterminowe zwolnienia).

Liczbę więźniów należy obliczać jako całkowitą liczbę osób dorosłych i nieletnich osadzonych (w tym aresztowanych tymczasowo) na dzień 1 września każdego roku. W danych uwzględnia się sprawców przestępstw przebywających w zakładach karnych, zakładach poprawczych, placówkach dla osób uzależnionych od narkotyków oraz w szpitalach psychiatrycznych lub innych szpitalach.

Trwają prace nad poprawą porównywalności danych statystycznych dotyczących przestępczości w państwach członkowskich UE. Plan opracowania lepiej porównywalnego systemu statystyk dotyczących przestępczości i systemów sądownictwa karnego nakreślono w komunikacie Komisji Europejskiej pt. „Statystyki dotyczące przestępczości w UE: plan działania w zakresie statystyk na lata 2011-2015” (COM(2011) 713 final).

Kontekst

Postępująca eliminacja kontroli granicznych w UE znacznie zwiększyła swobodę przemieszczania się obywateli europejskich, ale mogła również ułatwić działalność przestępcom, zwłaszcza ze względu na fakt, że zakres kompetencji organów ścigania i systemów sądownictwa karnego co do zasady ograniczają granice państwowe.

Od czasu przyjęcia traktatu z Amsterdamu UE dąży do osiągnięcia celu, którym jest utworzenie wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Cel ten został doprecyzowany w 2004 r. w programie haskim, określającym dziesięć priorytetowych obszarów: wzmacnianie praw podstawowych i obywatelstwa; środki walki z terroryzmem; określenie zrównoważonego podejścia do migracji; rozwój zintegrowanego zarządzania zewnętrznymi granicami UE; ustanowienie wspólnej procedury azylowej; maksymalizacja pozytywnego oddziaływania imigracji; zapewnienie właściwej równowagi między prywatnością a bezpieczeństwem przy wymianie informacji; opracowanie strategicznej koncepcji zwalczania przestępczości zorganizowanej; zagwarantowanie prawdziwej europejskiej przestrzeni sprawiedliwości; współodpowiedzialność i solidarność.

Kamieniem węgielnym współpracy sądowej w sprawach karnych ma stać się wzajemne uznawanie decyzji wydawanych przez sędziów krajowych, w związku z czym opracowano szereg narzędzi ułatwiających praktyczną współpracę transgraniczną.

W ramach prac nad harmonizacją i opracowywaniem statystyk dotyczących przestępczości i systemów sądownictwa karnego państwa członkowskie zgodziły się na zbliżenie definicji wykroczeń i poziomu sankcji z tytułu określonego rodzaju wykroczeń.

Zobacz także

Więcej informacji z Eurostatu

Publikacje

Baza danych

Crimes recorded by the police (crim_gen)
Crimes recorded by the police - NUTS 3 regions (crim_gen_reg)
Crimes recorded by the police: homicide in cities (crim_hom_city)
Crimes recorded by the police: historical data (total crime) 1950-2000 (crim_hist)
Police officers (crim_plce)
Prison population (crim_pris)
Prison population: historical data 1987-2000 (crim_pris_hist)

Sekcja specjalna

Metodyka / Metadane

Dane źródłowe tablic i wykresów (MS Excel)

Pozostałe informacje

Linki zewnętrzne


Uwagi

  1. ↑ Przykładowo w Grecji, na Cyprze, w Luksemburgu, Islandii i Liechtensteinie nie wyróżnia się odrębnej kategorii włamań do mieszkań, tylko liczy wszystkie rodzaje włamań razem (do sklepów, garaży itp.). Dane z tych państw nie mogą więc być bezpośrednio porównywane z danymi z innych państw, które obejmują tylko włamania do mieszkań.
Retrieved from "https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Archive:Crime_statistics/pl&oldid=372583"