Archive:Dane statystyczne dotyczące energii ze źródeł odnawialnych

Dane pozyskano z bazy w styczniu 2020 r.

Planowana aktualizacja artykułu: kwiecień 2021 r.

This Statistics Explained article has been archived on 4 January 2021.

Highlights

W 2018 r. energia ze źródeł odnawialnych stanowiła 18,9 % zużycia energii w UE, co oznacza postęp na drodze do osiągnięcia wyznaczonego na 2020 r. celu 20 %.

Udział energii ze źródeł odnawialnych wykorzystywanej do celów transportu w UE w 2018 r. sięgnął 8,3 %.

Udział energii ze źródeł odnawialnych, 2018 r.
(% zużycia energii końcowej brutto)
Źródło: Eurostat (nrg_ind_ren)

Cel, który zakłada, że do 2050 r. Europa stanie się pierwszym neutralnym dla klimatu kontynentem na świecie, zawarty w Europejskim Zielonym Ładzie (COM(2019) 640 final), stanowi najbardziej ambitny pakiet środków mających umożliwić mieszkańcom i przedsiębiorstwom Unii czerpanie korzyści ze zrównoważonej transformacji ekologicznej.

Zastosowanie energii ze źródeł odnawialnych niesie ze sobą wiele potencjalnych korzyści, w tym zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych, dywersyfikację dostaw energii i zmniejszoną zależność od rynków paliw kopalnych (w szczególności ropy naftowej i gazu). Rozwój odnawialnych źródeł energii może też stymulować wzrost zatrudnienia w UE przez tworzenie miejsc pracy w sektorze nowych zielonych technologii.

W poniższym artykule przedstawiono najnowsze dane statystyczne dotyczące udziału energii ze źródeł odnawialnych ogółem oraz w trzech sektorach zużycia energii (zużycie energii elektrycznej brutto, ogrzewanie i chłodzenie oraz transport) w Unii Europejskiej (UE). Do odnawialnych źródeł energii należą: energia wiatrowa, energia słoneczna (cieplna, fotowoltaiczna i skoncentrowana), energia wodna, energia pływów, energia geotermiczna, energia cieplna otoczenia wychwycona przez pompy ciepła, biopaliwa i odnawialna część odpadów.

Full article

Udział energii ze źródeł odnawialnych prawie się podwoił w latach 2004–2018.

UE dąży do osiągnięcia 20 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii końcowej brutto do 2020 r.; cel ten został określony dla poszczególnych państw członkowskich UE w krajowych planach działania, które mają wskazywać ścieżkę rozwoju energii ze źródeł odnawialnych w każdym z tych państw. Na wykresie 1 przedstawiono najnowsze dostępne dane dotyczące udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii końcowej brutto oraz cele ustalone na 2020 r. W 2018 r. udział odnawialnych źródeł energii w zużyciu energii końcowej brutto w UE wynosił 18,9 %, w porównaniu z 9,6 % w 2004 r.

Do tej pozytywnej tendencji przyczyniły się prawnie wiążące cele dotyczące zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych określone w dyrektywie 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych. Mimo że UE jako całość jest na dobrej drodze do osiągnięcia swoich celów na 2020 r., niektóre państwa członkowskie będą musiały podjąć dodatkowe wysiłki, aby wypełnić swoje zobowiązania dotyczące dwóch głównych celów: ogólnego udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii końcowej brutto (zob. wykres 1) oraz szczególnego udziału energii ze źródeł odnawialnych w transporcie (o czym mowa poniżej w artykule, zob. wykres 2 i tablica 4).

Wykres 1: Udział energii ze źródeł odnawialnych, 2018 r.
(% zużycia energii końcowej brutto)
Źródło: Eurostat (nrg_ind_ren)

W 2018 r. w Szwecji energia ze źródeł odnawialnych stanowiła ponad połowę (54,6 %) zużycia energii końcowej brutto, co sprawiło, że kraj ten znalazł się na pierwszym miejscu wśród państw członkowskich UE, znacznie wyprzedzając Finlandię (41,2 %), Łotwę (40,3 %), Danię (36,1 %) i Austrię (33,4 %). Na końcu tego rankingu znalazły się kraje o najniższym udziale energii ze źródeł odnawialnych: Holandia (7,4 %), Malta (8,0 %), Luksemburg (9,1 %) i Belgia (9,4 %). W zestawieniu z najnowszymi danymi dostępnymi za 2018 r. cele dla Francji i Holandii wymagają od tych państw zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii końcowej o co najmniej 6,4 i 6,6 punktów procentowych. Z drugiej strony dwanaście państw członkowskich już przekroczyło swoje cele na 2020 r.; w szczególnie dużym stopniu cele te przekroczyły Chorwacja, Szwecja, Dania i Estonia — o 5,0 do 8,0 punktów procentowych.

Tablica 1 przedstawia dane dotyczące wszystkich państw przekazujących statystyki, a także wartości orientacyjnego kursu.

Tablica 1: Udział energii ze źródeł odnawialnych, 2004–2018
(% zużycia energii końcowej brutto)
Źródło: Eurostat (nrg_ind_ren)

Pozostałe ustalenia statystyczne artykułu dotyczą zmian, jakie zaobserwowano w latach od 2004 do 2018, pod względem udziału energii ze źródeł odnawialnych w trzech sektorach konsumpcji: zużycia energii elektrycznej brutto, ogrzewania i chłodzenia oraz transportu.

Energia wiatrowa jest najważniejszym odnawialnym źródłem energii elektrycznej

Zgodnie z regułami rachunkowości zawartymi w dyrektywie 2009/28/WE konieczne jest znormalizowanie energii elektrycznej pochodzącej z energii wodnej i energii wiatrowej w celu uwzględnienia rocznych zmian pogody (w przypadku energii wodnej stosuje się normalizację w stosunku do ostatnich 15 lat, a w przypadku energii wiatrowej – w stosunku do ostatnich 5 lat). Prezentowane poniżej wyniki otrzymano z zastosowaniem tych reguł rachunkowości.

Wzrost ilości energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w latach 2008–2018 w dużej mierze odzwierciedla wzrost produkcji energii z trzech odnawialnych źródeł energii w całej UE, głównie energii wiatrowej, ale także energii słonecznej i biopaliw stałych (w tym odpadów odnawialnych). W 2018 r. energia wiatrowa była największym odnawialnym źródłem energii elektrycznej w UE. Ilość energii elektrycznej wyprodukowanej z energii wodnej była podobna do poziomu odnotowanego dziesięć lat wcześniej. Z kolei ilość energii elektrycznej wytworzonej w UE z energii słonecznej była 15,5-krotnie wyższa, a z turbin wiatrowych – 2,9-krotnie wyższa w 2018 r. niż 2008 r.; Wzrost ilości energii elektrycznej wyprodukowanej z energii słonecznej był gwałtowny – z zaledwie 7,4 TWh w 2008 r. do 115,0 TWh w 2018 r.

Między państwami członkowskimi UE występują znaczne różnice. W Austrii (73,1 %), Szwecji (66,2 %) i Danii (62,4 %) co najmniej trzy piąte całkowitej zużytej energii elektrycznej pochodziło z odnawialnych źródeł energii, głównie z energii wodnej i wiatrowej, natomiast w na Łotwie (53,5 %) i w Portugalii (52,2 %) ponad połowa zużytej energii elektrycznej pochodziła z odnawialnych źródeł energii. Z kolei na Cyprze (9,4 %), w Luksemburgu (9,1 %), na Węgrzech (8,3 %) i na Malcie (7,1 %) udział energii elektrycznej wytworzonej ze źródeł odnawialnych wynosił mniej niż 10 % (zob. tablica 2).

Tablica 2: Udział energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii elektrycznej brutto, 2004-2018
(%)
Źródło: Eurostat (nrg_ind_ren)

Ponad jedna piąta energii wykorzystywanej do ogrzewania i chłodzenia pochodziła ze źródeł odnawialnych

W 2018 r. energia ze źródeł odnawialnych stanowiła 21,1 % całkowitego zużycia energii do celów ogrzewania i chłodzenia w UE. Oznacza to istotny wzrost w porównaniu z 11,7 % w 2004 r. Przyczynił się do niego wzrost w sektorach przemysłu, usług i gospodarstw domowych (sektor budowlany). Uwzględnia się energię aerotermalną, geotermiczną i hydrotermalną wychwyconą przez pompy ciepła, w zakresie zgłoszonych przez państwa danych. Udział energii ze źródeł odnawialnych w ogrzewaniu i chłodzeniu przedstawiono w tablicy 3.

Tablica 3: Udział energii ze źródeł odnawialnych w ogrzewaniu i chłodzeniu, 2004-2018
(%)
Źródło: Eurostat (nrg_ind_ren)

W 2018 r. udział energii ze źródeł odnawialnych w transporcie wyniósł 8,3 %

UE zgodziła się na wyznaczenie wspólnego celu przewidującego osiągnięcie 10 % udziału energii ze źródeł odnawialnych (z uwzględnieniem biopaliw ciekłych, wodoru, biometanu, „zielonej” energii itp.) w sektorze transportu do 2020 r.

Średni udział energii ze źródeł odnawialnych w transporcie wzrósł z 1,5 % w 2004 r. do 8,3 % w 2018 r. W państwach członkowskich UE udział energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu paliw transportowych wynosił od 29,7 % w Szwecji, 14,9 % w Finlandii i 9,8 % w Austrii do mniej niż 4,0 % w Chorwacji (3,9 %), Grecji (3,8 %), Estonii (3,3 %) i na Cyprze (2,7 %) (zob. wykres 2).

Wykres 2: Udział energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu, 2018 r.
(% zużycia energii końcowej brutto)
Źródło: Eurostat (nrg_ind_ren)

W niektórych państwach członkowskich UE nastąpił gwałtowny wzrost wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych jako paliwa transportowego. Dotyczyło to w szczególności Irlandii, Luksemburga, Malty, Holandii, Finlandii i Szwecji.

Bardziej szczegółowe dane na temat udziału energii ze źródeł odnawialnych w transporcie przedstawiono w tablicy 4.

Tablica 4: Udział energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu, 2004–2018
(% zużycia energii końcowej brutto)
Źródło: Eurostat (nrg_ind_ren)

Dane źródłowe tablic i wykresów

Energia ze źródeł odnawialnych: tablice i wykresy

Źródła danych

Dane statystyczne przedstawione w niniejszym artykule oparto na danych opracowanych zgodnie z regułami rachunkowości ustanowionymi w dyrektywie 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych oraz obliczono na podstawie statystyk energii objętych rozporządzeniem (WE) nr 1099/2008 w sprawie statystyki energii, ostatnio zmienionym w listopadzie 2017 r. rozporządzeniem (UE) 2017/2010. Dyrektywa 2009/28/WE będzie stosowana do roku referencyjnego 2020. Począwszy od tego roku, udział energii ze źródeł odnawialnych będzie obliczany na podstawie reguł rachunkowości ustanowionych w dyrektywie 2018/2001/UE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych.

Dostępne są dane dla wszystkich państw członkowskich, a także Wielkiej Brytanii, Norwegii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Serbii, Albanii, Turcji i Kosowa*. Dane są na ogół kompletne, aktualne i pozwalają na wiarygodne porównania między krajami.

Udział energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto wskazano jako jeden z kluczowych wskaźników umożliwiających ocenę postępów w realizacji strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Wskaźnik ten można uznać za daną szacunkową do celów monitorowania wykonania dyrektywy 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, jednak systemy statystyczne w niektórych państwach w odniesieniu do konkretnych technologii energii odnawialnej nie są jeszcze na tyle rozwinięte, aby spełnić wymagania tej dyrektywy; na przykład energia cieplna otoczenia dla pomp ciepła nie jest zgłaszana przez wiele państw.

Wszystkie obliczenia uwzględniają przepisy szczegółowe obowiązujące w dyrektywie 2009/28/WE w następstwie jej zmiany dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1513 z dnia 9 września 2015 r. zmieniającą dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającą dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych.

Ważnym aspektem, który należy uwzględnić przy interpretacji danych, są korekty statystyczne. Najnowsze dane za 2005 r. wykazują niewielką zmienność w odniesieniu do danych dostępnych podczas przygotowywania i przyjęcia dyrektywy w latach 2007–2008. Zmiany są spowodowane korektami w zbiorach danych przekazywanych przez państwa członkowskie w odpowiedzi na roczne kwestionariusze energetyczne. W związku z korektą danych dotyczących zużycia biomasy w sektorze gospodarstw domowych zaktualizowane dane dotyczące Chorwacji wskazują, że zużycie energii ze źródeł odnawialnych przekracza cel wyznaczony na 2020 r. od roku 2004 (pierwszy rok, dla którego dostępne są wartości). Chorwacja nie jest jednak jedynym przypadkiem. Należy podkreślić, że w związku z dyrektywą w sprawie odnawialnych źródeł energii państwa znacznie ściślej monitorują przepływy odnawialnych zasobów energetycznych w swoich gospodarkach. Bardzo istotną kwestią jest zużycie biomasy, w przypadku gdy w państwach wprowadzane są nowe, bardziej szczegółowe badania, które pozwalają im zgromadzić więcej danych na temat zużycia energii końcowej z biomasy. W konsekwencji niektóre państwa dokonują korekty swoich danych, co prowadzi do zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych (np. w Chorwacji, Francji, na Litwie i na Węgrzech).

Końcowe zużycie energii brutto zdefiniowano w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii 2009/28/WE jako towary energetyczne dostarczane do celów energetycznych przemysłowi, sektorowi transportowemu, gospodarstwom domowym, sektorowi usług (w tym usług publicznych), rolnictwu, leśnictwu i rybołówstwu, łącznie ze zużyciem energii elektrycznej i ciepła przez przemysł energetyczny na wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła oraz łącznie ze stratami energii elektrycznej i ciepła podczas dystrybucji i przesyłania.

Produkcję energii z nieodnawialnych odpadów komunalnych odjęto od udziału biomasy w wytwarzaniu ciepła i energii elektrycznej. Zużycie na potrzeby transportu rurociągowego uwzględniono w końcowym zużyciu energii brutto zgodnie z sektorową klasyfikacją rozporządzenia w sprawie statystyki energii. Aby poprawić dokładność i spójność z krajowymi statystykami w zakresie obliczania udziału energii ze źródeł odnawialnych, zastosowano krajowe wartości opałowe, jeżeli były one dostępne, w celu przeliczenia ilości wszystkich nośników energii na jednostki energii zamiast domyślnych wartości opałowych.

Dane za lata 2004–2010: Dyrektywa 2009/28/WE jeszcze nie istniała lub została przyjęta bardzo niedawno. W większości państw europejskich nie została ona wprowadzona do prawodawstwa krajowego. Wartości w tych latach nie są wykorzystywane do pomiaru żadnej zgodności prawnej z orientacyjnym kursem określonym w części B załącznika I do dyrektywy. Dyrektywa w sprawie odnawialnych źródeł energii 2009/28/WE stanowi, że przy ustalaniu celów należy brać pod uwagę tylko biopaliwa i biopłyny spełniające kryteria zrównoważonego rozwoju. Postanowiono, że w latach 2004–2010 wszystkie biopaliwa i biopłyny będą zaliczane na poczet licznika udziału energii ze źródeł odnawialnych.

Dane za rok 2011 i kolejne lata: Zgodność z art. 17 (Kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i biopłynów) należy oceniać w odniesieniu do art. 18 (Weryfikacja zgodności biopaliw i biopłynów z kryteriami zrównoważonego rozwoju). Od roku referencyjnego 2011 państwa mają zgłaszać jako zgodne tylko te biopaliwa i biopłyny, w przypadku których można wykazać pełną zgodność z art. 17 i art. 18. Jedynie zgłoszone zgodne biopaliwa i biopłyny są zaliczane na poczet odpowiednich udziałów energii ze źródeł odnawialnych. W niektórych krajach zużycie biopaliw i biopłynów w latach 2011–2015 nie zostało uznane za zgodne (zrównoważone) ze względu na późne wdrożenie dyrektywy 2009/28/WE. Podczas gdy udział energii ze źródeł odnawialnych jako całości wzrasta od 2004 r., w latach 2010–2011 jego udział w transporcie uległ zmniejszeniu. Można to przypisać po części całkowitemu brakowi zgodnych biopaliw zgłaszanych przez kilka państw UE (państwa zgłosiły niektóre zastosowania biopaliw, ale w 2011 r. żadne z nich nie były zgodne lub było bardzo niewiele zgodnych biopaliw). W związku z tym, że niektóre państwa nie wdrożyły jeszcze w pełni wszystkich przepisów dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, niektóre biopaliwa i biopłyny nie są uznawane za zgodne (zrównoważone) w latach 2011–2015.

Udział energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych jest zdefiniowany jako stosunek pomiędzy energią elektryczną produkowaną z odnawialnych źródeł energii i krajowym zużyciem energii brutto. Zgodnie z dyrektywą w sprawie odnawialnych źródeł energii 2009/28/WE końcowym zużyciem brutto energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych jest energia elektryczna wytwarzana z odnawialnych źródeł energii. Obejmuje to elektrownie wodne (z wyłączeniem energii elektrycznej wytwarzanej z elektrowni szczytowo-pompowych wykorzystujących wodę uprzednio przepompowaną pod górę), a także energię elektryczną wytwarzaną z biopaliw stałych / odpadów, wiatru, instalacji słonecznych i geotermicznych. W dyrektywie wymaga się również znormalizowania produkcji energii elektrycznej z energii wodnej oraz energii wiatrowej. Biorąc pod uwagę 15-letni wymóg normalizacji do celów produkcji energii wodnej i dostępność statystyk energii (w UE począwszy od 1990 r.), długie szeregi czasowe dla tego wskaźnika nie są dostępne.

Do celów obliczania udziału energii ze źródeł odnawialnych w ogrzewaniu i chłodzeniu końcowe zużycie energii ze źródeł odnawialnych definiuje się jako końcowe zużycie energii ze źródeł odnawialnych w przemyśle, gospodarstwach domowych, sektorze usług, rolnictwie, leśnictwie i rybołówstwie na potrzeby ogrzewania i chłodzenia, a także ciepło z systemów ciepłowniczych wytwarzane z odnawialnych źródeł energii. Całkowite końcowe zużycie na ogrzewanie i chłodzenie to końcowe zużycie wszystkich towarów energetycznych, z wyjątkiem energii elektrycznej, do celów innych niż transport, a także zużycie ciepła na użytek własny w elektrowniach i ciepłowniach oraz straty ciepła w sieciach. Bardziej szczegółową definicję można znaleźć w podręczniku narzędzia SHARES.

Udział energii ze źródeł odnawialnych w paliwie zużywanym w sektorze transportu oblicza się na podstawie statystyk energii zgodnie z metodyką opisaną w dyrektywie 2009/28/WE. W celu obliczenia tego wskaźnika do 2010 r. uwzględnia się udział wszystkich biopaliw ciekłych. Od 2011 r. dane dla wszystkich biopaliw ciekłych w transporcie są ograniczone tylko do biopaliw ciekłych zgodnych z dyrektywą 2009/28/WE (innymi słowy, spełniających kryteria zrównoważonego rozwoju).

Kontekst

Komisja Europejska określiła kilka strategii energetycznych na rzecz bardziej bezpiecznej, zrównoważonej i niskoemisyjnej gospodarki. Oprócz walki ze zmianą klimatu przez obniżenie emisji gazów cieplarnianych wykorzystanie odnawialnych źródeł energii może przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, większej różnorodności dostaw energii, zmniejszenia zanieczyszczenia powietrza, jak również możliwości stworzenia miejsc pracy w sektorach związanych z ochroną środowiska i energią ze źródeł odnawialnych.

W pakiecie klimatyczno-energetycznym do 2020 r., przyjętym w grudniu 2008 r., zawarto dodatkowe zachęty do zwiększenia wykorzystania odnawialnych źródeł energii do poziomu 20 % całkowitego zużycia energii do 2020 r., a zarazem wezwano do ograniczenia zużycia energii i emisji gazów cieplarnianych o 20 %. W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych określono ogólny cel dla całej UE polegający na pozyskiwaniu 20 % zużywanej energii z odnawialnych źródeł energii do 2020 r., przy czym do tego samego roku należy także zapewnić, by udział odnawialnych źródeł energii stanowił 10 % zużycia paliwa przez sektor transportowy. Dyrektywa zmienia ramy prawne w zakresie promowania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, wymaga, aby krajowe plany działania pokazywały, w jaki sposób energia ze źródeł odnawialnych będzie wytwarzana w każdym państwie członkowskim UE, tworzy mechanizmy współpracy oraz ustala kryteria zrównoważonego rozwoju dla biopaliw ciekłych (w następstwie obaw związanych z ich negatywnym wpływem na ceny zbóż, zaopatrzenie w żywność, ochronę lasów, bioróżnorodność, zasoby wodne i glebę). Sprawozdanie dotyczące zrównoważonego zastosowania biopaliw stałych i gazowych do produkcji energii elektrycznej, ogrzewania i chłodzenia (SWD(2014) 259) zostało przyjęte w lipcu 2014 r.

W dniu 6 czerwca 2012 r. Komisja Europejska przedstawiła komunikat zatytułowany „Energia odnawialna: ważny uczestnik europejskiego rynku energii” (COM(2012) 271 final), w którym przedstawiono warianty polityki w zakresie energii ze źródeł odnawialnych na okres po 2020 r. W komunikacie wezwano również do bardziej skoordynowanego europejskiego podejścia w opracowywaniu i reformowaniu systemów wsparcia i zwiększonego wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w handlu pomiędzy państwami członkowskimi UE. W styczniu 2014 r. Komisja Europejska przedstawiła zestaw celów energetycznych i klimatycznych na 2030 r., które mają zachęcać do prywatnych inwestycji w infrastrukturę i technologie niskoemisyjne. Jednym z podstawowych zaproponowanych celów jest osiągnięcie co najmniej 27 % udziału energii ze źródeł odnawialnych do 2030 r. Cele te są postrzegane jako krok w kierunku osiągnięcia celów w zakresie emisji gazów cieplarnianych na 2050 r., określonych w planie działania prowadzącym do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r. (COM(2011) 112 final).

W komunikacie z lutego 2015 r. Komisja Europejska przedstawiła swoje plany dotyczące strategii ramowej na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu (COM(2015) 80 final). W komunikacie zaproponowano pięć wymiarów strategii, z których jeden to dekarbonizacja gospodarki.

W dniu 11 grudnia 2018 r. UE przyjęła dyrektywę 2018/2001/UE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych. Nowe ramy regulacyjne obejmują wiążący cel dla UE w zakresie energii ze źródeł odnawialnych na poziomie 32 % w 2030 r. i zawierają klauzulę przeglądową, która zakłada, że poziom ten może zostać podwyższony w 2023 r. Przyczyni się to w dużej mierze do realizacji priorytetu politycznego Komisji, określonego przez przewodniczącego Junckera w 2014 r., zakładającego, że Unia Europejska stanie się światowym liderem w dziedzinie odnawialnych źródeł energii. Umożliwi to Europie utrzymanie wiodącej roli w walce ze zmianą klimatu, w transformacji energetycznej i w osiąganiu celów porozumienia klimatycznego z Paryża.

Największym wyzwaniem i szansą naszych czasów jest uczynienie Europy do 2050 r. pierwszym na świecie kontynentem neutralnym dla klimatu. Aby to osiągnąć, 11 grudnia 2019 r. Komisja Europejska przedstawiła Europejski Zielony Ład (COM(2019) 640 final), najbardziej ambitny pakiet środków mających umożliwić mieszkańcom i przedsiębiorstwom Unii czerpanie korzyści ze zrównoważonej transformacji ekologicznej. Środki, którym towarzyszy wstępny plan działania w ramach kluczowych polityk, obejmują ambitną redukcję emisji, inwestowanie w nowoczesne badania naukowe i innowacje oraz ochronę środowiska naturalnego Europy. W pierwszym rzędzie Europejski Zielony Ład wytycza ścieżkę transformacji, która jest uczciwa i sprawiedliwa społecznie. Zaplanowano ją tak, by w tej ogromnej przyszłej transformacji nie pozostawić w tyle żadnej osoby czy regionu.

Zielony Ład jest nieodłączną częścią strategii Komisji dotyczącej realizacji Agendy 2030 i osiągania celów zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych, a także pozostałych priorytetów ogłoszonych w wytycznych politycznych przewodniczącej Ursuli von der Leyen. W ramach Zielonego Ładu Komisja zmieni punkt ciężkości procesu europejskiego semestru na rzecz koordynacji makroekonomicznej, tak aby uwzględnić w nim cele zrównoważonego rozwoju ONZ, postawić zrównoważony rozwój i dobrostan mieszkańców w centrum uwagi polityki gospodarczej, a cele zrównoważonego rozwoju w centrum kształtowania i realizacji polityki UE.

Direct access to

Uwagi

* Użycie tej nazwy nie wpływa na stanowiska w sprawie statusu Kosowa i jest zgodne z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ 1244/1999 oraz z opinią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Deklaracji niepodległości Kosowa.